Persona Override

เสียงนาฬิกาปลุกดิจิทัลแผดเสียงกรีดร้องราวกับสัญญาณเตือนภัยการโจมตีทางอากาศ มันเป็นเสียงสังเคราะห์อันน่ารังเกียจที่ถูกออกแบบมาเพื่อกระชากจิตสำนึกออกจากห้วงนิทราอันแสนสงบ เคนยื่นมือออกไปปัดป่ายบนโต๊ะข้างเตียงอย่างเกียจคร้าน นิ้วของเขาสะเปะสะปะควานหาปุ่มปิดเสียงที่น่ารำคาญนั่น ในที่สุดปลายนิ้วก็สัมผัสกับพลาสติกเย็นเฉียบ เขากดมันลงไปอย่างแรงจนเสียงเงียบสนิท ความเงียบที่กลับคืนมานั้นช่างหอมหวาน แต่มันก็คงอยู่ได้ไม่นาน

เขาพลิกตัวนอนหงาย จ้องมองเพดานสีขาวที่เริ่มมีคราบเหลืองจาง ๆ ปรากฏขึ้นตามมุมห้อง มันคือภาพแรกที่เขามองเห็นในทุก ๆ เช้า เป็นเครื่องเตือนใจถึงชีวิตอันซ้ำซากจำเจและไร้ซึ่งความหมายในมหานครที่ใครต่อใครต่างเรียกขานด้วยชื่ออันน่าสมเพชว่า "นีโอ-บาบิโลน"

เคนลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ปล่อยให้ผ้าห่มผืนบางลื่นหล่นลงไปกองอยู่บนตัก ร่างกายของเขาผอมแต่ก็ยังมีมัดกล้ามเนื้อบาง ๆ จากการออกกำลังกายในห้องเล็ก ๆ แห่งนี้ แสงแดดยามเช้าส่องผ่านช่องว่างของม่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท สาดเป็นลำเข้ามาในห้อง สร้างฝุ่นละอองในอากาศให้เต้นระริกราวกับดวงดาวในจักรวาลอันว่างเปล่า

เขาลุกจากเตียง เดินไปยังหน้าต่างแล้วแง้มม่านออกเล็กน้อย สายตาของเขาทอดมองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องล่าง ตึกระฟ้าเสียดแทงขึ้นสู่ท้องฟ้าที่ถูกบดบังด้วยหมอกควันพิษสีเทาจาง ๆ บนถนนเบื้องล่าง ยานยนต์ไฟฟ้าเคลื่อนที่ไปอย่างเงียบเชียบราวกับฝูงแมลงที่ไหลไปตามกระแส พวกมันคือกระแสเลือดที่หล่อเลี้ยงมหานครแห่งนี้ เมืองที่เปลือกนอกดูทันสมัยและเจริญรุ่งเรือง แต่เนื้อในกลับเน่าเฟะด้วยความเสแสร้งและความหน้าไหว้หลังหลอก

"พวกทาส" เคนพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาแหบพร่าและเย็นชา "ตื่นเช้ามาเพื่อไปเป็นฟันเฟืองในเครื่องจักรโง่ ๆ ให้กับพวกเจ้านายที่โง่ยิ่งกว่า"

สายตาของเขากวาดมองไปยังป้ายโฆษณาดิจิทัลขนาดยักษ์ที่ฉายภาพใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่ง เธอยิ้มอย่างสดใสไร้ที่ติ ในมือถือผลิตภัณฑ์บำรุงผิวตัวใหม่ล่าสุด คำโฆษณาที่ลอยอยู่ข้าง ๆ คือ "ปลดล็อกตัวตนที่แท้จริงของคุณ" ช่างน่าหัวเราะสิ้นดี "ตัวตนที่แท้จริง" ในโลกใบนี้ถูกวัดค่าด้วยยอดผู้ติดตามและจำนวนไลก์บนโซเชียลเน็ตเวิร์ก ทุกคนต่างหมกมุ่นอยู่กับการปั้นแต่งภาพลักษณ์จอมปลอมเพื่อป้อนให้กับสายตาของฝูงชนที่กระหายใคร่รู้เรื่องของผู้อื่น แต่กลับไม่เคยสนใจความจริงอันว่างเปล่าของตัวเอง

เคนเดินเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวแล้วปล่อยให้สายน้ำเย็น ๆ ไหลรินรดร่างกาย เขาไม่ได้ต้องการความสดชื่น เขาแค่ต้องการชำระล้างความรู้สึกขยะแขยงที่เกาะกินจิตใจทุกครั้งที่ต้องตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับโลกใบนี้ หลังจากแต่งตัวด้วยชุดทำงานราคาถูกซึ่งประกอบด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแล็กสีดำ เขาก็เดินออกจากอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ของเขา

ทันทีที่ก้าวออกมานอกประตู เสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์แดนซ์ที่ดังกระหึ่มจนผนังสั่นสะเทือนก็กระแทกเข้าโสตประสาทของเขาทันที มันมาจากห้องตรงข้าม ห้องของ "คุณป้าข้างบ้าน" หญิงวัยกลางคนที่พยายามจะทำตัวเป็นวัยรุ่นตลอดเวลา เธอมักจะจัดงานสังสรรค์ส่งเสียงดังรบกวนชาวบ้านอยู่เป็นประจำ และวันนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นอีกวันหนึ่ง

เคนเหลือบมองไปยังประตูห้องนั้นด้วยความรำคาญอย่างสุดแสน เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปยังลิฟต์โดยไม่คิดจะพูดอะไร การร้องเรียนไปยังนิติบุคคลของอาคารไม่เคยได้ผล เพราะหญิงคนนั้นเป็นญาติห่าง ๆ ของเจ้าของตึก อำนาจและเส้นสายคือทุกสิ่งในนีโอ-บาบิโลน ความถูกต้องเป็นเพียงคำสวยหรูที่ไม่มีอยู่จริง

บนรถไฟฟ้าที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนจนแทบไม่มีที่ยืน เคนเสียบหูฟังและเปิดเพลงคลาสสิกเพื่อตัดตัวเองออกจากสภาพแวดล้อมที่น่าสะอิดสะเอียนรอบตัว เขามองดูใบหน้าของผู้คนรอบข้าง บางคนกำลังไถหน้าจอสมาร์ตโฟนอย่างเหม่อลอย ใบหน้าของพวกเขาสะท้อนแสงสีฟ้าจาง ๆ ราวกับซากศพในห้องดับจิต บางคนกำลังพยายามเบียดเสียดเพื่อหาที่ยืนที่ดีกว่า บางคนหลับตานิ่งราวกับกำลังภาวนาให้การเดินทางนี้สิ้นสุดลงโดยเร็ว ทุกคนต่างสวมหน้ากากแห่งความเฉยเมยเพื่อปิดบังความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่อยู่ภายใน

เมื่อมาถึงที่ทำงาน ซึ่งเป็นบริษัทเทคโนโลยีขนาดกลางชื่อ "อินโนเวต-เทค" เคนก็ต้องเผชิญกับวัฒนธรรมองค์กรที่เป็นพิษยิ่งกว่าอากาศภายนอกเสียอีก ที่นี่ไม่ใช่แค่สถานที่ทำงาน แต่มันคือลัทธิที่เรียกร้องความภักดีอย่างสมบูรณ์ พนักงานทุกคนต้องท่อง "ค่านิยมองค์กร" ในตอนเช้า และเข้าร่วม "กิจกรรมสร้างทีม" ที่น่าอึดอัดในตอนเย็น การเลียแข้งเลียขาผู้บังคับบัญชาและการแทงข้างหลังเพื่อนร่วมงานคือทักษะที่จำเป็นต่อการอยู่รอดมากกว่าความสามารถในการทำงานเสียอีก

"ไง เคน! มาสายไปสองนาทีนะวันนี้" เสียงแหลมเล็กของ "ลลิตา" เพื่อนร่วมทีมของเขาดังขึ้น เธอเป็นหญิงสาวที่ภายนอกดูเหมือนจะใจดีและเป็นมิตร แต่เคนรู้ดีว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นซ่อนความอิจฉาริษยาและความต้องการที่จะเหยียบหัวคนอื่นขึ้นไปอยู่เสมอ "เมื่อคืนคงจะสนุกมากสินะ"

เคนเพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง เขาไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเธอในตอนเช้า เขาเปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มทำงานที่น่าเบื่อหน่ายของเขา ซึ่งก็คือการตรวจสอบรหัสโปรแกรมที่คนอื่นเขียนขึ้น มันเป็นงานที่ต้องใช้ความละเอียดรอบคอบ แต่กลับไม่เคยได้รับคำชื่นชมใด ๆ