หลงไฟรัก

เมื่อถึงช่วงเลิกเรียนบ่ายวันศุกร์ แพน ต้น และครูมาย ก็เดินเคียงข้างกันออกไปนอกรั้วโรงเรียนซึ่งคนขับรถจอดรออยู่แล้ว 

นี่เป็นครั้งแรกที่ต้นได้มีโอกาสใกล้ชิดครูสาวถึงเพียงนี้ เขาอาสาถือแฟ้มเอกสารให้ มายยิ้มรับแล้วเอ่ยขอบคุณจ๊ะด้วยความเอ็นดู รอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้างามเขย่าหัวใจเด็กนักเรียนหนุ่ม เขาลอบมองเรือนร่างเธอแล้วก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนไม่ได้เปิดเผยอะไรสักอย่าง แต่เนื้อผ้าที่ค่อนข้างแนบเนื้อก็ทำให้ฮอร์โมนในตัวเด็กหนุ่มอย่างเขาพลุ่งพล่าน 

บ้านของแพนอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนตามที่ว่าไว้ เมื่อไปถึง มายก็อดทึ่งในความใหญ่โตของบ้านหลังนี้ไม่ได้ จริงอยู่ว่าเธอรู้ดีถึงฐานะของเด็กนักเรียนแต่ละคนที่ร่ำรวยทรัพย์สินตามสถานะอันเก่าแก่ของโรงเรียนแห่งนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าบ้านของแพนจะอลังการถึงเพียงนี้ 

ด้านนอกมีโรงจอดรถที่มีทั้งรถใหม่และรถคลาสสิกจอดเรียงราย ส่วนการตกแต่งภายในแบบยุโรปยุคเก่าดูหรูหราอันเป็นรสนิยมของ ‘เจ้าของบ้าน’ 

“หนูบอกแล้วติวที่บ้านหนูสบายกว่าร้านกาแฟเยอะ” แพนเอ่ยแล้วหัวเราะ ครูมายยิ้มแล้วบอกว่าเรามาเริ่มติวกันเถอะ 

การติวหนังสือวิชาสังคม-ประวัติศาสตร์เริ่มขึ้นที่โต๊ะอาหารตัวยาวซึ่งรองรับได้มากกว่าสิบคน ครูมายอธิบายเนื้อหาในส่วนที่แพนบอกว่ายังไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ เธอพูดอย่างช้า ๆ เพื่อให้เด็กทั้งสองคนเข้าถึงอย่างลึกซึ้ง 

แต่มันจะเข้าหัวเด็กนักเรียนอย่างต้นได้อย่างไรกันเล่า ลำพังเขาไม่ใช่คนตั้งใจเรียนอยู่แล้ว และตอนนี้ก็ยังมีกลิ่นหอมจรุงจิตของเธอลอยมาแตะจมูกเป็นระยะ แล้วไหนจะผิวกายของเธอที่มองใกล้ ๆ แบบนี้แล้วมันละเอียดยิบงดงามอันเกิดจากพระผู้เป็นเจ้าบันดาลและการดูแลด้วยครีมอย่างดี 

เพียงชั่วอึดใจที่การติวหนังสือดำเนินไป หนุ่มใหญ่คนหนึ่งก็เดินเข้ามา เขาสวมเสื้อเชิ๊ตกับกางเกงขายาวแบบคนทำงานออฟฟิศ วงหน้าเคร่งขรึม รูปร่างหนาใหญ่ เส้นผมสีดอกเลา สายตาของเขามองมาที่ทั้งสามคน 

“อ้าว พ่อกลับมาแล้ว” แพนเอ่ยทักผู้เป็นบิดา 

ชายวัยกลางคนที่เดินเข้ามาในห้องรับแขกกว้างขวางนั้นคือ ‘คุณพล - อรรถพล วงศ์วัฒนานันท์’ นักธุรกิจเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งวงการเครื่องมือแพทย์ เขายังนั่งอยู่ในบอร์ดหลายบริษัทและเป็นเจ้าของบ้านหลังโอ่อ่าแห่งนี้ 

เขาเพิ่งกลับจากการประชุมช่วงบ่ายกับหุ้นส่วนชาวญี่ปุ่น เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีอ่อนพับแขนอย่างลวก ๆ พาดแนบลำตัวที่ยังคงดูแข็งแรงแม้จะผ่านวัยเลขห้าต้น ๆ แล้ว  

คุณพลเป็นชายที่แม้มีผมสีดอกเลาแซมขมับทั้งสองข้าง แต่ก็มีเสน่ห์เยือกเย็นและสายตาคมกริบไม่แพ้ใคร ดวงตาคู่นั้น…ดั่งเหยี่ยวเฒ่าที่ผ่านพายุชีวิตมาหลายสิบฤดูกาล ทว่ากลับวาบวับทันทีที่แลเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ริมโต๊ะอาหาร เสี้ยววินาทีที่สายตาสบเข้ากับหญิงสาวในชุดเดรสเรียบ ๆ สีฟ้าอ่อนที่แนบเนื้อพอดีรูปร่าง ทำเอาเวลาหยุดนิ่งในใจเขา 

ไม่ใช่เพราะเธอสวยหยาดเยิ้มแบบหญิงสาวเปรี้ยวจี๊ดทั่วไป เธอไม่ได้แต่งหน้าเข้มจัด ไม่ได้โชว์เนินอกหรือเรียวขาแบบยั่วยวน หากแต่บุคลิกที่ดูเรียบร้อยนั่นเองกลับทำให้เธอดูเย้ายวนกว่าหญิงใดที่เขาเคยพานพบมา ผิวเนียนใสของเธอดูขาวละมุนละไม เส้นผมดำขลับที่ถูกรวบไว้หลวม ๆ ทิ้งปลายไล่ระดับแนบแน่นบนต้นคอขาวผ่อง ทำให้หนุ่มใหญ่เผลอกลืนน้ำลายช้า ๆ โดยไม่รู้ตัว