แสงอาทิตย์ลาลับจากทั้งสามโลกไปร่วมสองหมื่นปี เมื่อความมืดมิดเข้ายึดครองความชั่วร้ายก็เติบโตราวกับโรคร้ายที่มิอาจรักษาให้หาย กลืนกินความสิ้นหวังที่แผ่ออกมาจากจิตใจของเหล่าผู้คนในทุกดินแดน
แต่ยิ่งมืดมิดมากเพียงใดแสงสว่างก็จะยิ่งเจิดจ้ามากขึ้นเท่านั้น
ร่างระหงในชุดเกราะออกศึกยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้ากองทหารสวรรค์ ใบกระบี่พิสุทธิ์ส่องประกายเจิดจ้า ผ้าคลุมสีแดงสดตัดกับชุดขาวสะอาดโบกสะบัดพลิ้วไหวไปตามแรงลม...
ประเดี๋ยวก่อน ข้าว่าภาพนี้มีบางสิ่งผิดปกติ
ในแดนเวิ้งว้างไม่มีลมมิใช่หรือ
นั่นปะไร พอเพ่งมองให้ดีๆ ถึงเห็นว่าจิ้งจอกขาวตัวน้อยกำลังกัดเย่อชายผ้าคลุมของนางอยู่ต่างหาก ช่างน่ารักเสียจริง
แต่พริบตาต่อมากลับมีเลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นเปื้อนขนขาวนุ่มนั่นจนเปียกชุ่ม ครั้นมองไปทางอื่นก็เห็นศพนอนเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด แยกแยะไม่ออกว่าไหนมารไหนเซียน แม้แต่แม่ทัพสาวผู้องอาจกล้าหาญก็ยัง...
เสี่ยวเมิ่งเมิ่งสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นทันใด นางเอามือกดหัวใจที่เต้นรัวแล้วพลิกกายลงจากเตียงไปวิ่งหาผู้เป็นอาจารย์จนทั่วเรือน ในที่สุดก็เจอชายชราท่าทางใจดีนั่งอยู่กลางสวนเหมยแสนเงียบสงบ ลำแสงอาทิตย์ส่องประกายระยิบระยับแผ่ความอบอุ่นไปทั่ว พอช่วยให้สงบจิตใจลงได้
"อาจารย์"
"ว่าอย่างไร" ชายชราหันมาหาศิษย์ตัวน้อย "ฝันเห็นอนาคตอีกแล้วหรือ"
เสี่ยวเมิ่งเมิ่งแหงนมองท้องฟ้าที่สว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ ขัดกับความหวาดกลัวในใจนาง คงต้องรีบสอบถามให้กระจ่างแล้ว
"อาจารย์ เทพสงครามสามารถเลี้ยงจิ้งจอกขาวได้ด้วยหรือเจ้าคะ" เห็นว่าเทพสงครามองค์ก่อนชอบเก็บตัวประหลาดมาเลี้ยง อดีตต้าเทียนจวินจึงทรงสั่งห้ามมิให้เลี้ยงอะไรในตำหนักอู๋โหย่วอีก
"อ้อ เจ้าฝันเห็นนางนี่เอง" ชายชราเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะหิน มุมปากยกยิ้มบาง "มานั่งนี่สิ ข้าจะเล่าให้ฟัง"
เสี่ยวเมิ่งเมิ่งรีบทำตามคำสั่ง เข้าไปนั่งเท้าคางจ้องมองดวงตาขุ่นมัวของอาจารย์ที่ดูเปล่งประกายชอบกล
"นางมีนามว่าอวิ๋นชี ผู้เป็นเมฆงามแห่งความหวังในช่วงเวลาอันแสนมืดมน..."
ชี้แจงกันก่อนจ้า
มีพระเอกนางเอกสองคู่ เล่าเรื่องไปเรื่อยตามลำดับเหตุการณ์ที่เรียบเรียงไว้ตามสัญชาตญาณของไรท์เอง ดังนั้นบางทีนักอ่านอาจรู้สึกว่าทำไมถึงตัดตรงนี้ล่ะ แปลว่ามันอาจส่งผลกับเหตุการณ์ที่จะตามมาเน้อ
ไม่ได้มีฉากอะชึ้บๆ ชัดเจน แค่เล่าให้มันชวนฝัน แต่คู่แฝดรุกค่อนข้างหนัก เอะอะถึงเนื้อถึงตัว สายรักนวลสงวนตัวทำตามธรรมเนียมเคร่งครัดถ้าคิดจะอ่านโปรดเผื่อใจ ก็พวกพี่ๆ เขาต้องอดทนมาร่วมๆ แสนปี พอได้ชิมของถูกปากเลยห้ามใจไม่ไหว
แล้วก็ปมในเรื่องต้องใช้เวลาแก้ค่อนข้างนาน ถ้าอ่านแล้วรู้สึกเอ้ะอ้ะโปรดอดใจรอสักนิด ดื่มด่ำไปกับการสร้างความผูกพันของตัวละครก่อน พอถึงจุดนึงจะอ๋อ แบบนี้นี่เอง
แต่ถ้าไม่อ๋อก็ถามได้นะคะ ถ้าเราอ่านแล้วคิดว่าเออ...ตกไปจริงๆ หรือไม่ได้เฉลยในเนื้อเรื่องหลังๆ จะตอบให้ ยกเว้นถ้าคำตอบมันไปอยู่ในเรื่องอื่นๆ ก็จะขายของฝากไว้เลย 555
ขอบคุณที่ให้ความสนใจนะค้าบ ขอให้อ่านให้สนุกค่ะ
Guest
