รักอำพราง..♡

"แกตบหน้าน้องทำไม.. !"

"คุณหญิงปรียาถามบุตรชายด้วยเสียงห้วนจัด พร้อมกับมองหน้าเขาด้วยสายตาที่ตำหนิ อ๋อ.. ! นี่เธอคงจะฟ้องคุณแม่ใช่ไหมครับ น้ำเสียงของปัถย์เริ่มเข้มขึ้นเมื่อพูดถึงคนเป็นน้อง"

"เปล่า.. !"

ปิ่นไม่ใช่คนอย่างนั้น.. แกรู้ไว้ซะด้วย แล้ววันนี้หลังจากที่เกิดเรื่องแม่ก็ยังไม่พบหน้าน้องเลยด้วยซ้ำ แล้วคุณแม่ทราบได้ยังไงครับว่าผมตบหน้าเธอ

"แกตอบคำถามของแม่มาดีกว่า.. ว่าน้องมีความผิดอะไรนักหนาแกถึงกับต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนั้นด้วย อารมณ์ของสตรีสูงวัยยังไม่เย็นลงเลยแม้แต่น้อย"

"เธอทำกรอบรูปของมิยาบิแตกครับ.."

ใครกัน.. ? มิยาบิ เอ่อ.. เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมที่อังกฤษครับ หึ.. เจ้าหล่อนคงจะมีความสำคัญกับแกมากกว่าคนในบ้านเดียวกันสินะ แกถึงกับให้อภัยน้องไม่ได้

"ผมเกลียดเธอครับคุณแม่.. !"

"คุณแม่ได้ยินไหมครับ.. ว่าผมเกลียดเธอ ชายหนุ่มตะโกนออกมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง โดยหารู้ไม่ว่าร่างที่ยืนอยู่ในมุมมืดนั้น กัดริมฝีปากของตัวเองแน่นด้วยความรู้สึกเสียใจและก็ผิดหวังอย่างท่วมท้น"

"เพียะ.. !!"

วงหน้าคมคร้ามหันไปตามแรงตบของมารดาแทบจะในทันทีทันใด ปัถย์ยกมือขึ้นลูบที่แก้มของตัวเองด้วยความรู้สึกที่คาดไม่ถึง ว่าคนเป็นแม่นั้นจะรุนแรงกับเขามากถึงเพียงนี้

"คุณแม่ตบหน้าผม.."

"ชายหนุ่มค่อยๆ หันหน้ากลับมามองมารดา ใช่.. ฉันตบแก.. เพื่อที่จะให้แกสำนึกและก็เปลี่ยนหัวใจอันแสนจะโสโครกของแกออกไปด้วย.."

น้องไม่เคยทำอะไรให้แกต้องเดือดร้อน มีแต่คอยจะปกป้องออกรับแทนแก และก็รักแกด้วยความจริงใจ ไม่เคยเลยสักครั้งที่น้องจะเกลียดชังแก แต่แกก็ร้ายกับน้องมาโดยตลอด

"หล่อนมีอะไรดีนักหนาครับคุณแม่.. หล่อนก็แค่เด็กกำพร้าข้างถนนที่ถูกทิ้งไว้บนกองขยะเน่าๆ ที่คุณแม่เก็บมาชุบเลี้ยง แต่คุณแม่ก็เห็นมันดีกว่าผม.. ที่เป็นลูกในไส้ของคุณแม่แท้ๆ"

"ตาปัถย์.. !"

คุณหญิงปรียาอุทานด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ เพราะไม่คิดว่าบุตรชายของตนจะก้าวร้าวมากถึงเพียงนี้ ผมเสียใจครับ.. ที่ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับคุณแม่ไม่ได้ เพราะผมจะบอกเรื่องนี้กับหล่อนเอง บอกให้หล่อนรู้ว่ากำพืดที่แท้จริงของตัวเองนั้นมาจากที่ไหน..

"หล่อนจะได้รู้ว่าความจริงแล้ว.. หล่อนไม่ใช่นางพญาเหมือนอย่างที่หล่อนคิด เพราะผู้หญิงอย่างหล่อนก็เป็นได้แค่.. สัตว์ประเภทหนึ่งที่เขาเรียกกันว่า.. อีกา.. ! ซึ่งคุณแม่เอามาย้อมสีใหม่ก็เท่านั้น.."

❣️เรื่องนี้เป็นงานดราม่าที่ค่อนข้างหนักเลยทีเดียวเชียวค่ะที่รักจ๋า เพราะพระเอกนั้นปากร้ายมากกว่าเรื่องอื่นๆ ที่ผ่านมา ขี้อิจฉา ริษยา มีนิสัยยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีกค่ะ

คิดว่านางเอกนั้นแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากตัวเอง แม้แต่ความรักจากมารดานางเอกก็ได้รับมากกว่า จนนำมาสู่ความเกลียดชังอย่างที่สุด

ต่อเมื่อนางเอกนั้นได้จากไปจริงๆ เขาจึงได้ค้นพบหัวใจของตัวเอง ว่าแท้จริงแล้วหล่อนคือ.. ผู้หญิงที่เขารัก.. และก็เฝ้าฝันหาอยู่ตลอดมา..❣️

💓แวะมาฝากเรื่องใหม่กันอีกสักเรื่องนะคะ.. หลังจากที่ว่าจะพักผ่อนสักหน่อย แต่ก็อดใจไม่ได้จริงๆ ค่ะ เพราะชินซะแล้วกับทุกๆ วันที่มีเวลาว่างเป็นของตัวเอง

ก็ฝาก ฝากน๊าา.. ฝากติดตามและเป็นกำลัง 🩵 ให้กับผลงานเขียนของไรท์ด้วยนะคะ ฝากเรื่องรักอำพราง..♡ ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจที่รักจ๋าทุกๆ ท่านทุกๆ คนด้วยค่า แวะเข้ามาอ่านกันเยอะๆ เลยน๊าา..💓

ด้วยรักจาก..♡

by อินทุอร..♡