หากไม่รักกัน…ก็พอ

| หากไม่รักกัน…ก็พอ |

Story By ฅนหลังเขา

"พี่ลูก้ากลับมาที่ไทยแล้ว แถมยังจะมาอยู่ที่ไทยถาวรด้วยแบบนี้ด้วย หนูดีใจมากเลยค่ะ แบบนี้พี่ก็เป็นเจ้าบ่าวของหนูได้แล้วสินะคะ"

"อะไรนะครับ เจ้าบ่าว? หนูหมายถึงอะไรครับมิวมิว พี่ไม่เข้าใจ กำลังล้อเล่นอะไรพี่อยู่รึเปล่าเอ่ย พี่เพิ่งมาถึงไทยก็อำพี่แรงเลยนะ"

"หนูไม่ได้อำนะคะ ก็ตอนเด็กหนูเคยบอกว่าพี่เป็นเจ้าบ่าวของหนูไง ตอนนั้นพี่ลูก้าก็บอกว่ารอให้หนูโตก่อนนี่คะ ตอนนี้หนูก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แถมยังเป็นเจ้าสาวได้แล้วด้วย ถึงตอนนี้พี่ลูก้าก็ต้องรับหนูเป็นเจ้าสาวได้แล้วสิ"

"อ้อ…เรื่องนี้นี่เอง นี่มิวมิวยังจำได้ด้วยเหรอครับ นั่นมันก็ตั้งแต่ตอนที่หนูยังเด็กมากเลยนะ ความจำดีจริง ๆ นะเรา"

"แล้วพี่ลูก้าจำไม่ได้เหรอคะ"

"จำได้สิครับ แต่ว่าตอนนั้นมิวมิวยังเด็กมาก พี่ก็พูดไปแบบนั้นแหละ เราจะแต่งงานกันได้ยังไงล่ะครับ ก็เราสองคนเป็นพี่น้องกันนี่"

“พูดไปแบบนั้นเอง งั้นเหรอคะ? นี่พี่ลูก้าแค่หลอกหนูเหรอคะ”

"มันเป็นเรื่องเมื่อตอนเด็กแล้วนี่ครับ หนูก็พูดแบบใสซื่อไปตามประสาเด็ก ส่วนพี่ก็เห็นว่ามันน่ารักดี ก็เลยเออออไปแบบนั้น แล้วทุกคนที่ได้ยินก็ไม่มีใครคิดจริงจังกันหรอกนะครับ นี่หนูเก็บมาคิดจนถึงตอนนี้เลยเหรอเนี่ย พี่ขอโทษนะครับมิวมิว ขอโทษที่ทำให้หนูต้องเข้าใจผิดมาตลอดแบบนี้น่ะ"

"พี่แค่พูดว่าโกหกงั้นเหรอคะ ความรู้สึกที่บอกกับหนูว่ารัก ก็แค่คำโกหกเหมือนกันเหรอคะ"

ลูก้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้เวลาจะผ่านไปสิบกว่าปีแล้วก็ตาม เขาก็ยังคงรักน้องและปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ซึ่งมิวมิวก็ได้แต่รู้สึกเสียใจ ที่ความรู้สึกโหยหาจากคนที่รักมาตลอด จะเป็นแค่เธอที่คิดไปเองฝ่ายเดียวเท่านั้น มันเจ็บปวดยิ่งกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดในตอนนี้ได้

❤️Please Enjoy❤️