ข้ายอมตัดใจ เหตุใดไม่ยอมปล่อยข้า

“หากเจ้ายอม เป็นอนุของข้า ข้ายินดีจะดูแลเจ้าอย่างสุขสบาย”

นี่คือสิ่งที่อวี้หลิงได้รับคำตอบจากหวังหรงจื่อ ยามที่นางไปพบเขาเพื่อสอบถามว่าเรื่องหมั้นหมายกับไป๋ซีม่านเป็นเรื่องจริงหรือไม่

“ท่านคิดว่า ข้ารักท่านจนต้องยอมท่านเสียทุกสิ่งเลยรึ” นางยิ้มเยาะตนเองออกมา ดวงตาคู่งามเอ่อคลอไปด้วยน้ำอย่างน่าสนใจ

“ที่ข้ายอมท่านมาโดยตลอด ไม่ว่าสิ่งใดข้ามักจะนึกถึงท่านตลอด เป็นเพราะหวังว่าข้าจะได้เป็นฮูหยินเพียงหนึ่งเดียวของท่าน” นางตัดพ้อออกมา

“หลิงหลิง เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลย ทุกสิ่งเป็นเจ้าที่คิดไปเองทั้งนั้น ข้าเคยบอกเจ้ารึ...ว่าข้าจะแต่งเจ้าเป็นฮูหยินเอก” หวังหรงจื่อปรายตามองนาง

ราวกับฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ตั้งแต่แรก มิอาจจะห้ามมันไว้ได้อีกต่อไป ตัวของอวี้หลิงสั่นสะท้านไปด้วยความเจ็บปวด นางเสียใจเกินกว่าที่จะด่าทอเขาออกมาได้

“ค่าโง่ของข้าช่างแพงนัก นี่คงเป็นราคาที่ข้าต้องจ่ายให้กับความเขลาของตนเอง” นางพึมพำออกมาเบาๆ

ฝ่าเท้าของนางถอยหลังออกช้าๆ ก่อนจะหมุนตัวแล้วออกวิ่งไปจากตระกูลหวังทันที

นับจากนั้น นานหลายสิบวัน อวี้หลิงก็เก็บตัวเงียบอยู่ภายในจวนตระกูลฮั่ว ไม่สนใจเรื่องข่าวลือด้านนอกอีกเลย