“ฉันว่าต้องเป็นเขาแน่ ๆ!”
เสียงกรี๊ดจากโต๊ะข้าง ๆ ทำให้ คาเนะ ซึบาสะ สะดุ้งเฮือก เขาก้มหน้าซดราเม็งตรงหน้าอย่างพยายามไม่สนใจบทสนทนา แม้หัวข้อของมันจะวนเวียนอยู่กับชื่อของ "อาโออิ ฮารุกิ" รุ่นพี่ปีสามสุดเพอร์เฟกต์ ที่ไม่ว่าปรากฏตัวที่ไหนก็ทำให้อุณหภูมิแถวนั้นพุ่งไปแตะจุดเดือดได้ในพริบตา
“ฮารุกิคุงน่ารักมาก! เมื่อเช้าก็ช่วยเด็กที่หกล้มอีกแล้ว!”
“กรี๊ด! แถมยังให้ร่มกับป้าแถวสถานีเมื่อวาน! นี่มันพระเอกซีรีส์ญี่ปุ่นชัด ๆ!”
ใช่…พระเอกไงล่ะ
ซึบาสะถอนหายใจยาว เขายอมรับกับตัวเองมานานแล้วว่าชีวิตของเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็น "พระเอก" ของใครทั้งนั้น
ไม่มีรูปลักษณ์สะดุดตา ไม่มีพลังพิเศษ ไม่มีบทในชีวิตของใคร และที่สำคัญ—ไม่มีใครจำชื่อเขาได้ด้วยซ้ำ! (ครั้งหนึ่งอาจารย์ยังเรียกเขาว่า “โทโมะคุง” ทั้งที่เขาชื่อ “ซึบาสะ”...)
แต่แล้ว…ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
เมื่ออยู่ ๆ เจ้าพระเอกตัวจริงเสียงจริง—ฮารุกิซัง—ก็เดินตรงเข้ามาหาเขาในโรงอาหาร
พร้อมกับรอยยิ้มละลายหัวใจ
“คาเนะ ซึบาสะคุงใช่ไหม?”
“…หะ…หา?”
“ฉันชอบนาย”
...
พระเอกบ้าอะไร…สารภาพรักกับตัวประกอบอย่างฉันกันฟะ!!!
Guest
