โคลอสเซียมแห่งพระเจ้า

เสียงหยดน้ำที่ร่วงจากฝ้าเพดานผุพังกระทบกับพื้นปูนเปลือยดังเป็นจังหวะเชื่องช้า สม่ำเสมอราวกับนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลังสู่ความตาย กลิ่นอับชื้นของเชื้อราและฝุ่นหนาเตอะผสมปนเปกับกลิ่นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำที่ค้างอยู่ในถ้วยพลาสติกมานานกว่าสามวันคลุ้งอยู่ในอากาศหนืดหนักของห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ขนาดสี่คูณสี่เมตร นี่คือโลกทั้งใบของคิน ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปีผู้มีสถานะทางสังคมไม่ต่างอะไรจากเศษธุลีใต้พื้นรองเท้าของเหล่าผู้มีอันจะกิน

ดวงตาของเขากลวงโบ๋ราวกับหลุมศพ จ้องมองเพดานที่มีคราบน้ำสีเหลืองเป็นวงด่างดวงอย่างไร้จุดหมาย แสงริบหรี่จากหลอดตะเกียบที่ใกล้จะขาดใจเต็มทีสาดส่องให้เห็นสภาพความอัตคัดของสรรพสิ่งรอบกาย ฟูกที่นอนบางเฉียบที่ยุบตัวจนแทบจะสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของพื้นปูน กองเสื้อผ้าราคาถูกที่สุมอยู่มุมห้องราวกับรังหนู และโต๊ะพับญี่ปุ่นตัวเล็กที่วางคอมพิวเตอร์พกพารุ่นเก่าเก็บซึ่งเป็นทั้งเครื่องมือทำมาหากินและหน้าต่างบานเดียวที่เชื่อมต่อเขากับโลกภายนอกที่ดูสวยหรูและไกลเกินเอื้อม