บันทึกเรื่องราวของหญิงแพศยา

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลินเสี่ยวหาน ตอนที่เขียนบันทึกเรื่องราวนี้ ฉันเป็นแม่คนแล้วค่ะ 

ฉันเคยมีประสบการณ์ที่บ้าคลั่งมากๆ ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของตัวเองจะบ้าได้ขนาดนี้ และก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะเขียนมันออกมาเป็นเรื่องราวได้ การที่ได้เขียนมันออกมาก็ดีเหมือนกันค่ะ ทำให้ได้หวนคิดถึงเรื่องราวในอดีต ตอนนี้ชีวิตไม่ได้บ้าคลั่งเท่าเมื่อก่อนแล้ว แต่ในกลุ่มเพื่อนสนิท ฉันก็ยังคงเป็นหญิงแพศยาคนหนึ่ง พวกเพื่อนตายของฉันสามารถปลดเปลื้องเสื้อผ้าและจัดการฉันได้ทุกเมื่อ หลายปีที่ผ่านมาพวกเราเข้าใจกันดี บางครั้งแค่สายตาเดียวก็ทำให้ฉันเต็มใจถอดเสื้อผ้าจนหมดได้ 

ทุกคนสามารถอ่านบันทึกนี้เหมือนกับเป็นนิยายเรื่องหนึ่งได้นะคะ จริงๆ แล้วฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันคือบันทึกความทรงจำหรือนิยายกันแน่ 

เพราะตอนที่เขียน บางครั้งฉันก็รู้สึกเร้าอารมณ์จนแต่งเติมเรื่องราวบางส่วนเข้าไป ทำให้เรื่องราวทั้งหมดไม่ได้เป็นความจริงเสียทีเดียว 

แต่เพื่อนสนิทของฉัน พอได้อ่านเรื่องนี้แล้วก็บอกว่า ฉันช่างคิดวิธีเล่นอะไรที่สร้างสรรค์ขนาดนี้ พอมีโอกาส พวกเขาก็จะนำไปลองใช้จริงๆ ดังนั้นบางเรื่องราวที่เขียนขึ้นเป็นเหตุการณ์ในอดีต แต่จริงๆ แล้วเกิดขึ้นหลังจากที่เขียนเรื่องนี้เสร็จแล้ว เรื่องไหนจริง เรื่องไหนเท็จ ก็แยกไม่ออกเหมือนกันค่ะ 

ในเรื่องนี้ ฉันไม่ได้เอ่ยถึงชื่อสถานที่ใดๆ และยังปิดบังชื่อโรงเรียนกับสาขาวิชาเอาไว้ด้วย ทุกคนไม่ต้องพยายามคาดเดาหรือสืบค้นนะคะว่าเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นที่ไหน และอย่าพยายามหาข้อขัดแย้งจากรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เลย ตอนที่เขียนเรื่องนี้คือการระลึกถึงอดีต เรื่องที่เก่าแก่ที่สุดก็ผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว แม้จะระลึกร่วมกับเพื่อนสนิท แต่การจำไม่แม่นก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ค่ะ ถ้าทุกอย่างลงตัวไปหมด ก็คงเป็นแค่นิยายจริงๆ การอ่านเรื่องนี้สำหรับทุกคนก็ถือเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่ง มีความสุขก็พอแล้ว ส่วนฉันและเพื่อนสนิท นอกจากความสุขแล้ว ยังมีความรู้สึกบางอย่างวนเวียนอยู่ในใจด้วยค่ะ 

ในฐานะผู้เขียนที่เป็นผู้หญิง สิ่งที่ทุกคนน่าจะสนใจที่สุดก็คือผู้เขียนเป็นคนสวยหรือเปล่า อันนี้บอกตามตรงว่าไม่มีเกณฑ์ที่แน่นอนค่ะ ผู้หญิงสวยมีหลายแบบ แต่ไม่มีความงามแบบไหนที่คนทั้งโลกจะเห็นว่าสวยไปหมด ดังนั้นฉันเองก็ไม่กล้าพูดว่าตัวเองสวยหรือเปล่า แต่ตั้งแต่สมัยมัธยม ผู้ชายที่มาตามจีบก็ดูเหมือนจะไม่เคยขาด ทั้งเขียนจดหมายรักและสารภาพรัก มีหลายคนในทุกเทอมเลยค่ะ ทั้งสมัยมัธยมและมหาวิทยาลัยก็มีผู้ชายบอกว่าฉันเป็นดาวประจำชั้น, ดาวประจำคณะ หรือแม้แต่ดาวประจำมหาวิทยาลัย แต่จริงๆ แล้วไม่มีการประกวดอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ ดังนั้นจะให้เป็นดาวหรือเป็นแค่ต้นหญ้าก็พูดได้ไม่เต็มปาก ใครที่รู้สึกว่าฉันดูดีก็จะบอกว่าเป็นดาวประจำชั้น ส่วนใครที่ไม่สนใจก็คงจะรู้สึกว่าฉันเทียบไม่ได้แม้แต่กับต้นหญ้าต้นหนึ่ง ฉันเองก็คิดว่าตัวเองค่อนข้างสวย และก็ไม่ใช่คนที่มีอาการเจ้าหญิงที่คิดว่าตัวเองดีอยู่แล้ว ดังนั้นในหมู่ผู้ชายก็มีหลายคนที่นับถือฉันเป็นเพื่อนสนิท สำหรับผู้อ่านแล้ว ลองจินตนาการว่า "หลิน เสี่ยวหาน" คือผู้หญิงที่สวยที่สุดในใจของคุณดูสิคะ อ่านแล้วอาจจะทำให้รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นก็ได้ค่ะ 

ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว เรามาหมุนวงล้อแห่งเวลากลับไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ปีนั้นฉันเรียนอยู่ปีสามค่ะ