INTRO
“กูมีเวลาเหลืออีกกี่นาทีที่จะเอาชีวิตรอดจากตรงนี้” ช่วงเวลาวิกฤตของคนสุขนิยมของผมได้เกิดขึ้นอีกแล้วครับ อาการมึนเมาที่เหมือนจะเซล้มไปซบน้องหมวยคนเซ็กซี่เมื่อตะกี้นั้นพลันหายวับไปกับตา
ช่วงเวลาคับขันอย่างนี้ ผมต้องรีบตั้งสติ
“พวกมึงเงียบทำห่าอะไร ตอบมาเร็วๆ ดิวะ” ผมสบถใส่ไอ้สองตัวที่นั่งทำหน้าระรื่น ยกแก้วเหล้าชนกันอย่างสบายใจ อย่าให้ถึงคราวผมบ้าง แม่งจะปั่นจนเมียไม่ยอมให้กอดเลยคอยดู
แต่ตอนนี้ผมต้องเอาชีวิตรอดจากตรงนี้ให้ได้ก่อนถึงจะไปเอาคืนไอ้สองคนนี้ได้
“ใจเย็นดิวะ มึงมีเวลาอีก” ไอ้เจ็ทว่าพลางเอียงศีรษะอย่างกวนประสาทไปยังอีกคนที่นั่งข้างกัน
“3” ไอ้ปกรับไม้ต่อพลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด
“2” ไอ้เจ็ท
ไอ้สองตัวนี้ต่อบทกันอย่างพร้อมเพรียงเลยนะ ผมนึกว่าตัวเองอยู่ในเกมโชว์
“ไม่ทันแล้วว่ะ END GAME” สิ้นคำของไอ้ปก ผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างจนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ไม่กล้าหันไปมองเลยเว้ย รู้ว่าต้องเจอกับอะไร แต่ใจมันไม่กล้าเลยว่ะ
นาทีผมคิดได้แค่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้นที่จะเอาตัวรอดจากตรงนี้ได้
“เฮีย” น้ำเสียงใสทว่าแฝงไปด้วยอันตรายนั้นดังมาให้ได้ยิน ผมค่อยๆ หันกลับไปช้าๆ แล้วยกยิ้มหล่อๆ ให้กับคนตัวเล็กที่ยืนเอามือเท้าสะเอวข้างหนึ่งอยู่ หน้าตาเธอบ่งบอกว่าผมกำลังเจอเข้ากับอันตรายขั้นสองจุดห้า
“ใครอ่า” ผมแสร้งทำเป็นจำเธอไม่ได้และเดินโซซัดโซเซมายืนหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาคมคู่สวยหรี่ลงเพื่อมองสำรวจตัวผม “คุ้นๆ”
ผมแกล้งพึมพำออกไป มือเรียวเล็กจึงยื่นมาแตะแก้มซ้ายของผมทันที โชคดีที่เธอแค่แตะเบาๆ เท่านั้น
“คุ้นๆ นะคะเนี่ย” คราวนี้เธอเพิ่มน้ำหนักลงไปที่แก้มของผมตรงตำแหน่งเดิมอีกเล็กน้อย แต่ทำผมหน้าสั่นเลยเหอะ ได้แต่บอกตัวเองว่าอดทนไว้ อย่าหลุดคาร์แรกเตอร์คนเมาเด็ดขาด
“จำได้รึยัง” เสียงใสติดฉุนเฉียวเอ่ยถามพลางกอดอกยืนมองผมด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย ส่วนมือเล็กง้างออกเตรียมฟาดผมอีกรอบ
“ไอ้ปก ไอ้เจ็ท มาช่วยกูดูหน่อยว่าน้องคนนี้หน้าเหมือนใครวะ กูโคตรคุ้นแต่แม่งนึกไม่ออก” ผมหันไปส่งสายตาเว้าวอนไอ้สองคนที่กำลังนั่งดื่มเหล้ากันอย่างมีความสุข พวกมันทำเหมือนกำลังดูซีรีส์อยู่ยังไงอย่างนั้น พวกมึงน่าจะรู้ว่าในซีรีส์นางเอกคงหิ้วกูกลับไปนอนที่ห้อง ดูแลปรนนิบัติอย่างดี หนำซ้ำตื่นเช้ามาคงทำซุปร้อนให้กิน แต่ชีวิตจริงกูอาจจะต้องนอนข้างถนนหรือไม่ก็จบด้วยการนอนหยอดเข้าต้มที่โรงพยาบาล
“มึงก็ถามเขาเองดิ” ไอ้เจ็ทเป็นคนตอบพลางพยักเพยิดหน้าให้ผมหันกลับไป ไอ้เพื่อนเวร ไม่รักกูจำเอาไว้เลย
ในเมื่อผมทำการแสดงถึงขั้นนี้แล้วคงต้องไปให้สุดเท่านั้นแหละ
“น้องเป็นใครอะ”
“เบลล์” เธอตอบเสียงต่ำ แววตาจ้องมองผมอย่างไม่ลดละ
“ใครนะ”
“เบลล์”
“เบลล์ เมียเฮียอ่ะนะ” ผมแกล้งชี้ไปที่ตัวเอง เรียวตาเรียวเล็กจับจ้องมาที่ใบหน้าของผมแล้วพ่นลมหายใจออกมาเพื่อระงับความโมโหเอาไว้ ผมรู้ดีว่าเบลล์ไม่มีวันทำอะไรผมตรงนี้หรอก น้องค่อนข้างให้เกียรติผมพอสมควร ถึงแม้ว่าผมจะกวนโมโหเธอมากแค่ไหนก็ตาม
“อือ” เธอตอบกลับมา แอบดีใจอยู่หน่อยๆ ที่น้องยอมรับว่าเป็นของผมอะ โคตรรักเลยเว้ยเฮ้ย อยากจะโผเข้าไปกอดแต่ก็กลัวจะโดนถีบกลับมา พอเห็นว่าเบลล์ไม่มีทีท่าว่าจะระเบิดปรี๊ดออกมา ผมก็อยากจะแกล้งเธอเล่นอีกสักหน่อยขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ผมเป็นคนบ้าที่ชอบเห็นเมียตัวเองทำหน้าปั่นปึ่ง โมโหใส่กัน
“ไม่ใช่เบลล์หรอก ถ้าเป็นเบลล์อะนะ ตบเฮียคว่ำไปแล้ว” ผมว่าพลางยกมือทำท่าจะสาธิตด้วยการตบที่ศีรษะตัวเองเบาๆ ชั่ววินาทีนั้นเองเหตุการ์ณไม่คาดคิดนั้นก็เกิดขึ้นเร็วมากจนสายตาจับภาพเอาไว้ไม่ทัน ทว่ารู้สึกได้ถึงความปวดหนึบตรงศีรษะตัวเอง สั่นสะเทือนถึงแก้วหูจนได้ยินเสียงวิ้ง ๆ ตามด้วยเสียงของไอ้สองตัวข้างหลังมันพูดออกมาพร้อมกันว่า ‘อูย’
“มึงว่ามันเจ็บไหมวะ” ไอ้ปกเอียงคอไปถามไอ้เจ็ท
“คนเมาไม่เจ็บหรอกมั้ง”
Guest
