⚠️ คำเตือน!!
นิยายเรื่องนี้ แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริง เป็นเรื่องราวของพี่ดริวและน้องท็อปนะคะ
แต่ทุกเรื่องราว ทุกสถานที่ ทุกตัวละครในเรื่อง เป็นเพียงการสมมติขึ้นเท่านั้น (เพื่อสนองความฟินของไรท์เอง)
เนื้อหาภายในเรื่อง อาจมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม มีถ้อยคำที่ไม่สุภาพบ้าง ทั้งนี้เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่าน ไม่ได้มีเจตนาชักจูง ชี้นำไปสู่พฤติกรรมอันไม่เหมาะสม
เด็กและเยาวชน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ไม่อนุญาตให้นำไปดัดแปลง คัดลอก ไม่ว่ากรณีใด ๆ
ขอสงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
..............................
อรัณย์ภพ ศิระธรรมากุล หรือ อรัน (ชื่อในเกม: Run (A) Way)
อดีตโปรเพลเยอร์และสตรีมเมอร์ ROV ระดับตำนาน ผู้เคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวงการด้วยฝีมืออันเหนือชั้นและแรงค์ติดอันดับต้น ๆ ของประเทศ
ชื่อของ Run (A) Way เคยเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของความไร้เทียมทาน มีผู้ติดตามนับแสน แฟนคลับนับไม่ถ้วน และคำชื่นชมที่ถาโถมเข้ามาราวพายุ
แต่ในขณะที่ภายนอกดูยิ่งใหญ่ ภายในของเขากลับพังทลาย…
เขาเหนื่อย...เหนื่อยกับความคาดหวังที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เหนื่อยกับบรรยากาศ toxic ที่กัดกร่อนความสุขในการเล่นเกม
เหนื่อยกับความรู้สึกว่า... “ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน ก็ยังไม่เคยพอ”
จนในวันหนึ่ง...อรันหายตัวไปจากทุกแพลตฟอร์ม
ไม่มีคำลา ไม่มีเหตุผล ราวกับเขา “Run (A) Way” จากทุกสิ่งจริง ๆ
สองปีผ่านไป...
อรันกลับมาอีกครั้ง พร้อมความตั้งใจจะฟอร์มทีมแข่งใหม่
ทุกตำแหน่งแทบลงตัว ยกเว้นแค่ตำแหน่งเดียว... เมจเลนกลาง ที่ยังไม่มีใคร "เล่นได้ถูกใจเขา" สักคน
ไม่ว่าจะเป็นเด็กฝึกมือดี โปรไฟล์สวย หรือแม้แต่เกมเมอร์ที่มีชื่อเสียง เขากลับรู้สึก “ว่างเปล่า” ทุกรอบ
จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเผลอสร้างห้องเกมเปิดไว้ในไลฟ์สตรีมและใครบางคนก็ “กดเข้ามา”
พีรันต์ สิระธรรมะกุล หรือ รัน (ชื่อในเกม: แรคคูนกินเส้น)
นักศึกษาปีสุดท้ายธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ที่เคยเป็นแฟนคลับของ Run (A) Way ตั้งแต่สมัยมัธยม
กว่า 7 ปี ที่เขาติดตาม 'พี่ภพ' ชื่อที่เขาใช้เรียกอรันในใจเงียบ ๆ คนเดียว
กว่า 7 ปี ที่เขาเก็บภาพของคนคนนั้นไว้ในใจ
แม้เจ้าของชื่อจะหายไปจากวงการ แต่ในความทรงจำของพีรันต์… ชื่อนั้นไม่เคยเลือนหาย
และทันทีที่ได้ยินเสียงในเกม แม้เพียงแค่หนึ่งประโยค…เขาก็รู้ทันทีว่า “พี่ภพกลับมาแล้ว”
แต่แทนที่จะทักไปตรง ๆ เขากลับเลือกแกล้งทำเป็นไม่รู้ แถมทำทีว่าเป็นมือใหม่เพื่อให้อรันแบก โดยไม่ให้พี่ภพรู้ตัวเพียงเพื่อจะได้อยู่ข้าง ๆ
...ในฐานะ ‘ภาระ’ ที่ต้องแบก ไม่ใช่แฟนคลับที่ถูกมองจากระยะไกล
พีรันต์กดเข้าห้องที่อรันสร้างทีมไว้ในชื่อ...
‘แรคคูนกินเส้น’
เด็กในห้องนั้นไม่ได้เล่นดีเลิศ แต่กลับ “เล่นในแบบที่เข้าใจหัวใจคนเล่นด้วย” มากเกินไป
และนั่นคือครั้งแรก...ที่อรันได้ร่วมทีมกับเจ้าแรคคูนกินเส้น ชื่อกวน ๆ แต่แฝงความน่ารัก กับรูปโปรไฟล์ที่โคตรคุ้น แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
และอรันกำลังเผชิญกับคนที่….เคยแบกหัวใจเขาไว้ทุกปี โดยไม่เคยได้รับคำตอบ
เข้ามาเป็น ‘เมจ’ ที่ไม่ได้เก่งที่สุด
แต่กำลังจะกลายเป็น คนที่เล่นได้ "ถูกใจเขาที่สุด"...ในชีวิต
Guest
