ท่านอ๋องผู้เย็นชากับแม่หญิงหลงยุค

ตอนที่ 1: ข้าไม่ใช่นางคณิกา! 

กลิ่นไม้หอมจางๆ ลอยคลุ้งในอากาศอุ่นชื้น เสียงหยดน้ำไหลลงจากปากสิงห์หินดังเป็นจังหวะในห้องอาบน้ำโบราณอันเงียบสงบ 

หลินเหมยลี่ ขยับร่างกายอย่างเชื่องช้า ดวงตากลมโตปรือเปิดทีละนิด ก่อนจะเบิกโพลงเมื่อพบว่าตนกำลังนอนอยู่ในอ่างไม้ขนาดใหญ่ ร่างเปลือยเปล่าถูกคลุมเพียงผ้าขนหนูบาง ๆ 

“ที่นี่มัน...ที่ไหนกัน?” 

ความทรงจำสุดท้ายของเธอคือห้างสรรพสินค้า การถ่ายแบบชุดย้อนยุค แล้วก็...ฟ้าผ่า? 

เสียงฝีเท้าหนักแน่นก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกลิ่นอายเย็นเยียบประหนึ่งฤดูหนาวปะทะกลางอก 

ประตูบานไม้เลื่อนเปิดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนบุรุษในชุดคลุมยาวสีดำจะก้าวเข้ามา 

ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมสัน ดวงตาดุดัน และท่าทีเด็ดเดี่ยวราวแม่ทัพผู้ยืนอยู่บนสนามรบ นั่นคือ หลงจวิ้นเหยา—อ๋องใหญ่แห่งจวนเหนือ แคว้นเป่ยหลง 

“เจ้าคือใคร กล้าบังอาจลอบเข้าจวนอ๋อง?” 

เสียงของเขาทุ้มต่ำ แฝงโทสะ 

“ข้า...ข้าไม่ได้ลอบเข้ามา! ข้าแค่...ตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว!” เหมยลี่รีบคว้าผ้าห่มมากอดแน่น ใบหน้าแดงระเรื่อ 

ท่านอ๋องปรายตามองนางจากศีรษะจรดปลายเท้า 

ใบหน้าสวยละมุนในแบบสาวเมือง แววตาสับสนแบบไม่เสแสร้ง กลิ่นกายอ่อนจางที่ไม่ใช่ของหญิงคณิกา แต่... 

“เจ้าพูดจาไร้สาระ ยามนี้มีคนพบเจ้าลอยอยู่ในบ่อน้ำกลางจวน ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่เหลือเสื้อผ้า แถมยังอยู่ในเรือนอาบน้ำของข้า...แล้วจะมิใช่หญิงคณิกาได้อย่างไร?” 

“ข้าไม่ใช่!” เธอเผลอตะโกนกลับ 

ท่านอ๋องหรี่ตาลง เลื่อนสายตาช้าๆ เข้ามาใกล้ พลางปลดถุงมือหนังสีเข้มออกอย่างนิ่งสงบ 

“หึ...เช่นนั้นก็ต้องพิสูจน์” 

“พิ...พิสูจน์?” เหมยลี่เริ่มถอยจนแผ่นหลังชนขอบอ่าง 

“หญิงคณิกา จะมีกลิ่นน้ำมันอโรมาที่ผิวหนัง มีรอยสัมผัสซ้ำซากที่ข้าแยกแยะได้ไม่ยาก...” 

เขาโน้มตัวลง เสียงกระซิบชิดหูเธอ “แต่หากเจ้าไม่ใช่...เจ้าก็จะรอดไปได้โดยไม่มีใครแตะต้องเจ้าอีก” 

“เจ้า...จะทำอะไร!?” เสียงของเธอเริ่มสั่น เมื่อชายตรงหน้าเลื่อนมือแตะข้อเท้าเธอเบา ๆ 

💫 ฉาก 18+ (ร้อนแรงละเมียดละไม) 

ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้ขึ้นมาช้า ๆ จากข้อเท้า ผ่านข้อพับเข่า แล้วไล่ขึ้นมายังต้นขาเปลือยเปล่า ใต้ผ้าบางที่แทบปิดไม่มิด 

“ร้อน...?” เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ 

“ข้า...ไม่...” ร่างเธอสั่นไหว หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ 

มืออีกข้างวางลงตรงเหนือหัวใจของเธอที่กำลังเต้นระรัว ริมฝีปากของเขาเฉียดลงมาใกล้...ใกล้เสียจนลมหายใจอุ่นร้อนของเขาสัมผัสผิวแก้มเธอ 

“ผิวของเจ้าใสเกินไป ไม่เหมือนหญิงใดที่ข้าเคยพบ...รสชาติของเจ้าคงจะต่าง” 

เขากระซิบช้า ๆ แล้วจรดปลายจมูกลงตรงไหปลาร้าอ่อนบาง 

เหงื่อซึมออกจากฝ่ามือของเธอ ร่างกายปฏิเสธไม่ได้ว่ากำลังตอบสนองต่อสัมผัสนั้น 

แต่ในจังหวะที่เขาเลื่อนมือขึ้นใต้ผ้าเพื่อสัมผัส “ตรา” บนสะโพก... 

แสงสีทองพลันสว่างวาบขึ้น! 

ท่านอ๋องผงะถอย มือสั่นเล็กน้อย 

“นั่นมัน...ตราแห่งมังกรทอง? หญิงสวรรค์ตามตำนาน...” เขาพึมพำ 

เหมยลี่ตัวสั่น ใบหน้าแดงก่ำจนแทบหมดสติ เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่สิ่งเดียวที่รู้แน่คือ... 

ผู้ชายคนนี้...อันตรายอย่างร้ายกาจ 

ไม่ใช่แค่กับร่างกายเธอ แต่กับหัวใจของเธอด้วย