หลงรักนักเดินป่านายกากี

EP.1

ฉันลืมตาตื่นมาในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ในคอนโดเกือบหรูในจังหวัดทางภาคเหนือตามชีวิตประจำวันของตัวเอง ล้างหน้าอาบน้ำแปรงฟันวนลูบเดิมๆตามชีวิตคนโสด แน่นอน ฉันชื่อปิงเกย์รับอายุ 28 ฉันสูงแค่ 165 น้ำหนักหรอ 92 จ้าพวกเธอ อ่านไม่ผิดจ้า หนัก 92 จริงๆ เพราะฉันกินแซ่บ ก็ของที่มีโซเดียมมันอร่อยอะเนอะ แต่ฉันยังมีความขาวหน่อยๆ ที่สำคัญยังโสดและยังไม่เคยมีแฟน มีแต่คนบอกว่าฉันหน้าตาติ๋มๆเฉิ่มๆ ฉันทำงานอาชีพราชการสีกากี ยศไม่ใหญ่ไม่สูง ไม่มีเจ้าไม่มีนาย และฉันได้แอบชอบคนๆหนึ่งชื่อบีมจ้า ทุกคนคงสงสัยอะสิ อ่ะแต่อ่านต่อไปก่อนนะ 55555

เวลา 08.30 น. ฉันเริ่มทำงานตามปกติ ตามประจำวันของฉัน พร้อมกับทำหน้าง่วงไปด้วย

“นี่ยัยปิงคนที่แกไปตามตื้อตามจีบไปถึงไหนละ ไอ่หนุ่มแว่นตาขีดของแกนั้นนะ ชอบนักชอบหนา” พี่มะปรางเอ่ยถามเสียงดัง 

“ไปถึงไหนละเจ๊ ก็เหมือนเดิมตามเดิม น้องเขาไม่รับรักสักทีอะเจ๊ ทำไงดีละ ซื้อของที่ชอบให้ก็แล้ว ตามตื้อก็แล้ว”ฉันเอ่ยตอบพี่มะปราง ก็ใช่นะสิคนที่ฉันแอบชอบก็เป็นรุ่นน้องราชการสีกากี หนุ่มต้าวตาขีดผิวเข้ม 

“ฉันว่านะทรงนี้มาหลอกให้ซื้อของมากกว่ามั้ง ไม่น่าจะรับรัก สงสัยรับแต่ของ เกร็งใจหรืออยากได้ของกันแน่ แกก็อยาไปตามใจมันมากหล่ะ รอมันรับรักแกก่อนเนอะ เดียวจะหาว่าฉันไม่เตือนแก”ยัยเจ๊นิวเอ่ยเตือนเป็นครั้งเท่าไหร่ไม่รู้ เพราะจำไม่ได้แล้วเหมือนกัน

“รู้แล้วนะเจ๊ทั้งสอง น้องเขาคงไม่หลอกอะไรหรอกมั้ง ดูทรงแล้วคงหลอกไม่เป็นหรอก”ถามว่าฉันใส่ใจมั้ย ก็ไม่ 55555

“จ้า”ยัยเจ๊ทั้งสองประสานเสียงกันแบบไม่ได้นัดหมาย

ทุกคนคงสงสัยสิหนุ่มตาขีดผิวเข้มคือใคร น้องเขาชื่อบีม ตอนแรกเขาเป็นคนขาวมาก พอเขาฝึกแล้วสีผิวเริ่มเปลี่ยน น้องบีมอายุ 26 เป็นหนุ่มเหนือใส่แว่นแต่กำเนิด ทำงานที่เดียวกัน ว่าแล้วก็ต้องชวนน้องเขาไปทานข้าวให้หายคิดถึงสักหน่อยดีกว่า

ฉันรีบหยิบมือถือรุ่นล่าสุดเคสคิตตี้แบบชายแท้ขึ้นมาเข้าแอปพลิเคชันสีฟ้าแล้วใช้ชื่อว่าหนุ่มตาขีด

“เที่ยงนี้ว่างมั้ยจ๊ะ ไปทานข้าวกับพี่หน่อยสิ พอดีพี่มะปรางกับพี่นิวเขาไม่ว่างไปทานข้าวกับพี่อ่าาา~”พิมพ์สระอาแบบยาวๆจะได้ดูแบบออดอ้อนน่ารักน่าเอ็นดู

“ไปสิครับ แต่พี่เลี้ยงนะครับ รอเงินเดือนผมออกเดียวผมเลี้ยงคืน”น้องบีมหนุ่มตาขีดพิมพ์กลับมา 

“ไปทานเจ๊อ้อหน้าที่ทำงานแล้วกันเนอะ อร่อยดี”ฉันพิมพ์บอกน้องบีม และคิดในใจ แหม๋ๆๆฉันเลี้ยงตลอดจ้า รอเงินออกฉันก็ไม่เคยเห็นมาเลี้ยงเลยย่ะ

“ได้ครับงั้นไปเจอกันที่ร้านนะครับ”น้องบีมพิมพ์ตอบพร้อมส่งสติกเกอร์รูปหัวใจกลับมา

ฉันวางมือถือพร้อมกับหุบยิ้มๆไม่ได้ 

”มันจะมีสักวันปะ ที่มันจะเลี้ยงแกอ่ะยัยปิง ฉันเห็นเมื่อไหร่แกก็เลี้ยงมันตลอด รอมันไม่รับรักแกมาก่อน ฉันจะสมน้ำหน้าให้”พี่นินิวพูดพร้อมเบะปากให้ฉัน

“เอ่อ!!ฉันก็รอซ้ำมันอยู่นั้นแหละหว่ะยัยนิว”พี่มะปรางเสริมทัพอีก

“เจ๊!!นี่น้องเอง”ฉันพูดก่อนจะเอ่ยปากถามทั้งสองคนว่าไปทานข้าวไหนกัน

“พวกฉันห่อมาย่ะ ใครจะไปเหมือนแก ระริกระรี้จะไปทานกับผู้ชาย”ฉันคิดผิดคิดถูกที่เอ่ยปากถามยัยสองเจ๊

งั้นปิงไปทานข้าวกับน้องบีมก่อนนะเจ๊ เดียวจะซื้อผลไม้มาฝากนะ

ทั้งสองคนเป็นอันพยักหน้าแปลว่าเข้าใจตรงกัน