กลิ่นนวลอนงค์
โดย ณัฐกานต์
หอมเอย หอมกลิ่นความรัก
ได้รู้จัก เชยชม ย่อมอ่อนไหว
เมื่อได้รัก ก็จะรักตลอดไป
อยู่หนใด ก็จะรัก ชั่วนิรันดร์
โปรยปราย
“อย่ามาขี้แยใส่กู”
“นวลไม่ได้...”
“กูไม่ชอบน้ำตา”
สิงห์เป็นโจรป่าสันดานเถื่อนที่กินง่าย อยู่ง่าย และไม่เคยกลัวตายมาตั้งแต่เด็ก เมื่อได้จับปืนครั้งแรกในวัยสิบสองขวบ เขาก็ออกปล้นเคียงบ่าเคียงไหล่เสือเหมผู้เป็นพ่อนับตั้งแต่นั้นมา
หญิงใดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็เป็นได้แค่เครื่องเสพสมความใคร่ยามกลัดมันเท่านั้นแหละ
“เดี๋ยวนวลไปอาบน้ำที่เรือนแล้วไปเจอกันที่เรือนลุงเหมเลยนะจ๊ะ”
“อาบที่เรือนกูนี่แหละจะได้ไม่ช้า เดี๋ยวกูให้กาหลงมันไปเอาเสื้อผ้าที่เรือนมึงมาให้”
ร่างขาวเปลือยได้ยินก็ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับควานเอาผ้านุ่งมาใส่ พอกระโจมอกเสร็จก็หันมายิ้มบางๆ เหมือนไม่คิดอะไร ใครเล่าจะอยากเห็นคนที่ตน ‘ใฝ่รัก’ มองว่าเรื่องมาก
“จ้ะ”
พูดจบก็หอบเอาชุดชั้นใน ผ้าขนหนู เดินผ่านห้องโถงกลางเรือนไปยังโอ่งน้ำที่กั้นไว้เป็นสัดส่วน ถึงจะไม่ได้มิดชิดเหมือนห้องน้ำคนเมืองที่นวลอนงค์คุ้นเคยมาตั้งแต่เกิด แต่หญิงต่างถิ่นก็ปรับตัวเข้าหาวิถีชีวิตบ้านป่าเมืองเถื่อนได้ดี
ขณะที่สิงห์ก็เดินตามเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งจัด มองนวลอนงค์ที่ตักน้ำขันแรกขึ้นราดตัวอย่างว่างเปล่า ก่อนจะหยิบเอาขันอีกใบมาจ้วงตักราดร่างกำยำโดยไม่พูดอะไร
แต่พอไม่พูดอะไร อีนวลมันก็มัวขัดๆ ถูๆ ขี้ไคลจนเขาต้องสั่งเสียงดุ
“รีบอาบเข้า กูจะรีบไปกินเหล้า ไปถึงงานก็อย่ามาทำตัวเป็นเมียกู กูไม่ชอบ”
นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง สถานที่ เหตุการณ์ หรือชื่อนามสกุลต่างๆ เป็นเพียงเรื่องสมมติเท่านั้น
ห้ามคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำ เผยแพร่ทางหนึ่งทางใดโดยเด็ดขาด
❌ ไม่นอกกาย
❌ ไม่นอกใจนะคะ
ฝากกดติดตามด้วยนะคะ
FB : ศุภมาลย์ กิ่งเรียง ไลต์
Tiktok : ณัฐกานต์ (natthakan_writer)
Guest
