“บลู…จะไปดูหนังกับคนคุยน่ะ”
คราวนี้ฉันสัมผัสได้ว่าฝ่ามือที่เคยวางบนหัวถูกยกออกไปแล้วด้วยฝีมือเจ้าของ ครั้นฉันเงยหน้าขึ้นมองสบตาคมของเขาก็พบว่าเขามองกันอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาของเขานิ่งสนิทเช่นเดียวกับใบหน้าหล่อที่มองกี่ครั้งก็ใจสั่น
“ใคร” คำถามนี้มาจากพี่ชายของฉันเอง
“ก็รุ่นพี่ที่รู้จักกันในโรงเรียน”
“คุยกันนานยัง”
“สักพักหนึ่งแล้ว”
“ว่างๆ พามาเจอหน่อย”
“พี่บูม อย่าทำตัวแก่ได้ปะ”
“ไอ้เชียน มึงคุยกับน้องสาวมึงดิ๊”
ทุกครั้งที่ฉันดื้อกับพี่บูม เขามักจะโยนฉันให้กับพี่โอเชียนเป็นคนคุยแทน พวกเขาสนิทกันมาก พี่บูมบอกฉันว่า พี่โอเชียนเหมือนตัวแทนของเขา หากฉันมีปัญหาอะไรก็บอกเขาได้เสมอ
“เรื่องส่วนตัวน้อง”
แปลได้ว่า เขาไม่อยากยุ่ง
“ไม่ได้เว้ย กูเลี้ยงของกูมาตั้งแต่ตีนเล็กเท่าฝาหอย บลูนัดมันมาเจอพี่ด้วย”
“ไม่เอา พี่บูมยังไม่ทันได้รู้จักเขายังเรียกว่ามันเลย อคติแบบนี้บลูไม่พาไม่เจอง่ายๆ หรอก”
“งั้นบลูก็ซ่อนให้ดีล่ะ” เสียงทุ้มดังชิดข้างหูทำเอาฉันขนลุกวาบ ครั้นฉันเงยหน้ามองก็เห็นว่าเขากำลังยิ้มอยู่ รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา แต่กลับทำให้ฉันหวั่นไหวได้ทุกครั้ง
ทำไมเขาถึงบอกให้ฉันซ่อนล่ะ มันหมายความว่ายังไง มันเป็นคำแนะนำหรือคำขู่กันแน่?
Guest
