เงาใจที่ไม่มีใครรัก

ลีญ่ายืนอยู่ริมเวที มองดูน้องสาวในชุดราตรีสีงาช้างที่เปล่งประกายราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย นาลินีหันมายิ้มให้ผู้คนรอบกาย รอยยิ้มที่ใครต่อใครต่างชื่นชมว่าอบอุ่น อ่อนหวาน และไร้เดียงสา ราวกับหญิงสาวที่ใคร ๆ ก็ใฝ่ฝัน

ปรัชญ์ยืนอยู่ข้างเธอ—เขาสง่างาม สมบูรณ์แบบ และคู่ควรกับคำยกย่องทั้งปวง สายตาที่เขามองนาลินีเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ความเอาใจใส่ และความภาคภูมิใจ

และนั่นเองที่ทำให้หัวใจของลีญ่าแทบหยุดเต้น

เพียงไม่กี่เดือนก่อน เขายังจับมือเธอ มองเธอด้วยแววตาเดียวกันนั้น บอกว่าเขาเชื่อมั่นในความเข้มแข็งของเธอ บอกว่าเธอคือผู้หญิงที่เขาเลือกจะก้าวเดินไปด้วยกัน

แล้ววันนี้…เขากลับยืนอยู่ตรงนั้น เคียงข้างน้องสาวของเธอ แทนที่จะเป็นเธอ