สตรีเช่นข้าเขาว่าไม่มีใครรัก

สตรีเช่นข้าเขาว่าไม่มีใครรัก 

ลั่วจื้ออี้นอนซมอยู่ในห้องเก็บของ  

หยาดน้ำตาเอ่อล้นจากดวงตากลมโต เมื่อก่อนลั่วจื้ออี้เป็นภรรยารองก็จริง แต่นางเป็นที่โปรดปรานของสามี นางหลงเชื่อว่าเขารักนางมาก นึกไม่ถึงว่าเขาแค่หลอกลวงนางเพราะอยากได้เรือนร่าง นอกจากที่นางจะไม่ได้ทรัพย์สินจากเขา นางยังต้องเสียทรัพย์สินที่มีไปหมด  

กว่านางจะรู้ตัว นางก็ไม่เหลือเงินทองไว้เริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว นึกไม่ถึงว่าภรรยาเอกของเขาจะยังคับแค้นนางอยู่ ก็แอบวางยาพิษให้นางทีละนิด… ยาที่ทำให้นางตั้งครรภ์ไม่ได้และร่างกายเสื่อมโทรม ผิวที่เคยขาวนวลกลับกลายเป็นหมองคล้ำหยาบกระด้าง นางปวดท้องเท่าไรก็ไม่มีใครพาไปหาหมอ  

ลั่วจื้ออี้ไม่มีญาติมิตรที่พอจะช่วยเหลือกันได้ มารดาเกลียดชังนางที่เกิดมาเป็นสตรีจึงดุด่าเสมอ บิดายิ่งไม่เคยรักนางแบบที่รักบุตรชาย นางจึงเป็นส่วนเกินของครอบครัวมาแต่ไหนแต่ไร แม้จะวาดฝันถึงครอบครัวใหม่ ก็ยังไม่มีใครรักนาง ตอนนี้นางต้องการแค่น้ำ ก็ยังไม่มีใครให้  

“น้ำ…”  

“เอ้า ยังมีหน้ามาขอน้ำอีกหรือ?” ภรรยาเอกขี้หึงเดินเข้ามามองหน้าด้วยรอยยิ้มถากถาง ก็ภรรยาเอกแต่งงานอยู่กินกับสามีมาตั้งนาน แม้เขาจะเจ้าชู้ แต่ยังไม่เคยเลี้ยงดูใครถึงขั้นให้เป็นภรรยารอง นางถึงได้เกลียดชังลั่วจื้ออี้ที่ดึงดูดสามีนาง หาทางขัดขวางอยู่ร่ำไป  

“ได้โปรด...” ลั่วจื้ออี้เพียงอ้อนวอนขอน้ำดื่ม นางไม่เหลือใครแล้ว ทุกคนล้วนทอดทิ้งนาง และจงใจปล่อยนางตายอย่างไร้ค่า นางเลือกสามีผิด… นางเลือกเพราะเห็นว่าเขาร่ำรวยมั่งคั่งและจะทำให้นางมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ แต่ว่าเขากลับทำให้นางกลายเป็นตัวตลกในสายตาผู้คน  

“โถ นี่นะเหรอโฉมสะคราญ?” 

“ขอน้ำ…” 

“คำนับข้าก่อนสิ”  

“เจ้าค่ะ”  

“ฝันไปเถิดว่าข้าจะให้ สภาพเจ้าน่ะ เป็นสุนัขในโคลนตมยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ข้าก็อยากจะฆ่าเจ้าให้ตายหรอกนะ แต่ที่จะให้ฆ่าก็ดูเสียเวลาเปล่า ปล่อยไว้เดี๋ยวก็คงตายอยู่ดี ขนาดยังไม่ทันตายก็เน่าแล้ว” ภรรยาเอกหัวเราะเยาะ ลั่วจื้ออี้อยู่ที่ตรงนี้มานาน นางจมกองปัสสาวะตนเอง ไม่มีใครคิดจะทำความสะอาด 

“เอ้า เจ้ายังไปรีบไปอีก” ชายโฉดเดินตรงเข้ามา ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกว่ารักหลงลั่วจื้ออี้นักหนา แต่บัดนี้เขาไม่มองหน้านางด้วยซ้ำ ตรงข้ามยังหันไปทางอื่นเพราะรังเกียจนางที่ฟกช้ำไปทั้งตัว เขาเอาเงินนางไปหาสตรีอื่นดีกว่า เรื่องอะไรจะต้องมาช่วยสตรีที่มีทายาทให้เขาไม่ได้ 

“ขอโทษด้วยเจ้าค่ะท่านพี่ ข้าแค่มาดูสุนัขแถวนี้ก็เท่านั้น”  

“รีบไปได้แล้ว เรามีนัดเจรจาทางการค้า”  

“เจ้าค่ะ มาตามถึงที่เชียวนะเจ้าคะ”  

“ก็เห็นเจ้านาน” สองผัวเมียออกไปจากห้อง ปล่อยให้ลั่วจื้ออี้นอนสกปรกอยู่ตรงนั้นด้วยความหิวกระหาย ทั้งคู่พูดคุยกันสนุกสนานบนความเจ็บปวดรวดร้าวของนาง ไม่ใช่ว่านางไม่คับแค้น แต่นางไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้นด้วยซ้ำ แล้วจะไปทำอะไรคนเลวทรามไหว  

“คิดว่าท่านคิดถึงนางซะอีก”   

“โธ่ ข้าแค่เห็นนางเป็นนางบำเรอ” 

“ข้าก็นึกว่าท่านจะนึกถึงนางบำเรอจนอยากจะใช้ซ้ำ” 

“เห้ย สภาพเช่นนี้ จ้างให้ข้าก็ไม่เอาหรอก” 

“อย่าให้รู้นะว่าท่านแอบไปหานาง” 

“ไม่แล้ว ข้ารักเจ้าคนเดียว” ฝ่ายชายบอกรักฝ่ายหญิง แต่ความจริงก็แค่เรื่องผลประโยชน์ เขาไม่ได้รักใครทั้งนั้น ที่จะรักก็คือแค่รักตนเอง เสียงพูดคุยค่อย ๆ เบาไปเมื่อผัวเมียเดินห่างจากห้องเก็บของ… ห้องที่แม้แต่บ่าวไพร่ยังไม่อยากมา แค่รอเก็บศพไปทิ้งทีเดียว  

เวลาผ่านไป…  

นานเท่าไรลั่วจื้ออี้ไม่อาจนับ   

“อือ…” ลั่วจื้ออี้พยายามจะคลานหาน้ำ แต่เพราะนางบาดเจ็บจึงล้มลงไปกับพื้น แต่ทันใดนั้น ใครบางคนกลับจับนางไว้ ลั่วจื้ออี้รู้สึกได้ถึงกล้ามแขนที่แข็งแรงและอบอุ่นอยู่ในที… นางไม่รู้เลยว่าเขาคือบุรุษที่หลงรักนาง แต่ไม่เคยกล้าจะบอกความรู้สึกที่มีให้นางรู้  

...................................................................................................................................................... 

สวัสดีครับ  

มาอีกแล้วครับกลับผลงานใหม่ เรื่องนี้นางเอกได้ผัวใหม่นะครับ ไม่ได้กลับไปเอาผัวเก่า ส่วนพระเอกไม่เชิงว่าซึนหรือหยิ่งอะไร แค่เขาเป็นคนแปลกหน่อย แปลกแค่ไหนลองอ่านดู เนื้อเรื่องไม่เครียดครับ รับรองว่าอ่านสบาย ๆ ตามสไตล์ชีบั่นเถา ที่ต้องยิ้มไปอ่านไปครับ