ลุงไก่ไข่เล็ก

ภาคิไนหรี่ตามองหญิงสาวผมยาวมัดหลวม ๆ สวมเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงผ้าขายาว นั่งยอง ๆ ท่าทางง่วนอยู่กับฟืนใต้เตา ใบหน้าเปื้อนเขม่าดำเล็กน้อย แต่แววตากลับดูตั้งใจอย่างประหลาด 

"ทำอะไร..." ภาคิไนพึมพำ ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ แล้วก็อดขำเบา ๆ ไม่ได้ 

"จะได้กินไหมนั้นยัยเด็กน้อยเอ๋ย...." 

ไม่ทันไร เธอก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี สบตากับเขาเข้าอย่างจัง เธอเบ้ปากใส่เขาทันที "อีลุงไข่เล็ก....ขี้งก"แก้มใส ตะโกนออกไปทันที 

"ยัยเด็กปากดี เดียวโดนไข่ตีปาก! อย่ามาเรียกฉันว่าลุง ฉันไม่ใช่พี่แม่เธอ...อีกอย่าไข่ฉันไม่ได้เล็ก!!"เขาสวนทันควัญ 

แก้มใสที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างบ้านตัวเอง เหลือบตาขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน 

ริมฝีปากยกยิ้มกวน ๆ ก่อนจะตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงยียวน 

"แล้วจะให้เรียกอะไรล่ะคะ พ่อคนขี้งก ...ไข่เล็ก เหรอ?"เธอทำหน้าทะเล้นใส่แบบสุดตัว แถมยังจงใจเน้นคำท้ายเสียงหวานหยดย้อย 

ภาคินยืนเงียบไปครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วแน่นจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์ 

ก่อนจะกัดฟันกรอด ๆ แล้วหันหลังกลับเข้าบ้าน แต่ยังไม่วายพึมพำกับตัวเอง "ให้มันได้อย่างนี้สิเด็กเปรต!" 

แก้มใสหัวเราะคิกขณะมองแผ่นหลังกว้าง ๆ ที่เดินหนีไป