ผมเป็นหมอโอเมก้าที่ต้องรักษาอัลฟ่า

ผมเป็นโอเมก้าคนแรกที่เรียนจบหมอ ใช้ทุนอินเทิร์นหมดปีหน้าผมก็จะได้กลับบ้านไปเปิดโรงพยาบาลรักษาโอเมก้าที่บ้านเกิด ไม่ต้องกินยาปกปิดกลิ่นโอเมก้าแล้ว ไม่คิดว่าจู่ ๆ อาจารย์หมอจะมีคำสั่งให้ไปรักษาลูกชายสี่คนของตระกูลภิรมวรลักษณ์ที่ทุกคนในเมืองต่างรู้ว่า พวกเขาเป็นมาเฟียอัลฟ่าที่ได้ชื่อว่าทรงอิทธิพลที่สุดในขณะนี้ 

….. 

“พวกคุณเป็นโควิด ห้ามออกจากคฤหาส์ เอ้ย…บ้านสิบห้าวัน”  

“ไม่ออกจากบ้าน ก็ไม่เป็นไรหรอกหมอ ว่าแต่ทำไมสากผมถึงไม่ลุกขึ้นมาชาร์จแบตเลยอะ ห้อยเหี่ยวเป็นพวงมะเขือเผาเลย หมอดูให้หน่อย ไอ้เหี้ยอีนิกม่าหน้าประดุกมันจะปล้ำผมเป็นเมียมันแล้ว หมอ ผมไม่อยากเป็นโอเมก้า ช่วยผมที!” 

“คุณชายใหญ่อาจจะเครียด ผมให้ยาคุณชายไปเมื่อวาน คุณชายได้กินหรือยัง” 

“กินแล้ว มันก็ยังไม่โด่ ดูดิหมอ ทั้งเหี่ยว ทั้งหดหู่” อัลฟ่าพี่คนโตแก้กระดุมกางเกง กางขา 120 องศา ผมจำยอมต้องก้มลงไปจับหัวขึ้นมายกดู จับคลึง จับเขย่า อยู่ไม่ถึงนาที ตัวหนอนยักษ์ที่นอนดำคุดคู้ดูน่าสงสารก็ชูหน้าผงาดเป็นสีชมพูเรื่อ ตั้งลำอยู่บนฝ่ามือเฉย 

อ้าว…ไหนว่าชาร์จแบตไม่ขึ้น! 

“ก็ดูปกติดีนี่ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นถาม แต่เจอริมฝีปากของไอ้คุณชายอัลฟ่าดูดซู้ด ๆ เหมือนดูดชาไข่มุก ตาใสหวานเยิ้ม ดูน่าหมั่นไส้มาก 

“ชัก ๆ หน่อยหมอ ชักแรง ๆ เร็ว ๆ ผมไม่ได้ปล่อยน้ำมาห้าวันแล้ว ถือว่าช่วยชีวิตลูกนกลูกกานะ หมอนะ ผมไหว้ล่ะ” 

หมดกันมาดมาเฟียอัลฟ่า พี่ชายใหญ่ที่โหดที่สุดในตระกูลภิรมวรลักษณ์ 

เฮ้อ! เอาวะ น้ำเดียวแล้วแยกจาก ถือว่าเอาบุญ… 

ผมเองก็รู้สึกร้อนบอกไม่ถูก ทั้งที่กินยาคุมโฮโมนโอเมก้ามาแล้ว แต่ทำไมถึงร้อนไปหมดทั้งตัวอย่างนี้ก็ไม่รู้… 

“ชักอย่างเดียวนะครับ ผมเองก็ไม่อยากเป็นเมียคุณเหมือนกัน”  

….. 

พิมพ์ครั้งแรก : สิงหาคม, 2025 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ 

(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ หรือคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด เพื่อการสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น