เธอคือทิวากาลยามเดือนดับ

‘ทิวากาล’ คือเด็กสาวกำพร้า ที่ถูกคนในตระกูลมาเฟียรับไปเลี้ยงดูในฐานะลูกสาวบุญธรรม วันหนึ่งพ่อบุญธรรมมีคำขอให้เธอแต่งงานกับ ‘ชวินวัช’ ผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน แม้จะเกรงกลัว ก็จำต้องยอมรับคำขอ เพื่อตอบแทนบุญคุณ 

เธอรังเกียจที่เขามีภรรยาอยู่แล้วตั้งสองคน แต่มักมาก ไม่รู้จักพอ ถึงยอมรับเธอให้เป็นภรรยาคนที่สาม ไม่เคยชอบนิสัยหยาบคาย พูดจาหยาบโลน อึดอัดทุกครั้งเมื่อถูกแววตาคมคาย มองราวกับเธอเป็นสิ่งสวยงามที่สุดในชีวิต ที่เขาต้องการครอบครอง 

เอาแต่พร่ำบอกเธอว่ารัก เฝ้าตามไม่ห่างกาย หึงหวงผู้ชายทุกคนที่เธอเข้าใกล้ อยากเป็นสามีเธอจนตัวสั่นระริก ทั้งๆที่ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์อันดีต่อกันมาก่อน แล้วใครจะเชื่อลง 

ทว่านานวัน เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นแสงสว่างเดียวในชีวิตมืดมิดของเขาขึ้นมาจริงๆ 

“ผมใส่แหวนแต่งงานให้คุณแล้ว เท่ากับว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้ว ค่อยไปแต่งเป็นทางการที่งานแต่งอีกที ทีนี้ผมจับตัวเมียตัวเองได้รึยัง” 

“ยังไม่ได้จริงๆค่ะ กรุณาอย่าเรียกฉันว่าเมียด้วย ฉันไม่ชิน” 

“ก็ฟังบ่อยๆสิ จะได้ชิน เพราะคุณเป็นเมียผม” 

“รบกวนคุณช่วยค่อยเป็นค่อยไปได้รึเปล่าคะ” 

“นี่ผมก็ค่อยเป็นค่อยไปมากที่สุดแล้ว ถ้าผมรีบร้อน ป่านนี้คุณยังไม่ได้ออกจากห้องนอนผมหรอก”