นางร้ายคือข้า… แต่เหตุใดข้าถึงหนีนางเอกไม่พ้น!?

บทนำ 

"เซเรฟิน่า วอน โรเซนเบิร์ก" 

หรือก็คือชื่อของฉันบุตรสาวเพียงคนเดียวของดยุคตระกูล โรเซนเบิร์กผู้โด่งดัง...และใช่ในเรื่องไม่ดีนั่นแหละถูกแล้ว ฉันผู้ถูกส่งให้มาเกิดใหม่ในฐานะนางร้ายของโลกแฟนตาซีซึ่งเคยเห็นผ่านตามาบ้างในเว็บไซต์เว็บหนึ่ง และฉันจำอะไรไม่ได้นอกจากชื่อตัวละครหรอกนะ อย่าคาดหวังกันนักเลย แค่ลืมตามาเจอชื่อของตัวเองทีแรกก็ทำเอาฉันแทบหมดหนทางนอนร้องไห้แล้ว.... 

" อุแว้..." 

แค่เพียงเสียงเด็กเล็กร้องไห้ก็แทบบ้าเหล่าสาวใช้พากันแสดงสีหน้าซีดเผือกกันออกมาอย่างชัดเจนราวกับว่าการร้องไห้ของฉันนี้จะทำให้พวกเธอถูกทำโทษจากผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ได้อย่างไม่ต้องสงสัยเลยและแน่นอนว่าฉันพอรู้ว่าสิ่งที่ไม่ต้องทำให้พวกเขาเดือดร้อนจนเกินไปนั่นก็คือการที่ฉันหยุดร้องไห้น้อยๆและเปลี่ยนไปเป็นหัวเราะแทน เมื่อถูกผู้เป็นพ่ออุ้มชูขึ้นมาถือเอาไว้กับแขนแม้ว่าเขาจะแอบน่ากลัวสำหรับคนตรงหน้สอยู่บ้างก็ตามที 

"เซเรฟิน่า จากนี้ไปเจ้าถือเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราแล้ว หวังว่าเจ้าจะถือเป็นหนึ่งในคนที่ทำประโยชน์ให้กับตระกูลของเราได้ ลูกรัก..." 

นี่แหละคำพูดของคนที่จะทำให้ฉันได้เป็นตัวร้ายในวันข้างหน้า ท่านพ่อผู้รู้จักแต่การสปอยลูก ฆ่าคนได้ไม่เลือกหากไม่ถูกใจคนร่างสวย เริ่มต้นด้วยการเลี้ยงอะไรตามใจฉันอยู่ตลอดเวลา ใครขัดหูขัดตาไล่ออกให้หมด ไอ้นิสัยเสียๆที่ชอบให้ท้ายเนี่ย มันก็สมกับเป็นตระกูลตัวร้ายเสียเหลือเกิน ฉันก็ไม่แปลกใจเท่าไรเลยที่เมื่อโตขึ้นแล้วฉันจะผันตัวไปเป็นนางร้ายเพราะนายพระเอกไม่ยอมมาชอบตัวเองเข้าน่ะ เหอะ ดีนะที่ฉันระลึกชาติกลับมาได้บ้าง ฉันก็เลยไม่ต้องมานั่งอินกับอะไรพวกนี้ง่ายๆแบบคนอื่น 

" นี่ๆเซเรฟิน่า ไปล่าจับตัวพวกมนุษย์สัตว์กันเถอะ ! น่าสนุกจะตายไป ! " 

หนึ่งในญาติผู้ดีแต่นิสัยเกเรซึ่งจัดเป็นลูกพี่ลูกน้องกับตระกูลของฉันมายืนป้วนเปี้ยนอยู่หน้าคฤหาสน์ได้หลายสัปดาห์แล้วตั้งแต่รับรู้ว่าฉันได้รับตราสัญลักษณ์จากท่านพ่อซึ่งส่งต่อให้ฉันได้ถือเป็นผู้สืบทอดตระกูลใหญ่ในวัยสิบสองปี และพวกเขาก็ตามมาเอาหน้ากันหมดก็นั่นแหละ ตระกูลตัวร้ายนี่ก็เนอะจะให้ธรรมดาน้อยหน้าพวกตัวเอกไปได้ยังไง เหอะ 

" ไม่เอา ฉันขี้เกียจไปทำอะไรไร้สาระ " 

อันที่จริงฉันก็แค่ไม่อยากทำร้ายมนุษย์สัตว์พวกนั้นเองต่างหาก เกิดเป็นนางร้ายแล้วมันยังไง ฉันต้องทำตัวไม่ดีในทุกเรื่องตามบทเลยเหรอ แค่ทำให้นางเอกไม่ต้องมายุ่งย่ามกับฉันก็เพียงพอแล้ว ฉันไม่อยากทำร้ายคนอื่นที่ไม่มีทางสู้  

