ชื่อตัวละคร: แมททิว
อายุ: 19 ปี
วันเกิด 1 มกราคม 2005
ส่วนสูง: 176 ซม.
เพศสภาพ: Recessive Omega I ฟีโรโมน: กลิ่นดอกเดซี
อาชีพ: นักศึกษา คณะอุตสาหกรรมการเกษตร
วันปฐมนิเทศ
"แต๊ก ๆ แต๊ก ๆ"
"ฮ่า!! ฮ่าา... แฮ๊ก ๆ"
"เฮ้อ!!! ถึงสักที โอ้ย ๆ จะสายไหมเนี่ย"
แมททิววิ่งมาจากสถานีรถประจำทางมาที่มหาวิทยาลัยด้วยอาการหอบเหนื่อย ท่ามกลางแสงแดดตอนแปดโมงเช้าที่ร้อนละอุพอสมควร วันนี้เปิดเทอมวันแรกเขาต้องมารายงานตัวเพื่อที่จะย้ายข้าวของเข้าโดม (หอพักนักศึกษาภายในมหาวิทยาลัย)
"อ้าว! นักศึกษาครับทำไมตัวเปียกปอนมาอย่างนั้นล่ะครับ" เสียงอาจารย์ที่ปรึกษาดังมาไกล ๆ
"ผมวิ่งมาครับอาจารย์ ขอโทษครับที่เข้าร่วมปฐมนิเทศเกือบจะสาย เฮ่อ! วันแรกก็เกือบจะสายเลย" แมททิวมาถึงหน้าหอประชุมด้วยท่าทางหอบเหนื่อย ใบหน้าแดงเถือก เหงื่อไหลซกเปียกไปทั้งตัว
"แฮ๊ก ๆ"
"เอ้า!! นักศึกษาครับ วันนี้ปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ถ้าใครมาถึงแล้วก็รีบลงชื่อเข้าไปในหอประชุมได้เลยครับ เดี๋ยวสักครู่เขาจะติดรายชื่อแยกโดมแล้ว" เสียงประกาศจากอาจารย์ที่อยู่ทางด้านหน้าหอหอประชุม
"ก่อนอื่นเลย ก่อนที่จะเข้าเรื่องผมต้องขอแนะนำตัวเองก่อนนะครับ ชื่อแมททิวผมเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง ผมสอบได้ทุนเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัย Z ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งที่หลาย ๆ คนใฝ่ฝัน บ้านผมอยู่ห่างจากตัวเมืองออกไป 4 ชั่วโมง และผมดั้นด้นเข้ามาเรียนในตัวเมืองเพื่ออนาคตของผมเอง และผมก็สอบได้ทุนเข้ามาเรียนที่นี่ในคณะอุตสาหกรรมการเกษตร เพื่อไปพัฒนาไร่ชาที่มีอยู่น้อยนิดราว ๆ 1000 ไร่เศษ
ครอบครัวผมเป็นครอบครัวขนาดกลางไม่ได้ร่ำรวยอะไร คุณพ่อรับราชการครูและช่วยคุณแม่ดูแลไร่ชา ส่วนคุณแม่ดูแลบ้านและไร่ชา ที่มีคนงานทำงานในไร่อยู่ไม่มากนัก เราดูแลคนงานเหมือนคนในครอบครัว มีอาหารและบ้านพักคนงานหลังเล็ก ๆ อยู่ภายในไร่ ให้คนงานได้พักอาศัยกับครอบครัวของพวกเขา ไร่ของเราอบอุ่นไปด้วยผู้คนที่ใจดีมีน้ำใจ และใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย
ไร่ชาของผมถูกโอบล้อมไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม เสียงนกร้องปลุกในยามเช้า ลมโบกโบยกระทบใบไม้ของต้นไม้ใหญ่จนลู่ไปตามแรงลม
วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศ วันแรกของผม แต่ผมก็เกือบจะมาสายเสียแล้ว ผมเข้ามาในหอประชุมเป็นคนสุดท้าย นักศึกษาเข้าใหม่ทุกคนต่างก็นั่งประจำที่ บรรยากาศดูเป็นทางการ ความเงียบในหอประชุมทำเอาผมนี่นั่งเกร็งไปเลยทีเดียว
วันนี้เองที่ทำให้ผมได้เจอกับบุคคลคนนั้น เขาเป็นรุ่นพี่ที่จบการศึกษาไปหลายปีแล้ว และมาเป็นวิทยากรกล่าวต้อนรับนักศึกษาใหม่ ผมมองไปรอบ ๆ
ภายในหอประชุมที่มีคนมากมายนั่งกันอยู่เงียบ ๆ ทุกคนต่างใจจดใจจ่อ และตื่นเต้นกับการเจอรุ่นพี่ในครั้งนี้
เอาจริง ๆ นะผมก็เป็นอีกคนที่ใจจดจ่อและตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าคนอื่น ๆ ที่จะเจอกับรุ่นพี่คนเก่งที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย จนไม่ทันจะได้ฟังเสียงการกล่าวต้อนรับของท่านอธิบดีที่กำลังกล่าวเปิดงาน"
*******************
ชื่อตัวละคร: อเล็กซี่
อายุ: 29 ปี
วันเกิด 28 สิงหาคม 1995
ส่วนสูง: 188 ซม.
