แสงแรกแห่งอรุณสาดผ่านยอดไม้ลงมากระทบผืนป่า ปิ่นแก้วลืมตาตื่น ร่างกายเปลือยเปล่าอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเสือร้าย หัวใจนางเต้นแรงเมื่อสติหวนคืน ความจริงปรากฏให้ตระหนักว่าตนมิได้หลงเหลือความบริสุทธิ์อีกต่อไป เสืออินนอนลืมตาตื่นอยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด เพียงปล่อยให้คนขี้เซาซุกซบจนกว่าจะตื่น
สาวน้อยรีบผละออกห่างแล้วคว้าเสื้อผ้าบนพื้นหญ้ามาปกปิดเรือนกายเปลือยเปล่าด้วยความอับอาย เสืออินเห็นแบบนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง พลางเอื้อมมือไปล้วงหยิบถุงเงินหนักอึ้งในกระเป๋าเสื้อออกมายื่นให้ปิ่นแก้ว
“เอาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะ อย่าให้คืนที่ผ่านมาเป็นโซ่ตรวนในใจ” นางส่ายศีรษะ น้ำตาคลอ ไม่กล้าจะเอื้อมมือไปรับ เสืออินเห็นแบบนั้นก็โยนถุงเงินลงบนพื้นหญ้าแทน
“ฉันไม่ต้องการเงินของท่านจ้ะ”
“หากไม่เอาไว้ติดตัว หล่อนจะลำบาก ถือเสียว่าเป็นค่าสินไหมที่ฉันล่วงเกินหล่อนเมื่อคืน”
ถ้อยคำนั้นเสียดแทงหัวใจคนฟังจนแทบแตกสลาย นางนั่งกอดเสื้อผ้าแนบอก น้ำตาไหลพรากโดยไม่อาจห้าม เสืออินหยัดกายลุกขึ้นยืนพลางก้มเก็บเสื้อผ้าบนผืนหญ้ามาสวมใส่ แล้วเดินจากไป โดยไม่คิดจะหันกลับมามอง ทิ้งไว้เพียงร่องรอยเหยียบย่ำบนหญ้าเปียกชื้น และถุงเงินที่วางอยู่ข้างกายสาวน้อย
Guest