" กลัวรึไงเซเรฟิน่า ถ้าเธอกลัวขนาดนั้นจะยกตราสัญลักษณ์ของตระกูลโรเซนเบิร์กมาให้ฉันดูแลแทนเธอเลยก็ได้นะ กับอีแค่พวกมนุษย์สัตว์เธอก็ยังปราณีขนาดนี้ แล้วเธอจะกลายมาเป็นผู้นำตระกูลอันยิ่งใหญ่ของพวกเราได้ยังไง " 

ชิ ไอ้เด็กปากเสียนี่นิ คิดว่าแก่กว่าฉันแค่ปีสองปีก็จะพูดจาเลอะเลือนข่มฉันได้แล้วเหรอ ไอ้เด็กนิสัยเสียนี่ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กับอีแค่ล่าสัตว์ทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ ฉันก็ทำได้เถอะ แต่ที่ไม่อยากทำก็เพราะมันเป็นอะไรที่ผิดศีลธรรมไง 

" หึ นี่คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์พูดจาสบประมาทฉันได้แล้วเหรอไง เวทย์น้ำแข็งก็ยังใช้ไม่เป็นเลยแท้ๆ " 

" เซเรฟิน่า! นี่เธอ ! " 

" อยากจับแต่กับพวกอ่อนแอ มันก็เหมาะสมกับคนแบบนายอยู่แล้วนี่ อย่าเอาฉันไปเหมารวมด้วยสิ ฉันแค่ไม่อยากลดตัวลงไปเล่นกับสิ่งที่อ่อนแอกว่า " 

" เซเรฟิน่า ! กับอีแค่ใช้เวทย์น้ำแข็งเป็นก่อนก็อย่ามาทำเหลิงนะยัยบ้า ! ถึงยังไงฉันก็เป็นญาติผู้พี่เธอ หัดเคารพกันซะมั่ง ! " 

เหอะ ถามจริงมีอะไรให้เคารพอะ ชวนฉันไปทำร้ายเผ่าคนอื่นตั้งตนเป็นใหญ่สอนนิสัยเสียๆให้แก่ลูกพี่ลูกน้องของตัวเองมีอะไรให้น่าเคารพด้วยเหรอ เสียเวลาซะเปล่า ทีแรกฉันกะจะไปสำรวจลู่ทางที่จะทำให้ฉันไม่ต้องไปเจอหน้านางเอกเข้าสักหน่อยแต่ก็ต้องมาอารมณ์เสียเพราะพวกเขาอีกแล้ว น่ารำคาญ... 

" ถ้าอยากให้ฉันเคารพจริงๆก็ทำตัวให้น่าเคารพสักหน่อยสิ ฉันจะไปธุระ ถ้าพวกนายอยากล่าสัตว์นักก็ไปเอง ห้ามตามฉันมาด้วยล่ะ ถ้าฉันจับได้พวกนายแอบตามมาเจอดีแน่ " 

" จะหนีการฝึกอีกแล้วเหรอ เธอนี่มันไม่เหมาะกับตระกูลโรเซนเบิร์กเลยจริงๆ ! " 

ไม่เหมาะก็ไม่เหมาะสิ ฉันไม่ได้อยากเกิดมาเป็นนางร้ายเสียหน่อยแค่ทำตัวเองให้ไม่บ้าเพราะถูกเลี้ยงดูโดยเหล่าตัวร้ายก็ดีเท่าไรแล้วยังจะมาหวังให้ฉันเป็นอย่างพวกนายอีกบ้ารึเปล่า จุดจบของฉันต้องไม่ถูกนางเอกเรื่องนี้ฆ่าตายหรอกนะ ดังนั้นฉันจะพยายามทำให้นางเอกเกลียดฉันและไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก ชีวิตของฉันจะได้ดีขึ้น ไม่มีพระเอกก็หาผู้ชายคนอื่นที่เหมาะสมกับฉันได้อยู่ดีนั่นแหละ ไม่เห็นจะต้องไปผูกติดเลย... 

" ใครก็ได้..แค่กๆ...ช่วยที..." 

เสียงเรียกอันแผ่วเบาเสียงสติฉันให้หันกลับไปมองรอบๆบริเวณเชิงเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวเต็มไปหมดก่อนจะพบเข้ากับเด็กผู้ชายผมสั้นสีแดงเพลิงกำลังนอนซมจมกองหิมะอยู่ไม่ไกลจากบริเวณที่ฉันยืนอยู่มากนัก อันที่จริงฉันกะจะมาสำรวจหาพื้นสมุนไพรที่พอจะมาสกัดหายารักษาอาการเจ็บร้อนจากพิษของมังกรได้บ้าง เพราะรู้มาว่านางเอกก็มาจากเผ่ามังกรแต่ทว่าก็ดันมาเจอเข้ากับคนป่วยโดนพายุหิมะถล่มเอาซะนี่ 

" ใจเย็น ฉันจะช่วยนายขึ้นมาเอง แข็งใจไว้ " 

ฉันพูดก่อนจะรีบขุดเขาขึ้นมาจากกองหิมะเนินสูงในทันที โชคยังดีที่ฉันสามารถใช้เวทย์เคลื่อนย้ายได้บ้างแล้วเลยช่วยยกตัวเขาขึ้นมาได้สะดวกขึ้น ว่าแต่หมอนี่จะตัวผอมร่างบางอย่างกับผู้หญิงไปหน่อยแล้วนะ แถมฝ่ามือก็อุ่นเอามากๆเสียด้วย 

" ปลอดภัยแล้ว " 

" ร้อนจังเลย...ช่วยที..ฮึก..ใครก็ได้.." 

