รักลับๆฉบับยัยตัวร้าย

ชนกันต์ ชนะเลิศรัตน์ (30) : นาย 

-ใครว่ากลัวเมีย...ไม่มี๊...แค่ยกสมบัติให้เมียดูแลหมดก็แค่นั้น- 

พิมพลอย ชื่นชัย (26) : พีพี 

-ไม่มีแฟน...ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีสามีหนิค่ะ- 

............................................................................. 

“อร๊ายยยยย” พิมพลอยกรี๊ดสุดแรงเกิดเพราะเธอกลัวจนขี้ขึ้นสมองไปหมดเมื่อเห็นร่างสูงผมยาวแถมหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราจนเขารีบพุ่งตัวเข้ามาใช้มือปิดปากเธออย่างไวไม่เช่นนั้นคงมีคนแห่กันมาทั้งคอนโด 

“อ๊อย...อั๊น...อ๊ะ....” พิมพลอยพยายามดิ้นขัดขืนให้ถึึงที่สุดต่อให้จะขึ้นข่าวหน้าหนึ่งก็ช่างแต่ตอนนี้เธอต้องมีชีวิตรอดออกไปให้ได้ก่อน 

“จะร้องทำไม...อยากให้คนมาทั้งคอนโดรึไง” เสียงเข้มเรียกน้ำตาพิมพลอยไหลพรากอย่างไม่อายเพราะตอนนี้โดนอีกฝ่ายกอดรัดจนฉี่จะราด ตัวสั่นระริกไปหมด 

“จำสามีตัวเองไม่ได้เหรอครับคุณพิมพลอย....” บทพูดแบบนี้ สถานการณ์แบบนี้...ใช่....ต้องใช่แน่ๆ เมื่อคืน...เธอต้องโดนพรากความเป็นหญิงไปอย่างแน่นอนแล้วไอ้โจรชั่วนี้มันมาอยู่ในห้องเธอได้ยังไงแถมเธอก็ไม่ใช่คนที่เมาไม่ได้สติจนจำอะไรไม่ได้ขนาดนั้นแต่ไม่ใช่...ชีวิตจริงต่างจากในละครตอนนี้เธอกำลังอยู่บนความเป็นความตาย หมดหนทางที่จะมีชีวิตรอด...คงต้องยอมรับความจริงและตายอย่างอนาถสินะ 

............................................................................. 

จดหมายจากไรท์ 

ก่อนอื่นต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกท่านที่ติดตามกันมาตั้งแต่โซ่พ่วงรัก(ปี62)ซึ่งยาวนานมากจริงๆค่ะ ยาวนานจนเรียนจบทำงานและแก่แล้วจึงทำให้รู้ว่าคิดถึงรีดเดอร์เสมอมาและมีนิยายอีกมากที่อยากเขียนให้ทุกท่านได้อ่านแม้ในช่วงปี59-60 จะเป็นช่วงที่ไรท์แต่งนิยายแนวดราม่าได้ดี(อีกนามปากกาหนึ่ง)แต่การได้มาแต่งโซ่พ่วงรักเหมือนได้ออกจากsafe zoneเดิมๆว่าเราเองก็สามารถแต่งนิยายรักได้ดีเหมือนกันขอบคุณทุกท่านที่อยู่เคียงข้างกันเสมอมา รักและโหยหาอยากกลับมาเสมอจนวันนี้ที่คิดว่าน่าจะพร้อมที่จะกลับมาหาทุกคนแล้วหลังจากเคลียร์ภารกิจเรื่องงาน หวังทุกท่านจะยังสนับสนุนกันต่อไปอยู่เป็นกำลังใจให้กันและกันไปนานๆนะคะ...ถึงแม้นิยายเรื่องนี้เขียนพล็อตไว้ตั้งแต่สมัยเรียนปี 3 บทอาจจะบ้งๆหน่อยแต่อยากให้ทุกท่านอ่านแบบไม่คิดอะไรมากนะคะ...สุดท้ายนี้ก็หวังแค่ว่ารีดที่รักทุกท่านจะได้ใช้ชีวิตอิสระในแบบที่ตัวเองต้องการจริงๆและมีความสุขในทุกๆวัน...ขอบคุณค่ะ