ตอนที่ 1 — หุบเขาไร้ชื่อ
สายหมอกเช้าโปรยคลุมหุบเขาเย็นชื้น ดอกเหมยบานขาวสะพรั่งบนยอดไม้ ยอดเขาสูงแห่งหนึ่งในแดนตะวันตกของแผ่นดินต้าหลาง ไม่มีใครรู้ชื่อของมัน ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เพราะที่นี่คือที่ซ่อนตัวของ “เยี่ยนซือเทียน” – อดีตจอมยุทธ์ผู้เป็นเงาในตำนาน
เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนทรงกายมั่นกลางลานหิน ท่ามกลางลมหนาวที่พัดพาเกล็ดหิมะบางเบา เขาเรียกตัวเองว่า “ไป่หาน” อายุสิบหกปี รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเรียบเย็นเกินวัย สวมชุดผ้าหยาบที่ขาดวิ่นเล็กน้อยจากการฝึกหนัก
มือของเขากุมด้ามกระบี่ไม้เก่า ๆ ฝึกท่า “กระบี่สายลมตะวันตก” อย่างแน่วแน่ เสียงฟาดของกระบี่ฉีกอากาศเป็นระยะ คล้ายแม้แต่หมอกยังต้องหลีกทาง
“เจ้าถือกระบี่อย่างกับควายลากเกวียน เจ้าคิดจะล้างสวรรค์ด้วยท่านั้นหรือ?”
เสียงเยาะหยันดังจากหน้ากระท่อมไม้หลังเล็ก เยี่ยนซือเทียนยืนพิงประตูด้วยท่าทางสบาย ๆ ดวงตาคมลึกของเขาจับจ้องลูกศิษย์ไม่วาง
“ศิษย์…พยายามแล้วขอรับ” ไป่หานตอบพร้อมหอบหายใจ ร่างเหงื่อท่วมแต่สายตายังแน่วแน่
“พยายาม? กระบี่นั้นไม่สนใจความพยายาม มันต้องการ ‘ความเข้าใจ’”
เยี่ยนซือเทียนเดินเข้ามาช้า ๆ มือหนึ่งจับด้ามกระบี่เหล็กเก่า ๆ ที่คาดเอว เขาชักมันออกมาช้า ๆ ดาบยาวสีดำสนิท สะท้อนแสงจาง ๆ เหมือนมีเปลวเพลิงเร้นอยู่ภายใน
“ดูให้ดี — กระบี่หนึ่ง ล้างสวรรค์”
เพียงชั่วพริบตา เขาฟาดกระบี่หนึ่งครั้ง อากาศเบื้องหน้ากลับแยกออกคล้ายผ้าถูกฉีก เสียง “ฟึ่บ” ดังกึกก้อง เมฆเบื้องบนสะเทือนกระเพื่อม
ไป่หานตกตะลึง จิตใจพลันถูกกระบี่ดึงดูด คล้ายร่างทั้งร่างจะถูกดูดเข้าไปในเคล็ดวิชานั้น
เยี่ยนซือเทียนหันหลังกลับช้า ๆ “หากเจ้ามองเห็นไส้ของกระบี่นี้ภายในห้าปี ข้าจะยอมถ่ายทอดทั้งหมดให้เจ้า…”
คำพูดยังไม่ทันจบ เสียง “ฉึก” ดังขึ้นจากหลังเขา
กระบี่สีดำในมือเยี่ยนซือเทียนตกลงพื้น เลือดทะลักออกจากปาก แผ่นหลังของเขามีลูกธนูสีดำปักแน่น เลือดซึมเป็นทางยาว
“อาจารย์!!” ไป่หานร้องลั่น วิ่งเข้ามาพยุงร่างของชายชราไว้
เยี่ยนซือเทียนยิ้มบาง ๆ “ในที่สุด…มันก็มาถึง…” เขายื่นกระบี่สีดำให้ “ไป่หาน…ฟังให้ดี…อย่าเชื่อใคร…เจ็ดสำนัก…มันฆ่าพ่อเจ้า…”
แล้วดวงตาของชายชราก็พลันปิดลงในอ้อมแขนของศิษย์
เสียงลมยามเช้าพัดกระหน่ำยิ่งกว่าเดิม ราวกับร่ำไห้ไปพร้อมเด็กหนุ่มผู้ไร้ที่พึ่ง…
Guest
