ภัยพิบัติรักมาเฟียตัวร้าย

เมื่อเด็กแสบแห่งบ้านดงบังเก็บน้ำยางสดเตรียมส่งขายแต่แล้วอยู่ ๆ ไอ้ภัยพิบัติ(พระเอก)ก็วิ่งมาชนถังบรรจุน้ำยางสดของเธอล้มจนแทบไม่เหลือแถมยังขู่เธอสารพัด จนเธอจำต้องช่วยเขาอย่างไม่เต็มใจ 

"เสียดานหน้าตาบักอันนี้คัก หล่อบักคักแต่สันดานบ่ดีคัก"เสียดายหน้าตาไอ้นี่ชะมัด หล่อมากแต่นิสัยไม่ดีเกิน)  

น้ำตาล 

เด็กสาวจากหมู่บ้านชนบท งานอดิเรกของเธอและกลุ่มเพื่อน คือ การเปิดคอนเสิร์ตด้วยซุ่มเสียงอันบาดลึกเข้าไปยังประสาทหูส่วนลึกจนผู้เป็นพ่อยอมสร้างบ้านให้อยู่กลางทุ่ง  

"น้องมาดื่มอวยพรให้อ้าย"(น้องมาดื่มอวยพรให้พี่) 

"อวยพรฉันทำไม" 

"ลูกสาวกำนันกะเหมาะสมกับอ้ายอีหลีนั่นหละ ลูกสาวสวนยางสิไปสู้เพิ่นได้จังใด๋"(ลูกสาวกำนันก็เหมาะกับพี่จริง ๆ นั่นแหละ ลูกสาวสวนยางจะไปสู้เขาได้อย่างไร)ร่างบางยกจอกสุรากระดกขึ้นดื่มพร้อมทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งออกจากงานวิวาห์ของชายคนรัก 

ซ่า~ ซ่า~ ซ่า~ 

สายฝนเทลงมาราวกับรู้ว่าเธอกำลังเสียใจ สายฝนที่อาบชโลมร่างเธอราวกับท้องฟ้ากำลังร้องไห้ไปกับเธอ 

"เทวดายังฮักตาลเลย อ้ายคือใจร้ายกับตาลแท้ คันบ่ฮักกันสิมาตั๋วตาลเฮ็ดหยัง"หยาดน้ำตาลแห่งความเสียใจหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย มีเพียงสายฝนเท่านั้นที่ไม่ทอดทิ้งให้ใจดวงน้อยต้องเจ็บปวดเพียงลำพัง 

ไทเกอร์(เสือ) 

เขา คือ มาเฟียทรงอิทธิพล เพราะจำต้องตามจัดการไอ้พวกคนทรยศทำให้เขาต้องเจอกับยัยเด็กแสบแห่งบ้านดงบัง เธอมาพร้อมกับพลังเสียงอันแรงกล้า กล้าแหกปากร้องมันออกมาได้อย่างไรกัน นั่นคือ สิ่งที่เขาคิดมาตลอด เขาอยากจะแจกลูกตะกั่วให้เธอวันละร้อยรอบเพราะความแสบของเธอ 

"นี่เธอไปดื่มมาอีกแล้วเหรอ"

"อืม นิดเดียว"

"นิดเดียวจะได้คลานกลับบ้าน?"

"บักอันนี่แหมะ มาจ่มดีตายแถะ"

"อะไรบ่นอะไรวะ"

"บักปึก"

"เวรกรรมอะไรของกูวะ"

"อย่าพูดมากได้ไหมมาอุ้มหน่อย เดินไม่ไหวแล้ว"

"ผีห่าตัวไหนมันผลักฉันมาเจอเธอวะ"