ร้องไห้ด้วยแฮะ เอาเถอะช่วยชีวิตเขาสักหน่อยจะเป็นอะไรไป ยังไงฉันก็ถือว่าผ่านทางมาแล้ว 

" อ่อนแอดีจังหมอนี่ ถือว่าเป็นโชคดีของนายที่บ้านลับๆของฉันอยู่แถวนี้พอดี จะยอมให้ใช้เป็นที่พักฟื้นไปก่อนก็แล้วกัน" 

ฉันนั่งมองเด็กชายที่มีสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อบเมื่อฉันช่วยเหลือเขาไว้จนกระทั่งมาถึงบ้านเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือของฉันออกห่างตัวเลยสักนิด 

" นี่รู้ไหม ฉันไม่เคยยอมปล่อยให้ใครมาจับมือฉันนานขนาดนี้เลยนะ ปล่อยได้แล้ว เป็นมังกรรึไงตัวอุ่นชะมัด" 

" อื้ม...เย็นดีจังเลย..." 

ก็แหงสิฉันใช้เวทย์น้ำแข็งลดอุณหภูมิให้นายอยู่ตั้งนานสองนานรีบตื่นสักทีเถอะ จะได้กินยา ฉันหายไปจากคฤหาสน์ตั้งนานแล้ว ยังไงก็ต้องรีบกลับไปอยู่ดี 

" ตื่นได้แล้ว " 

ฉันจงใจเอ่ยเรียกเขาอีกครั้งจนกระทั่งเด็กชายตรงหน้ายอมฟื้นตื่นขึ้นมาจ้องหน้ากับฉันในทันที 

" คุณ..." 

" ขอมือฉันคืนด้วย " 

" ขะ ขอโทษนะคะ- เอ่อ...หมายถึงครับ..." 

สรุปจะเอายังไงแน่น่ะเด็กผู้ชายคนนี้ สับสนเพศของตัวเองงั้นเหรอ แต่ก็ช่างเถอะ ฉันไม่ชอบตัดสินใจใครอยู่แล้ว        จะเป็นอะไรก็เป็นไปเป็นคนดีก็พอ เพราะฉันเป็นนางร้ายแทนไปแล้วเหอะๆ 

" นายจะรู้สึกดีขึ้นถ้าดื่มสมุนไพรนี่ ฉันปรุงเองกับมือไม่มียาพิษหรอก ถ้าหายดีเมื่อไรก็ค่อยออกไปแล้วกัน ฉันช่วยได้เท่านี้ล่ะ ต้องไปแล้ว " 

" ดะ เดี๋ยวคะ..ครับ..ผู้มีพระคุณ ไม่ทราบว่าคุณมีชื่อว่าอะไร" 

" ไม่ต้องตอบแทนฉันก็ได้นายแค่บังเอิญอยู่ในจุดที่ฉันยืนอยู่พอดีก็แค่นั้นแหละ " 

แต่เพราะเด็กผู้ชายผมแดงไม่ยอมปล่อยมือของฉันเลยถ้าไม่ยอมบอกชื่อกับเขาไปมีหวังได้เดินตามทั้งวันแน่ 

" ขอร้องนะครับ ผมอยากทราบชื่อผู้มีพระคุณ..." 

" ก็ได้ ฉันชื่อเซเรฟิน่า วอน โรเซนเบิร์ก ถ้ารู้ชื่อแล้วก็ปล่อยมือฉันได้แล้ว " 

" ถ้ามีโอกาสผมจะตอบแทนคุณแน่ครับเซเรฟิน่า " 

" อืมๆ ก็ถ้ามีโอกาสก็มาตอบแทนฉันด้วยแล้วกัน ทีนี้ก็ปล่อย" 

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอาก่อนที่เด็กผู้ชายหน้าหวานคนนั้นจะค่อยๆปล่อยมือของฉันออกน้อยๆแล้วนั่งคุกเข่ามองตามฉันที่กำลังเก็บข้าวของตามความจำเป็นและเดินหนีกลับไปคฤหาสน์ของตนเองด้วยความเร่งรีบ 

" เราจะได้เจอกันอีกไหมคะคุณเซเรฟิน่า..หวังว่าคุณจะไม่เกลียดมังกรอย่างฉันหรอกนะ...." 

จบบทนำ ไรท์Talk : ไงคะ คิดถึงกันไหม ได้เปิดเรื่องใหม่กันซะที คิคิ ชีเสริฟ์จากเตาอุ่นๆ อยากลองชิมเมนูใหม่ของเรารึยังคะ ถ้าอยากลองแล้วก็ไปชิมกันเลย คำเตือนห้ามชิปเรือผีเด็ดขาด พี่เตือนแล้วนะ///เสียงเชฟป้อม555