⚠ คำเตือน !!
นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
เนื้อหา สถานที่ ตัวละคร และเหตุการณ์ต่าง ๆ ในเรื่อง เป็นการสมมติขึ้นโดยจินตนาการของผู้เขียน
ไม่ได้มีเจตนาอ้างอิงหรือพาดพิงถึงบุคคล สถานที่ องค์กร เหตุการณ์จริง หรือหน่วยงานใด ๆ ทั้งสิ้น
หากมีความคล้ายคลึงกับบุคคลหรือเหตุการณ์ใด ๆ ที่มีอยู่จริง ถือเป็นความบังเอิญโดยมิได้มีเจตนา
ผู้เขียนขอความกรุณาให้ผู้อ่านใช้วิจารณญาณในการอ่าน และไม่ลอกเลียนหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของเนื้อหาไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต
...................................................
บางความสัมพันธ์...มันเกิดขึ้นในพื้นที่ต้องห้าม และร้อนพอจะจุดชนวนสงคราม
เรืออากาศเอก ปฐพีธัช อนันตเมฆา นักบินหน่วยปฏิบัติการพิเศษผู้เย็นชาเท่ากับอากาศเหนือระดับหมื่นฟุต แต่กลับ "ร้อน" เกินควบคุมทุกครั้งที่อยู่ใกล้ใครบางคนในชุดกราวน์สีขาว
ผู้ที่ใช้ชีวิตบนฟ้าเย็นเฉียบ แต่ดวงตากลับร้อนแรงจนเหมือนจะเผาใครบางคนให้ลุกไหม้
และ เรืออากาศตรี เซฬิน ศิรวาทิน แพทย์ทหารผู้เกิดมาพร้อมตำแหน่งลูกชายผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพอากาศ และ...เรือนร่างที่ทำให้ใครต่อใครลืมลมหายใจ
คุณหมอในเครื่องแบบที่ทั้งฐานบินลือกันว่า “เย็นชาแต่ร้ายลึก” เขาไม่เคยกลัวใคร...ยกเว้นแค่ผู้ชายที่จูบเขาครั้งแรกด้วยปากเปื้อนเลือดและรอยยิ้มมุมปาก
คนหนึ่งแข็งกร้าว เยือกเย็น จนใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้
อีกคนเย้ายวน เย็นชาอย่างร้ายกาจ…แต่ดันทำให้ใครบางคน...หลุดเกราะที่ใส่มาทั้งชีวิต
โชคชะตาพาเขาทั้งคู่มาบรรจบกันตรง “เส้นขอบฟ้า” ในพื้นที่ที่ไม่มีใครเห็น ไม่มีคำสั่ง ไม่มีเครื่องแบบ มีเพียงเสียงหอบหายใจ กลิ่นเหงื่อร้อนผะผ่าว และคำกระซิบที่ไม่มีวันถูกบันทึกไว้ในรายงานราชการ
"อย่าเรียกผมว่าผู้กองเวลาขึ้นเตียง"
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ...ผัวหรอ?"
ในพื้นที่ที่ไม่มีคำว่ารัก ไม่มีแม้แต่โอกาสจะบอกลา แต่ร่างกายกลับจำกันได้ดีกว่าทฤษฎีการแพทย์และตำราการรบ
และเมื่อไฟสงครามชายแดนปะทุขึ้นอีกครั้ง...
คำสั่งพิเศษจากเบื้องบนส่ง ‘ผู้กองธัช’ สู่ภารกิจที่ไม่มีใครรู้ว่าจะได้กลับมา
ขณะที่ ‘เซฬิน’ ถูกส่งขึ้นแนวหน้าในฐานะหัวหน้าหน่วยแพทย์ภาคสนาม
ระหว่างเสียงระเบิดและเสียงหัวใจ...จะเหลือแค่ใครคนหนึ่งกลับมาหรือจะเป็นเขาทั้งคู่?
บางที…เส้นขอบฟ้า อาจไม่ใช่จุดจบของภารกิจ
แต่มันคือจุดเริ่มต้นของความรักต้องห้ามที่กำลังใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน...
Guest
