นิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเปิดตัวที่ธัญวลัยเป็นที่แรกและที่เดียว แถมยังให้อ่านฟรีจนจบ ฝากกดใจเก็บเข้าชั้นเป็นกำลังใจให้สายหมอกด้วยนะครับ
อารัมภบท
เสียงนาฬิกาโบราณในห้องโถงคณะวิศวกรรมศาสตร์ดังบอกเวลาบ่ายสามโมงตรงกังวานไปทั่วอาคารเรียนเก่าแก่ที่ตั้งตระหง่านมาตั้งแต่สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ภรันย์ในชุดเสื้อช็อปสีเทาตัวเก่าเดินออกมาจากห้องเรียนปี 4 ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เขาใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้มานานจนจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วในฐานะนักศึกษาปี 4 ที่ไม่เคยเรียนจบสักที เขายังคงใช้ชีวิตตามปกติ เรียน เล่น กินข้าวกับเพื่อน ๆ ที่เขาเองก็จำไม่ได้ว่าหน้าตาเป็นยังไงไปวัน ๆ ในทุก ๆ วัน เขาจะเดินผ่านห้องโถงที่เต็มไปด้วยน้องใหม่ปีหนึ่งที่เข้ามาลงทะเบียนเพื่อเตรียมรับน้องในวันพรุ่งนี้
ภรันย์แวะพักที่หน้าห้องทะเบียน เขาเอนหลังพิงกับกำแพงพลางถอนหายใจเบา ๆ อย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน เขาสอดส่องสายตามองไปรอบ ๆ จนกระทั่งสายตาไปสะดุดกับร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยืนต่อแถวอย่างเงียบ ๆ เด็กหนุ่มคนนั้นมีใบหน้าคมคาย ดวงตากลมโตเป็นประกาย ดูขี้อายและเงอะงะเล็กน้อย ภรันย์รู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอย่างจัง
ขณะที่ภรันย์กำลังจ้องมองเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว เด็กหนุ่มคนนั้นก็หันมาสบตาเขาพอดี ภรันย์รู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าวิ่งไปทั่วทั้งร่าง เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังยิ้มกว้างอย่างดีใจ เขาดีใจที่ในที่สุดก็มีใครสักคนที่มองเห็นเขา!
ในที่สุดวันเวลาอันน่าเบื่อหน่ายที่ต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวของภรันย์ก็สิ้นสุดลงแล้ว! ภรันย์เดินตามเด็กหนุ่มคนนั้นไปอย่างไม่ลังเล เขารู้สึกเหมือนได้รับพลังงานบางอย่างที่ทำให้เขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ราวกับว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นกุญแจสำคัญที่จะไขความลับทั้งหมดในชีวิตของเขาได้
ภรันย์ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องทำความรู้จักกับเด็กคนนี้ให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม
Guest
