เสียงรองเท้าหนังตีกับพื้นกระเบื้องของตึกวิศวะดังขึ้น ก่อนที่โรมันจะโยนสมุดลงตรงหน้าเด็กใหม่ที่นั่งกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่
“นี่ สมุดคู่มือเด็กน้อยของพี่รหัส เอาไว้ใช้เวลาไม่เข้าใจอะไรในไฟฟ้า จะได้ไม่โง่”
สายฝนเงยหน้าขึ้น แววตาไม่พอใจสุดๆ
“นี่พี่รหัสหรือพี่ตัวร้ายกันแน่ พูดดีๆ ไม่เป็นเหรอคะ?”
โรมันยักคิ้วกวนประสาท ยกยิ้มมุมปาก
“พูดดีกับเรานี่สิ ไม่เข้าปากพี่หรอกน้องฝน”
“พี่โรมัน!” เสียงหวานเอาแต่ใจดังลั่นจนคนทั้งชั้นหันมามอง
“ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฝนเลย ฝนไม่อยากได้พี่รหัสแบบนี้!”
เขาหัวเราะหึในลำคอ ก่อนโน้มหน้าเข้าใกล้
“ไม่อยากได้…แต่ก็หนีพี่ไม่พ้นหรอกน้องรหัสของพี่”
หัวใจสายฝนเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว ทั้งที่ปากยังอยากจะเถียง แต่ข้างในกลับเริ่มสั่นไหวทีละนิด...
