แม่หญิงของข้า

การมีเมีย นายท่าสรวงมิอยากข้องแวะแม้แต่น้อย  

กระทั่งมารดาหานางผู้หนึ่งมาไว้ในหอนอน  

พ่อสรวงเลยคิดว่า จักลองๆ มีเมียดูสักคน  

หวังว่านางผู้นี้จักว่านอนสอนง่าย  

อยู่เหย้าเฝ้าเรือน  

ทว่าพ่อคิดผิด นางช่างพร้อมเหลือเกินกับการเปลี่ยนเรือนหอให้กลายเป็นเรือนหายนะ! 

"เอาแส้คืนข้ามา" พ่อสรวงทวงแส้หวายกับเมีย เมียก็ถลึงตาใส่  

"จักโบยข้าด้วยเรื่องอันใด"  

"เอ็งรู้อยู่แก่จิต"  

"ข้ามิรู้ หากคุณพี่จักโบยข้า คุณพี่ก็หันหลังมาไวๆ ให้ข้าโบยคุณพี่ก่อน! จักได้รู้ว่าเจ็บเยี่ยงไร เอะอะโบย เอะอะลงหวาย หลังคนหนาเจ้าคะ มิใช่หลังควาย"  

"อย่าขึ้นเสียงข้า ข้าเป็นผัว!" 

"เจ้าค่ะ เพราะเป็นผัวนั่นแล หากเมียมิผิด ผัวก็ควรต้องสืบสาวให้รู้แจ้ง" 

"รู้แจ้งแล้ว แม่ข้าบอกปาวๆ ว่าเอ็งลักเข็มขัดนาคน้องข้าไป" 

"แล้วคุณพี่ก็เชื่อ?" 

"ก็ข้า..." 

"ข้ามิได้ลัก ไยมิเชื่อข้า ฤาเห็นว่าข้าเป็นคนป่าคนดง จักรังแกข้าเยี่ยงไรก็ได้ แม้นเป็นคนดง ยายก็เลี้ยงดูข้ามาอย่างดี น้อยนิดมิเคยตีให้หลังระคาย ข้าจักมิยอมให้คุณพี่ลงหวายเด็ดขาด ด้วยหากเป็นเช่นนั้น ผียายข้าคงได้มาหักคอคุณพี่แน่แท้" 

"โอ...โอ...ข้าทนมิได้แล้ว เอ็งเป็นเมียข้าแน่รึ! เป็นเมียไยเถียงคอเป็นเอ็น!" 

"ก็คุณพี่จักลงหวายข้า" 

"เอาแส้ข้าคืนมา! บัดเดี๋ยวนี้!" 

นางโยนแส้คืนผัว แต่ยังมิยอมรามือ ฝาตีนสาวพรวดๆ ไปที่ประตู 

"จักไปที่ใดอีก!" 

"ไปหาอีโต้เจ้าค่ะ หากมิเจออีโต้ ได้ขวานมาจามหน้าผัวก็ยังดี" 

"โอ...แม่หญิง!"