ชีวิตคู่ที่ไม่มีคำว่า "คู่"
ฉันชื่อวาริศา... หรือใคร ๆ ก็เรียกสั้น ๆ ว่า “ริศา”
ฉันอายุ 29
เป็นผู้หญิงทำงานเต็มตัว มีวินัย มีหน้าที่ มีภาพลักษณ์ที่ใครมองก็ว่าดูดี
ฉันมีสามี หรือจะเรียกให้ถูก… ‘ผู้ชายที่อยู่ในทะเบียนสมรส’ คนหนึ่ง
ชื่อของเขาคือ ภีมเวศร์ อัครเศรณีวงศ์
นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่มีครบทุกอย่าง ยกเว้น “เวลา” ให้ภรรยาของเขา
ฉันแต่งงานกับเขาด้วยเหตุผลที่ไม่เกี่ยวกับความรักเลยสักนิด
เป็นการแต่งเพื่อ “ภาพลักษณ์” และ “ผลประโยชน์”
เราไม่เคยโรแมนติก ไม่เคยใกล้ชิด แม้แต่ตอนอยู่บ้านเดียวกัน
คำพูดที่ได้ยินจากเขาบ่อยที่สุดคือ
“อย่าให้มันเสียหน้า”
“อยู่เงียบ ๆ ไป”
ฉันเคยคิดว่าฉันเข้มแข็งพอ
ที่จะอยู่โดยไม่มีความรัก
แต่ความเงียบมันกัดกินฉันทุกวัน
กลางวัน…ฉันคือเลขาที่ทำงานเป๊ะ ตรงเวลา มีระเบียบ
กลางคืน…ฉันคือผู้หญิงคนหนึ่ง ที่นอนอยู่ในเตียงกว้างคนเดียวมาตลอด 5 ปี
จนกระทั่งวันหนึ่ง น้ำอิง เพื่อนสนิทของฉัน เอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมา
“แกจะเหี่ยวไปถึงเมื่อไหร่?”
“ซื้อเด็กมาเลี้ยงสักคนมั้ย?”
ฉันหัวเราะออกมาในตอนแรก…แต่หลังจากผ่านคืนเหงา ๆ คืนแล้วคืนเล่า
ฉันกลับเริ่มถามตัวเองว่า
ถ้าชีวิตฉันไม่มีใครมองเห็นอยู่แล้ว…
แล้วฉันจะห้ามความปรารถนาไว้ทำไม?
แค่ครั้งเดียว…
แค่คืนเดียว…
ฉันแค่อยากมีใครสักคน ที่มองฉันเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง
และนั่น…คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง
ของเด็กหนุ่มคนนั้น
ผู้ชายที่ฉันจ่ายให้เขามา “ดับเหงา” แค่ชั่วคืน
แต่กลับกลายเป็นคนที่ “เปลี่ยนชีวิตฉัน” ไปทั้งชีวิต
Guest
