เสียงจอแจในห้องเรียน ม.ปลายปีสุดท้ายของผมมันน่ารำคาญสิ้นดีครับ ผมชื่อ "เรย์" เป็นแค่ตัวประกอบจืดจางในโลกใบนี้ หน้าตาธรรมดา การเรียนธรรมดา กีฬาก็ไม่ได้เรื่อง สิ่งเดียวที่ไม่ธรรมดาคงเป็นจินตนาการลามกในหัวผมที่ทำงานตลอดเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง สายตาของผมเหลือบมอง "พิมพ์ดาว" ประธานนักเรียนคนสวยที่กำลังพูดอยู่หน้าชั้นเรียนอย่างช่วยไม่ได้ ผิวขาวอมชมพู ริมฝีปากอิ่มเอิบ และเนินอกขนาดมหึมาที่เบียดเสียดอยู่ใต้เสื้อนักเรียนตัวเก่ง... ให้ตายเถอะ แค่ได้มองก็แทบจะเก็บอาการไม่อยู่แล้วครับ
"เอาล่ะค่ะทุกคน เรื่องงานวัฒนธรรมโรงเรียนที่จะถึงนี้..."
เสียงหวานๆ ของเธอทำให้ไอ้หนูของผมตื่นตัว แต่แล้วไงล่ะ? ผมทำได้แค่มอง เธอน่ะอยู่สูงเกินเอื้อม เป็นดาวเด่นของโรงเรียน มีแต่พวกนักกีฬาหล่อล่ำบ้านรวยเท่านั้นแหละที่คู่ควรกับเธอ ไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้อย่างผมแน่นอน
ระหว่างที่กำลังเคลิ้มๆ อยู่นั้นเอง หน้าจอสมาร์ทโฟนที่ผมแอบเล่นอยู่ใต้โต๊ะก็พลันสว่างวาบขึ้นมา พร้อมกับข้อความประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
[คุณปรารถนาที่จะครอบครองทุกสิ่งหรือไม่?] [YES / HELL YES]
"อะไรวะเนี่ย? ไวรัสเหรอ?" ผมพึมพำกับตัวเอง แต่ด้วยความเบื่อหน่าย ผมจึงลองจิ้มนิ้วไปที่ "HELL YES" แบบไม่คิดอะไรมาก ทันใดนั้นเอง... โลกทั้งใบก็หมุนคว้าง! ความเจ็บปวดราวกับสมองจะระเบิดแล่นปราดเข้ามา ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ตัวสั่นเทา เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ในหัวมีแต่ภาพสัญลักษณ์ประหลาดและเสียงกระซิบที่ฟังไม่เป็นภาษาดังสะท้อนไปมา
"เรย์! นายเป็นอะไรรึเปล่า!?" เสียงของอาจารย์ประจำชั้นดังขึ้นข้างหู
ผมเงยหน้าขึ้นมา ทุกอย่างพร่ามัวไปหมด แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือดวงตาของผม... มันรู้สึกร้อนผ่าวแปลกๆ ผมสบตากับอาจารย์ "อลิสา" อาจารย์สาววัยยี่สิบปลายๆ ที่กำลังทำหน้าเป็นห่วง แล้วความคิดชั่วร้ายหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว... 'ถ้าเราสั่งเธอได้ก็คงดีสินะ...'
และในวินาทีนั้นเอง... ผมได้ลองพูดออกไปเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างประหลาด สุภาพ... แต่แฝงไปด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น
"อาจารย์ครับ... ช่วยถอดกระดุมเสื้อของอาจารย์ออกสักสองเม็ดได้ไหมครับ? ผมรู้สึกร้อนๆ น่ะครับ"
สิ้นคำพูดของผม... ร่างของอาจารย์อลิสาก็กระตุกเกร็ง แววตาของเธอเหม่อลอยไปชั่ววูบ ก่อนที่มือเรียวสวยของเธอจะเลื่อนขึ้นไปปลดกระดุมเสื้อของตัวเองอย่างเชื่องช้า... เผยให้เห็นร่องอกขาวเนียนและบราเซียร์ลูกไม้สีดำที่ซ่อนอยู่ข้างใน
ทั้งห้องเงียบกริบ... ทุกคนมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง ส่วนผม... ได้แต่นั่งอึ้งและจ้องมองผลงานของตัวเอง...
รอยยิ้ม... รอยยิ้มที่ชั่วร้ายที่สุดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผมเป็นครั้งแรก
ให้ตายเถอะ... ดูเหมือนว่าชีวิตตัวประกอบที่น่าเบื่อของผม... มันเพิ่งจะจบลงตรงนี้เองครับ
Guest
