เหนืออีนิกม่าคือโอเมก้ามือใหม่

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มยามจ้องมองมาที่เขานั้นแฝงไปด้วยความดื้อรั้นไม่ยอมคน ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานกี่ปีดวงตาคู่นี้ก็ยังส่งผลกับหัวใจของเขาที่หวังอยากเอาชนะลูกแกะพยศตัวนี้ 

ฝ่ามือหนาของคิมหันต์ผลักไปที่หน้าอกของคนตัวเล็กกว่าให้ล้มลงบนเตียงก่อนจะก้าวขาขึ้นไปนั่งคร่อม แต่รอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่มหน้าหวานกลับทำให้เขาหวนคิดถึงเรื่องราวอันน่าอดสูของตนเอง 

‘ไม่สิ! คนตรงหน้าไม่ใช่ลูกแกะพยศแต่เป็นหมาป่าหุ้มหนังแกะต่างหากล่ะ’ 

คิดได้มันก็สายไปเสียแล้วเพราะตอนนี้ได้มีบางสิ่งที่ทั้งใหญ่และยาวกำลังถูกกดสอดแทรกเข้ามาในตัวของเขาแล้ว 

“อึก!” เขาพยายามขบกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้ส่งเสียงน่าอาย 

ปัง! ปัง! 

คิมหันต์ที่กำลังนอนกอดหมอนข้างอยู่ถึงกับสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตู 

“นั่นใคร!” คิมหันต์ตะโกนถามด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขานั้นหงุดหงิดที่ถูกปลุกขึ้นมากลางดึกหรือหงุดหงิดที่มีคนมาขัดจังหวะความฝันที่กำลังถึงพริกถึงขิง 

 แต่เมื่อคิดได้ว่าตัวเองไม่ได้นอนคนเดียวจึงเอื้อมมือไปสัมผัสเด็กน้อยที่นอนหลับข้างกายทันทีด้วยกลัวว่าลูกน้อยจะตื่น หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าลูกชายตัวน้อยยังคงนอนนิ่งจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าโหมดไฟฉายแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้อง 

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นพนักงานของทางโรงแรมนะคะ” 

“ผมไม่เข้าใจเลยนะว่าโรงแรมนี้ไม่มีความเป็นส่วนตัวให้ลูกค้าเลยหรือไง ถ้าลูกผมตื่นเพราะเสียงปลุกของคุณนะเราได้เห็นดีกันแน่” คิมหันต์ใช้น้ำเสียงที่เบากว่าตอนแรกแต่ยังแฝงไว้ด้วยความรู้สึกไม่พอใจ 

“คือว่า...ทางพนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นเด็กผู้ชายอายุไม่น่าจะเกินสี่ขวบเข้าลิฟต์ที่ชั้นนี้ค่ะ ทางเราตรวจสอบดูแล้วว่ามีลูกค้าชั้นนี้แค่คนเดียวที่มากับเด็กก็เลยอยากจะมาสอบถามว่าใช่ลูกชายของคุณลูกค้าหรือเปล่าคะ” 

“เหลวไหลไร้สาระที่สุดลูกชายฉันก็นอนอยู่บนเตียงนั่นไง” คิมหันต์ว่าพลางเอื้อมมือไปกดเปิดสวิตช์ไฟ 

 ก่อนที่เขาจะลุกมาเปิดประตูพูดคุยกับพนักงานเขาได้เอื้อมมือไปแตะลูกชายดูแล้วตอนนั้นเขาสัมผัสได้ว่าลูกชายยังคงนอนหลับอยู่เขาจึงเลือกที่จะใช้ไฟฉายในโทรศัพท์แทนที่จะกดเปิดสวิตช์ไฟที่หัวเตียง 

“เพื่อความสบายใจของพนักงานรักษาความปลอดภัยดิฉันขอเปิดผ้าห่มดูหน่อยนะคะ” 

“เชิญ...แต่ถ้าลูกผมตื่นคุณถูกคอมเพลนแน่นอน” 

“ขอบคุณค่ะ” 

