บางครั้ง “เพื่อนรัก” ของเราอาจไม่ใช่เพื่อนอย่างที่คิด บ้านที่คุ้นเคยก็อาจซ่อนความลับที่เย็นเยียบเกินกว่าที่ตาเห็น เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย หรือรอยยิ้ม… อาจซ่อนเงาที่ไม่ควรมีอยู่ข้างหลัง และสิ่งที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด อาจกลายเป็นกับดักที่จับเราอยู่กับความจริงที่น่าสะพรึง ท่ามกลางความมืด เสียงลมพัด และรอยเงาที่เปลี่ยนไป พลอยกับฟ้าเดินเข้าไปในโลกที่ความทรงจำ ความรัก และความเสียใจถูกพันกันจนแยกไม่ออกอีกต่อไป ทุกย่างก้าว ทุกเสียงสะท้อน… ล้วนเป็นคำเตือนว่า บางครั้งสิ่งที่เรารู้จักที่สุด กลับเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
ปรมินทร์
เขียน
