เธอไม่ได้ตั้งใจจะหางานในคฤหาสน์เก่าเงียบๆ ที่ใครๆ ก็บอกว่า “น่ากลัว”แต่ในวันที่หมดหวังสุดๆ กับชีวิตในเมืองเล็กๆ
เธอก็ยืนอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ของคฤหาสน์นั้น...แล้วเคาะมันลงไป
"ขอโทษค่ะ...ที่นี่รับสมัครแม่บ้านไหม ?"
ไม่มีเสียงตอบ...แต่ประตูกลับเปิดออก
และภายในเงามืด เธอเห็นชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่ง
ผิวเขาซีด... เสียงเขาเบา... และเขาชอบมองเธอเหมือนจะอ่านใจได้
เขาไม่ได้พูดว่า “รับเข้าทำงาน”
แต่เขาก็ไม่ได้ปิดประตูใส่หน้าเธอ
แล้วใครจะไปคิดล่ะ...ว่าแค่ “งานพาร์ตไทม์แม่บ้าน” จะทำให้เธอต้องมานั่งล้างจานในบ้านของแวมไพร์ แถมยังเผลอใจไปรักเขาเข้าเต็มๆ ซะงั้น... 🖤