“ทำไมแอนมาทำแบบนี้”
ผมถามไม่อ้อม หากก็ด้วยสุ้มเสียงแสดงความเห็นใจมากกว่าจะตำหนิหล่อน
“แอนไหว้ละ… พี่เอกอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้นะคะ”
แอนวิงวรน่าสงสาร
“ได้… พี่สัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ”
ผมรีบบอกให้แอนสบายใจ จากนั้นหล่อนก็เล่าให้ผมฟังว่าทุกวันนี้รายได้ของหล่อนกับไอ้วิทย์เพื่อนผมแทบไม่พอยาไส้ แต่ละเดือนชักหน้าไม่ถึงหลัง
แอนเคยห้ามเรื่องที่จะซื้อบ้านเพราะกลัวว่าเงินเดือนจะไม่พอสำหรับรายจ่ายที่เพิ่มขึ้น
แต่ไอ้วิทย์ก็ไม่ฟัง ด้วยความอยากได้บ้าน… ทำให้มันติดต่อทำเรื่องซื้อบ้านกับธนาคารแห่งหนึ่งจนผ่าน
สุดท้ายได้บ้านพร้อมหนี้ก้อนโต แล้วไหนยังจะต้องผ่อนรถกระบะราคาเฉียดล้านอีกคันที่มันเพิ่งซื้อได้ไม่นาน
“พี่เข้าใจ… ”
ผมทำหน้าเห็นใจ ลำพังเงินเดือนจากการทำงานของสองคนก็น่าจะพอ ถ้าไม่ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายเกินตัว
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงจนแอนต้องแอบมาหาลำไพ่พิเศษก็คือไอ้วิทย์ติดการพนันงอมแงมจนหนี้สินพอกพูนเป็นหางหมู
“พี่เอกคะ… ”
แอนเสียงเครือ… เรียกแล้วมองหน้าผม
“พี่เอกเปลี่ยนคนเถอะนะคะ”
เสียงของแอนเหมือนจะร้องไห้ คงอยากให้ผมไปใช้บริการผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่หล่อน
“ไม่เป็นไร… ไหนๆ ก็มาแล้ว… คิดเสียว่าเราไปเที่ยวด้วยกัน… ไปเถอะ มีอะไรค่อยไปคุยกันในรถ”
จู่ๆ ความคิดมืดดำที่ผุดวาบเข้ามาในสมองของผม ก็ทำให้ผมไม่อาจปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป
ผมขอสารภาพว่าแอบอิจฉาในความโชคดีของไอ้วิทย์ ที่ได้ผู้หญิงสวยอย่างแอนมาเป็นเมีย
อย่าว่าหื่นนะ… ผมอยากเอาแอนมานานแล้ว
Guest
