ใต้ฟ้าเดียวกัน มีเพียงเรา

หากความรักคือข้อห้ามของบัลลังก์ แล้วหัวใจควรเลือกสิ่งใด 

เว่ยเจี้ยนอู่ 

องค์ชายที่เกิดจากนางกำนัลไร้ชื่อไร้แซ่ โตมาท่ามกลางการดูหมิ่นและไร้ที่ยืนในราชสำนัก ถูกส่งออกนอกวังตั้งแต่ยังเด็ก เติบโตมาในสนามรบด้วยเลือดและไฟ จนกลายเป็นแม่ทัพใหญ่ที่ทุกคนเกรงกลัว เขารักนางเพียงผู้เดียว และจะไม่มีวันให้อำนาจหรือบัลลังก์ใดพรากนางไปอีกครั้ง แม้ต้องลุกขึ้นกบฏ 

ไป๋หลันซิน 

บุตรสาวตระกูลแม่ทัพ เติบโตเคียงข้างเว่ยเจี้ยนอู่ เป็นทั้งคนรัก คู่หมั้น และว่าที่เจ้าสาว แต่โชคชะตากลับพลิกผันในคืนแห่งการเฉลิมฉลอง เมื่อพี่ชายของนางกลับจากชัยชนะในศึกใหญ่ นางได้รับราชโองการจากเบื้องบน ให้แต่งตั้งเป็น ฮองเฮา ของ ฮ่องเต้หย่งเต๋อผู้เป็นบิดาของเว่ยเจี้ยนอู่ นางได้กลายเป็นตัวประกันเพื่อป้องกันเว่ยเจี้ยนอู่และ ไป๋เหยียนพี่ชายของนางก่อกฏต ซึ่งสิ่งพวกนี้เป็นสิ่งที่ฮ่องเต้หย่งเต๋อและรัชทายาทเว่ยอี้เจินกลัวไปเองทั้งสิ้น 

ความรักที่เกือบผลิบาน ต้องเหี่ยวเฉาลงกลางงานเลี้ยง ฮ่องเต้หย่งเต๋อรู้ดีว่าหากปล่อยให้ทั้งสองแต่งงานกัน เว่ยเจี้ยนอู่จะกุมทั้งใจของแม่ทัพใหญ่และอำนาจของตระกูลไป๋ไว้ในมือ เขาจึงเลือก พราก ความรักนั้นด้วยพระราชโองการ และเพื่อปิดปาก เว่ยเจี้ยนอู่ถูกแต่งตั้งเป็น ชินอ๋องตำแหน่งสูงศักดิ์แต่ไร้ซึ่งอำนาจ 

เพียงไม่กี่ชั่วยามหลังพิธีแต่งตั้งเป็นฮองเฮา ไป๋หลันซินถูกแต่งตั้งซ้ำอีกครั้ง เมื่อฮ่องเต้ผู้ที่มาอายุพอที่จะเป็นปู่ของนางได้ สวรรคตลง นางจึงถูกแต่งตั้งเป็น ไทเฮา ถูกกักขังไว้ในตำหนักเย็น เพื่อเป็นหลักประกันว่าเว่ยเจี้ยนอู่และไป๋เหยียนพี่ชายของนางจะไม่คิดก่อกบฏ 

เขา กลายเป็นอ๋องไร้อำนาจ 

นาง กลายเป็นไทเฮาผู้ถูกจองจำ 

เมื่อความรักต้องแลกกับแผ่นดิน 

เมื่อหัวใจถูกขังไว้ใต้พระบัญชา 

และเมื่อเส้นทางของเขาและนาง… ไม่ได้จบลงแค่คำว่า “จากลา” 

พวกเขาจะเลือกเดินต่ออย่างไร? 

จะต่อสู้เพื่อรัก หรือยอมจำนนต่อโชคชะตา? 

เมื่อหัวใจยังรัก แม้ตำแหน่ง ‘ไทเฮา’ ก็ไม่อาจขวางเส้นทางของเขาในการพานางกลับมาเคียงบัลลังก์  

เขาคืออ๋องไร้อำนาจ นางคือไทเฮาผู้ถูกจองจำ เมื่อบัลลังก์คือกำแพง ความรักคือการกบฏ