ฉายาของเขาคือเสือพฤกษ์ เสือหนุ่มผู้เหี้ยมโหดดุดันเป็นจอมขมังเวทย์ชื่อเสียงเลื่องลือ แต่กลับถูกหักหลังจากคนสนิทที่ร่วมมือกับเจ้าหน้าที่บ้านเมือง มีข่าวว่าเขาสิ้นเชื่อในคืนล้อมจับ โดยไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงนั้นเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสต้องหนีเข้าป่าลึก ถึงวันกลับมาล้างแค้น เสือพฤกษ์ได้พบกับ พลับพลึง... สาวน้อยแสนสวยบริสุทธิ์ผู้มีกลิ่นหอมอ่อนดุจดอกพลับพลึงไพร เธออยู่ผิดที่ผิดเวลาและเห็นหน้าเขา นั่นทำให้เขาไม่อาจปล่อยเธอไว้ได้ เสือพฤกษ์จะทำอย่างไรระหว่างกำจัดเสียให้สิ้นหรือเก็บดอกพลับพลึงดอกนี้ไว้ดมดอม...
** *** ** *** ** *** *** ** *** ** *** ** *** **
“ถ้าลูบอีกที ปืนฉันจะลั่นแล้วนะ”
สุ้มเสียงพร่าต่ำดุจคำเตือน คนตัวเล็กรู้ความหมายนั้นดี เธอกระตุกมือออกรวดเร็วแต่ช้าไปกว่ามือใหญ่ที่ตะครุบกดมือเธอไว้ ซ้ำยังจับให้ลูบเลื่อนขึ้นไปถึงโคนขาแกร่ง ทำเธออึกอัก วางหน้าวางตัวไม่ถูก
“พี่พฤกษ์...”
พฤกษ์โน้มหน้าลงใกล้ ลมหายใจกรุ่นกลิ่นเหล้าป่ารินรดหน้างามพานให้สาวน้อยใจเต้นโครมคราม
“ตั้งลำซะขนาดนี้ ต้องเหนี่ยวไกแล้วล่ะ”