เงาจันทร์

ปฐมบท 

พ.ศ. ๒๔๙๐... 

ยามบ่ายคล้อย... ณ เรือนไม้ร่มรื่นท่าสีฟ้าอมโศกริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง..  

สนิทจันทร์ หญิงสาวใบหน้าเกลี้ยงเกลาละมุนละไม ไว้ผมประบ่า นุ่งผ้าซิ่น สวมเสื้อคอกลมแขนสั้นประดับชายลูกไม้ กำลังเดินขึ้นเรือน รูปร่างอ้อนแอ้นมีทรวดทรงองค์เอวนั้นเคลื่อนไหวเชื่องข้านุ่มนวล ขันเงินในมือมีดอกมะลิหอมรวยริน .. แววตาของเธอทอประกายสดใส.. 

... อีกประเดี๋ยวเดียวไม่นานเกินรอ.. พี่นพพล ..คู่หมั้นของเธอจะแวะมาหา... และเขาตรงเวลาเสมอ...  

แก้มสาวนวลระเรื่อขึ้น เมื่อหวนนึกไปถึงใบหน้าชายคนรัก.. เขาอาจไม่ใช่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่สุด แต่เขาเป็นสุภาพบุรุษ ตั้งแต่ศึกษาดูใจกันมา.. ก็ยังไม่เคยมีถ้อยคำหรือกิริยาใดจากเขาให้เธอระแคงระคายหัวใจเลยแม้แต่น้อย.. 

สนิทจันทร์ ก้มหน้ายิ้มขวยเขินให้กับขันดอกมะลิ.. เธอชอบเวลาบ่ายคล้อยวันศุกร์เช่นนี้เป็นที่สุด .. เพราะเธอจะได้พบเขา และในระหว่างที่เธอนั่งร้อยมาลัย เพื่อฝากให้เขาถือกลับบ้านไปกราบคุณแม่ของเขา ... เธอกับเขาก็จะได้สบตา ได้สนทนา ได้นั่งไม่ใกล้ไม่ไกลกัน.. ความคิดถึงคะนึงหาแทบทุกค่ำเช้าก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นชั่วโมงยามที่แสนอ่อนหวาน.. 

เธอช่างโชคดีอะไรเช่นนี้... 

แต่เมื่อหญิงสาวก้าวเท้าขึ้นไปยืนบนบันไดขั้นสุดท้าย เธอกลับชะงัก... 

บิดาของเธอในเครื่องแบบทหาร กำลังนั่งใบหน้าเคร่งเครียดอยู่บนเก้าอี้รับแขก...ท่าทางเสมือนเป็นทั้งเจ้าบ้านเจ้าชีวิตทุกคน แต่ก็แปลกขัดหูขัดตาไม่เข้ากับบ้าน .. ไม่ต่างกับแขกผู้มาเยือน..  

สนิทจันทร์ กลืนน้ำลาย วางขันดอกไม้ลงแล้วก็ยกมือไหว้ ริมฝีปากเม้มคำถามในใจไว้ว่า ทำไมผู้ชายซึ่งไปประจำการในค่ายทหารห่างไกล และไม่ใส่ใจใยดีลูกและภริยา จะปรากฏกายขึ้น....  

สัญชาตญาณทำให้เธอชำเลืองมองหามารดา...แล้วก็โล่งใจที่พบมารดาร่างท้วมของเธอนั่งอยู่บนตั่งฝั่งตรงกันข้าม...ใบหน้ามารดาตึงเขม็งด้วยความโกรธ แต่นัยน์ตากลับมีน้ำตาคลอราวเจ็บช้ำน้ำใจอย่างสาหัส..  

บ่าวไพร่ไปไหนหมด ? เธอนึกในใจ.. แค่เธอหายลงไปเก็บมะลิในสวนเท่านั้นก็พากันหนีหายไปหมดหรือ ? เพียงแค่เธอไม่กำกับ พวกมันก็พร้อมจะทิ้งมารดาเธอที่ลุกนั่งลำบากให้อยู่คนเดียว ? ... 

"นิด... มานั่งใกล้ๆ พ่อ" เสียงบิดาสั่งทำให้หญิงสาวจำใจทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างๆ เท้าบิดา..

บิดาเธอจ้องหน้าเธอก่อนเอ่ยช้าๆ "นิด.. ลูกเป็นคนมีวุฒิภาวะ มีน้ำใจ ถ้าพ่อขอให้นิดดูแลใครสักคน นิดจะเต็มใจทำไหม ?"

ใบหน้าเรียวสวยแหงนมองบิดาอย่างแปลกใจ แต่ความกตัญญูและสายใยที่มีทำให้เธอไม่อยากปฏิเสธ "ค่ะ ถ้าไม่เกินกำลัง ลูกก็ยินดีค่ะ"

บิดาของเธอดูผ่อนคลายลง "ลูกน้องเก่าของพ่อเป็นทหาร เขาลงไปปฏิบัติหน้าที่ที่ภาคใต้แล้วเสียชีวิตตอนเข้าปะทะ... เมียเขาก็หนีหายไปนานแล้ว เหลือแต่ลูกสาวคนเดียว... พ่อสงสารลูกสาวเขาเลยตอบรับให้เขามาอยู่กับเรา... น้องเขาอายุน้อยกว่านิด ปีสองปี เขาเรียนจบ มศ. ๓ แล้ว แต่ไม่มีเงิน ไม่มีบ้าน.. พ่อฝากนิดดูแลน้องเขาด้วยนะ"

สนิทจันทร์นิ่งงันด้วยความงุนงง "หมายถึงให้เขามาอยู่ที่นี่กับเราหรือคะ ?"

