“ฉันทะนุถนอมเธอไว้ ไม่ทำร้ายข่มเหงให้เธอต้องบอบช้ำน้ำใจ เธอตอบแทนฉันด้วยการแอบลักลอบไปหาชู้รักอย่างนั้นหรอ” อดทนไม่ไหวเวชรุตม์กระชากแขนเล็กไม่ออมมือซ้ำยังบีบมันแน่น เมื่อเธอเอาแต่นั่งนิ่งมองเขาด้วยความอวดดี “ทำไมหรอเพราะผัวไม่สนองให้ เลยต้องออกไปหากินข้างนอก อยากก็บอกผัวสิ! ผัวทางนิตินัยของเธอ ผัวที่ถูกต้องตามกฎหมาย บอกสิว่าอยากมากแค่ไหน!”
มันเกินไปแล้วลลิตา!
“คุณก็แค่รักในศักดิ์ศรีของคุณ” เธอตวาดลั่นไม่แพ้กัน และใช่ที่เวชรุตม์ไม่ขืนใจทำร้ายกันเพียงเพราะศักดิ์ของเขา คนอย่างเขาไม่เคยต้องข่มเหงใคร เมื่อมีตัวเลือกมากมายเขาจะนอนกับใครก็ได้ในเมื่อทุกคนต่างยินยอมเดินขึ้นเตียงพลีกายถวายให้เขา
“เออ! เพราะแบบนี้ใช่มั้ย เธอถึงได้ไปนอนอ้าขาให้ผัวเก่ากระแทก กระสันอยากมากเลยสินะ กี่ครั้งกันล่ะที่โดนมันยัดเข้าไปในตัว กี่วันที่ออกไปหามัน กี่เดือนที่สวมเขาให้ฉัน!”
Guest
