มนต์ไสยสาง

“มึงกรีดร้องไปก็เท่านั้น! ไม่มีใครได้ยินมึงอยู่ดี จำไว้นะอีแก้ว พี่ศักดิ์เป็นของกู ให้ตายอย่างไรก็ไม่ยกให้ใครทั้งนั้น”

มือบางของชายหนุ่มดึงทึ้งเกลียวผมที่เกล้าไว้อย่างสวยงามของหญิงสาวจนยุ่งเหยิง พะพายเกลียดชังทุกคนที่เข้าข่ายว่าชอบพอศักดิ์ดาในเชิงชู้สาว ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกกำนันปทุม ผู้ที่หลงใหลใคร่รักในตัวไอ้ศักดิ์ดาจนหน้ามืดตามัว ผู้ที่ทำได้ทุกสิ่งจนไม่สนว่าอะไรผิดถูก คงเพราะมีบิดาให้ท้ายจนเคยตัว ซ้ำยังมีอำนาจมากที่สุดใน อุบลงาม

.

.

“พะพาย…เอ็งบอกพี่มา เอ็งมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องแม่แก้วใช่หรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแข็งกว่ายามปกติ เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้ามีนิสัยใจคออย่างไร กระนั้นก็ไม่กล้าพาดพิงออกไปตรง ๆ เพราะเกรงในตัวพ่อกำนันท่าน

“หืม? เรื่องพี่แก้ว พี่ศักดิ์หมายถึงอะไรหรือจ๊ะ พายไม่รู้เรื่อง” พะพายตอบหน้าซื่อตาใสราวกับคนผู้หนึ่งที่ไร้พิษภัย แม้ในใจจะเต็มด้วยอารมณ์คุกรุ่นก็ตาม

กับแค่อีแก้วทำไมต้องสนใจใยดีมันขนาดนั้น รู้อย่างนี้น่าจะเอาให้หน้าสวย ๆ นั่นเสียโฉมไปเสีย

“…” ศักดิ์ดาเงียบไปราวกับว่าไม่ได้ขัดข้องในคำตอบนั้น ทว่ามือหนากลับกำเข้าหากันแน่น เพราะตนไม่สามารถทำสิ่งใดได้เลย

เขาไม่เชื่อ…ว่าพะพายจะไม่มีส่วนรู้เห็น แววตาที่พะพายมองแม่แก้ว ดูก็รู้ว่ามีอคติ…

“พ่อกำนัน…ข้าแต่งกับพะพายให้ไม่ได้ดอก ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่ได้มีเงินมากพอจะมาเป็นสินสอดสู่ขอให้สมฐานะ แม้แต่ยามนี้ก็ยังต้องพึ่งใบบุญพ่อกำนันอยู่ ให้ข้าเนรคุณดีดตัวขึ้นไปเป็นลูกเขยได้อย่างไร”

“ไอ้พายมันชอบพอเอ็งมาแต่ไหนแต่ไรเห็นใจมันบ้าง ให้มึงมาเป็นลูกเขย กูไม่นับเป็นเรื่องเนรคุณดอก”

“…”

“หรือมึงมีผู้ใดที่ชอบพอกันอยู่แล้ว?”

“ไม่มี…ไม่มีจ้ะพ่อกำนัน” ให้บอกว่ามีพ่อขวัญแล้วได้อย่างไร ขืนบอกไปคนรักของเขา คงไร้ที่ยืนในอุบลงามเป็นแน่…

“เช่นนั้นก็แต่งกันเสียพรุ่งนี้เลย ไม่ต้องรีรอ” หากไอ้พายลูกชายเขาไม่ได้เสียเป็นเมียไอ้ศักดิ์ดาสักทีคงได้ก่อความวุ่นวายอยู่อย่างนี้เรื่อย ๆ เขาเหนื่อยกับการที่ต้องมาตามเช็ดตามล้างกับสิ่งที่ลูกชายทำเหลือเกิน แต่ละครั้งต้องสูญเงินเพื่อจัดการเรื่องพวกนั้นไปตั้งเท่าไหร่ ไม่ช่วยก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร ก็มันเป็นลูกชายเพียงคนเดียว ซ้ำยังแม่ตายตั้งแต่เด็ก เขาจึงอยากมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้มันโดยไร้ข้อกังขา…