บิดาของเธอพยักหน้า แล้วก็กวักมือเรียกใครสักคนที่ประตู...

"เข้ามาสิ โสภา"..

ทันใดนั้น .... ผู้หญิงไว้ผมยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าเรียวสวย รูปร่างอ้อนแอ้น สวมผ้าซิ่นเก่าๆ เสื้อสีขาวที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อนๆ ก็ปรากฏกายขึ้น .. แล้วก็ย่อกายลงเดินเข่าไปกราบแทบเท้าบิดาของเธอ...

ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มให้สนิทจันทร์...

และเพียงสบตากันเท่านั้น สนิทจันทร์ก็อ้าปากค้าง.. เข้าใจในทันทีว่า ทำไมสายตาของมารดาของเธอถึงจับจ้องโสภา ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ...

เพราะไม่ว่าจะมองตรงไหน..

โสภา ก็มีใบหน้าและรูปร่างคล้ายเธอ สนิทจันทร์ราวกับเป็นฝาแฝด หรือพี่น้องท้องเดียวกันคลานตามกันมา !

สนิทจันทร์รู้สึกมือเย็นเท้าเย็น คล้ายจะเป็นลม เธอหันไปมองบิดา อยากได้คำอธิบาย.. เธอรู้เหมือนที่มารดาเธอรู้ว่า บิดาที่เป็นผู้ชายหน้าตาดี มีฐานะ มีอาชีพการงานมั่นคง นั้น เป็นคนเจ้าชู้...

แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่....

"โสภา.. ไหว้พี่นิดเขาสิ ลูก " น้ำเสียงโล่งใจของบิดาที่หลบตาสนิทจันทร์ทำให้สนิทจันทร์เจ็บแปลบขึ้นในใจ.. เธอชำเลืองมองหามารดาที่เชิดคอเบือนหน้าหนี... 

แต่ไม่ทันที่สนิทจันทร์จะทันตั้งตัว... หญิงสาวกลับสะดุ้ง !

พรึ่บ... สาวผู้มาใหม่ที่ใบหน้าคล้ายเธอมากเหลือเกิน ได้ยื่นมือมาสัมผัสมือเธออย่างนุ่มนวล.. รอยยิ้มคลี่ออกบนใบหน้าเรียวนั้น "โสภาขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะพี่นิด.. ดีใจจังเลยค่ะที่จะมีพี่สาวสักที"

สนิทจันทร์พูดไม่ออก ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายเธอราวกับเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน ทำให้เธอรู้สึกใจอ่อน...ในบ้านนี้ พี่ชายของเธอสองคนก็แต่งงานแยกย้ายออกไปอยู่ที่อื่นกันหมดแล้ว.. ถ้าเธอมีน้องสาวอีกสักคน คงไม่เป็นไรกระมั้ง ?...

สนิทจันทร์กลืนความตกใจ เสียใจและสับสนลงไปในหัวอก ปั้นยิ้มเป็นมิตรบนใบหน้า "จ้ะ ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ"

และเพียงแค่นั้น โสภาก็ยิ้มกว้างสดใส..

สดใสเจิดจ้าจนทำให้สนิทจันทร์ไม่อาจไม่ยิ้มตาม...

บางที.. บางที... เราอาจเป็นเพื่อนกันได้...มันก็ไม่ใช่ความผิดน้องเขา ความผิดอยู่ที่พ่อเราต่างหาก... สนิทจันทร์คิดในใจ.. 

แต่แล้ว..

"อ่า.. เอ่อ สวัสดีครับ" เสียงทุ้มๆ ทักขึ้นอย่างเกรงใจ... ทุกสายตาหันไป..

คู่หมั้นของสนิทจันทร์มาถึงแล้ว เขายกมือไหว้ทุกคนก่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างๆ เธอ...

สนิทจันทร์แทบน้ำตาร่วงด้วยความโล่งใจที่เห็นหน้าคู่หมั้น.. คำพูดและกริยาเขาช่างเหมือนยาวิเศษทำให้เธออุ่นใจ...

แต่เธอไม่เห็นว่า โสภา สาวผู้มาใหม่ ก็กำลังมองชายหนุ่มหล่อเหลาด้วยความสนใจเช่นกัน....

----------------------

สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องเตรียมสำหรับฮาโลวีนปี ๒๕๖๘ นะคะ เป็นนิยายผี วิญญาณตามเคย หนนี้เป็นเรื่องของความอิจฉาริษยาระหว่างผู้หญิงสองคนและการกลั้นแกล้งแย่งชิงระหว่างกันค่ะ