เพศสภาพ: Dominant Alpha I ฟีโรโมน: กลิ่นวิสกี้
อาชีพ: ประธานบริษัท (CEO) กลุ่มบริษัท XX กรุป
กลุ่มบริษัท XX กรุป เป็นกลุ่มบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่มีขนาดใหญ่และสาขาอยู่หลายประเทศ รวมถึงธุรกิจโรงแรม รีสอร์ท หลายแห่ง
"ในฐานะที่ผมเป็นศิษย์เก่ามหาวิทยาลัย Z และเป็นนักเรียนดีเด่นตลอดระยะเวลาที่ศึกษาอยู่ที่นี่ ผมได้รับเกียรติให้มาล่าวต้อนรับในงานปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่ออเล็กซี่ XX ชื่อเสียงเรียงนามค่อนข้างเป็นที่รู้จักของสังคมไฮโซ ด้วยความที่ผมยังเด็กและเป็นทายาทคนโตของตระกูล XX และประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ผมจึงถูกสังคมในแวดวงธุรกิจจับจ้องดูความก้าวหน้าของผมอยู่เสมอ
ผมจะต้องใช้ชีวิตส่วนตัวอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้เป็นข่าวซุบซิบบนคอลัมน์ไฮโซ แน่นอนล่ะครับว่าการเป็นข่าวในแต่ละครั้งมันส่งผลต่อบริษัท ถ้าเป็นข่าวใหญ่ที่เสียหายเป็นวงกว้างขึ้นมาเมื่อไหร่นั่นหมายความว่ามันย่อมมีผลกระทบต่อความน่าเชื่อถือของบริษัทออกไปเป็นวงกว้างเช่นกัน และนั่นอาจจะทำให้ส่งผลต่อหุ้นของบริษัทได้ ผมมีพี่น้องอยู่ 3 คน น้องสาวคนกลางชื่อ อาลิส XX เธออายุไล่เลี่ยกับผมห่างกันเพียง 3 ปี น้องสาวตอนนี้เรียนปริญญาเอก การบริหารธุรกิจระหว่างประเทศอยู่ที่ต่างประเทศและน้องชายคนเล็กมีอายุห่างกับผม 9 ปี
น้องชายของผมเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย Z ชั้นปีที่ 2 คณะออกแบบนิเทศศิลป์ การออกแบบโฆษณา ผมให้น้องชายของผมเข้าพักในโดมของมหาวิทยาลัย เพื่อให้เขาได้มีประสบการณ์ของการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยายาลัยอย่างนักศึกษาคนอื่น ๆ
ในวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ นักศึกษาหลายร้อยคนเข้ามานั่งในหอประชุมอย่างพร้อมเพรียงกัน และดูเป็นทางการ บรรยากาศดูเงียบสงบ ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุย แต่ผมก็ไปสะดุดตากับนักศึกษาคนหนึ่ง เขาเข้ามาเป็นคนสุดท้าย ผมนี่แอบหงุดหงิดในใจแทนอาจารย์ผู้ดูแลงาน น้องเขาวิ่งเข้ามาหน้าตาเลิกลัก ผมก็ไม่เข้าใจว่างานสำคัญขนาดนี้ทำไมถึงมาสาย ทำไมไม่รู้จักบริหารเวลาให้ดี ถ้าผมเป็นอาจารย์ ผมคงจับไปลงโทษก่อนที่จะให้เข้ามาแล้วล่ะครับ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมต้องยอมรับคืนน้องเขาหน้าสวยหวานไม่ใช่เล่น ๆ เลยที่เดียวทำเอาผมต้องมองน้องเขาแทบไม่ละสายตา ผมก็เลยเกิดความไม่แน่ใจอยู่สักหน่อยว่าที่ผมสะดุดตาน้องเพราะเรื่องมาสายหรือความสาวยของน้องเขาที่เปล่งประกายออกมากันแน่"
Guest
