
กองปราบ วิศวะช่างยนต์ ปี 4
รับรู้ทุกอย่าง แต่ทำเฉยกับทุกสิ่ง ก็ไม่ได้สนใจไงวะ ให้ทำไงอะ แสดงมากไปก็ห่างอีกอะ ใครจะอยากให้ห่าง อยู่ในสายตาไปเนี่ยแหละ เจ็บแล้วไง จัดการตัวเองดิ อีเพื่อนเรื่องมาก
ปาลิน วิศวะช่างยนต์ ปี 4
มันรู้ แต่มันชอบทำมึนไง พอจะถอยก็ดึงกลับมาใกล้ทุกรอบ แล้วให้ทำไงคนเจ็บมันฉันนี่ นิยามรับรู้แต่ไม่รับทราบนี่ให้มันเลย ไอ้เพื่อนเหี้ย
สปอยล์
ผมกับปาลินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่มันตายหมดละ มันอยู่กับพี่โปรดพี่ชายมันแค่ 2 คนซึ่งผมเองก็รักและเคารพพี่แกเหมือนพี่ชายแท้ๆ ในวันที่ผมรับปากว่าจะดูแลน้องสาวพี่แกให้ดี ก่อนที่พี่โปรดจะเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด แต่ใครจะคิดว่าคำฝากฝั่งจะกลายเป็นคำสั่งเสีย เพราะพี่แกดันเกิดอุบัติเหตุ สุดท้ายก็เสียตามพ่อแม่แกไป ในวันที่ไอ้ปาสอบเข้าปี1พอดี ช็อคมากครับ แต่คนที่จะช็อคกว่าคงเป็นไอ้ปา ก็แน่ละ เป็นใครจะยิ้มออกบ้าง แต่ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านมา 4 ปีละ เอาปัจจุบันดีกว่า เพราะตั้งแต่นั้นมาไอ้ปาก็ตามติดชนิดเป็นเงาเยี่ยงเจ้ากรรมนายเวร แล้วความรู้สึกมันนับวันก็ยิ่งแสดงออก ใช่ครับมันชอบผม รู้ได้ไง? ก็รู้ตั้งแต่ม.4 ละแต่มันเก็บความรู้สึกเก่งไง ผมเลยไม่อะไร และผมคิดว่ามันหยุดรู้สึกไปแล้ว จนวันที่ผมมีแฟนนั้นแหละถึงได้รู้ว่ามันยังคงรู้สึกอยู่ และแม่งคงมากขึ้นกว่าเดิมด้วย แต่ให้ทำไงว่ะ ถอยห่างจะไปตัดใจ ผีพี่โปรดก็มาหักคอผมตายห่าพอดี ทั้งชีวิตมันก็เหลือแค่ผม ทำใจทิ้งไม่ลงหรอกนะเว้ย
“ที่บอกว่าชอบกูนี่พูดจริงหรือเปล่าวะ“
“คิดว่าไงละ?”
“แม่ง!”
Guest
