เมื่อความแตกต่างทางฐานะ และสถานะทางสังคม คืออุปสรรคสำคัญในความรัก
เขาและเธอจึงต้องพลัดพรากจากกันนานถึง 5 ปี
+++++++++
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" สิ้นเสียงหวานเธอก็รีบเดินไปเปิดประตูร้าน พอหันกลับมาอีกทีก็พบกับแผงอกกว้างที่อยู่ห่างเพียงแค่คืบ
"อุ๊ย ตามมาทำไมคะ"
"น้องแพรอยู่กับใคร"
"คนเดียวค่ะ"
"พี่จะอยู่เป็นเพื่อน"
"ไม่ต้องค่ะ แพรมีเพื่อนเยอะแล้วไม่อยากมีเพื่อนเพิ่ม" เธอว่าพลางยกสองมือบางดันแผงอกแกร่งให้ถอยออกไปเพื่อจะปิดประตูร้าน
"น้องแพรอย่ามากวนได้ไหม ให้พี่อยู่เป็นเพื่อน"
"แพรไม่ได้กวน แพรพูดจริง แพรมีเพื่อนเยอะแล้ว นี่ก็ว่าจะหาแฟนเพิ่มสักคน"
++++++++
"นี่ยังเห็นแพรเป็นแฟนอยู่เหรอคะ"
"น้องแพรครับ" มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นวางลงบนแก้มนวลแผ่วเบา พร้อมจ้องมองดวงหน้าสวยด้วยแววตาจริงจัง ทำเอาคนถูกมองนิ่งไปในบัดดล "น้องแพรคือแฟนพี่ทั้งในอดีตและปัจจุบัน คือรักแรกและรักเดียวของผู้ชายคนนี้ หัวใจของพี่เป็นของน้องแพรคนเดียวเท่านั้นนะครับ ที่รักของพี่"
"พี่ภีม" เสียงหวานเจือสั่นเครือเอ่ยเรียกคนรัก ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่มีก่อนหน้าพลันมลายหายไป แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกโหยหาที่ต้องห่างกันไกลมานานหลายปี
"แพรคิดถึงที่ภีมมากเลยค่ะ"
แพรวาโผเข้ากอดกายแกร่งพร้อมบ่อน้ำตาที่พังทลาย หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจกลั้น ความรู้สึกที่อดทนอดกลั้นถูกปลดปล่อยพรั่งพรูออกมา
Guest