พนักงานสาวเดินตรงไปที่เตียงเตรียมเปิดผ้าห่มออก หากลูกชายของลูกค้าตื่นขึ้นมาตอนที่เธอเปิดผ้าห่มเธออาจจะถูกคอมเพลนอย่างที่ถูกขู่เอาไว้ แต่ถ้าเด็กคนนั้นที่พนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นคือลูกชายของลูกค้าจริงๆ แล้วปล่อยให้ลูกค้ารู้เองว่าลูกชายหายไป ทางโรงแรมอาจจะถูกฟ้องเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยแน่นอน 

“เฮ้ย...เดี๋ยวนะทำไมลูกฉันกลายเป็นตุ๊กตาไปได้ล่ะ” คิมหันต์ดวงตาเบิกกว้างในตอนที่เอ่ยถาม 

“อย่างที่ดิฉันเรียนให้คุณลูกค้าทราบนั่นแหละค่ะ” 

“มันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ผมหลับอยู่ เล่ามาให้ละเอียดเลยก่อนที่ผมจะฟ้องโรงแรมของคุณ” 

แม้ว่าหัวใจจะร้อนรุ่มดั่งไฟมาสุมอกแต่การจะวิ่งออกไปตามหาลูกชายโดยไม่รู้รายละเอียดอะไรเลยมันก็คงไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทร 

“เมื่อตอนประมาณ 02:00 น. มีเหตุทะเลาะวิวาทกันที่หน้าโรงแรมทางพนักงานรักษาความปลอดภัยจึงออกไปเฝ้าสังเกตการณ์และโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจให้มาระงับเหตุ กว่าเรื่องจะจบก็กินเวลาไปถึง 03:00 น. เลยค่ะ หลังกลับมาที่ห้องสังเกตการณ์ทางพนักงานก็ย้อนดูกล้องวงจรปิดในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ จึงได้เห็นว่าช่วงชุลมุนมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในลิฟต์ชั้นนี้เพื่อลงไปชั้นล่างก่อนจะแอบขึ้นรถที่มาส่งของให้ทางห้องครัวของโรงแรมออกไปค่ะ” 

“ละ ลูกผมหนีออกจากห้องตอนกี่โมงครับ” 

“ประมาณ 02:30 น. ค่ะ ทางโรงแรมได้ให้คนตามรถส่งของไปแล้วแต่คนขับบอกไม่พบตัวเด็กเลย” 

“ผมต้องรีบแจ้งตำรวจก่อน” เตรียมกดโทรศัพท์เพื่อต่อสายหาตำรวจด้วยความร้อนใจ 

“ตำรวจยังไม่รับแจ้งหรอกค่ะถ้ายังไม่ครบ 24 ชั่วโมง” 

คิมหันต์จ้องมองพนักงานโรงแรมด้วยความกังวลใจ ในเมื่อยังแจ้งความไม่ได้เขาก็คงต้องพึ่งตัวเอง 

“ขอบคุณมากเลยนะครับที่มาแจ้งผมเรื่องการหายตัวไปของน้อง รบกวนช่วยปิดเรื่องนี้ให้เป็นความลับด้วยนะครับ” 

“ได้เลยค่ะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” 

คิมหันต์รู้สึกมืดแปดด้านไปหมดเพราะตั้งแต่ นิวเยียร์ เกิดจนตอนนี้อายุสามขวบแล้ว เด็กน้อยไม่เคยใช้ชีวิตเพียงลำพังเลย ถ้าไม่ไปโรงเรียนก็จะอยู่กับเขาหรือไม่ก็พี่เลี้ยงตลอด อย่าว่าแต่ขึ้นลิฟต์เพียงลำพังเลยแค่เดินไปเข้าห้องน้ำคนเดียวยังไม่กล้า แต่วันนี้พนักงานของทางโรงแรมกลับมาบอกเขาว่าลูกชายแอบหนีออกจากโรงแรมตอนนี้สิ่งที่เขาคิดคือการได้เห็นกับตา 

คิมหันต์รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เขาขอไปตรวจดูกล้องตอนที่ลูกชายหนีไปเพื่อให้เห็นกับตาว่าเด็กคนนั้นคือลูกชายของเขาจริงๆ