ข้าแค่อยากบำเพ็ญเพียร ไยต้องถูกลดขั้นเซียนเลี้ยงลูกแทนนางเอก!?

บทนำ 

ณ สรวงสวรรค์ ลำดับชั้นที่เท่าไรข้าก็มิอาจรู้แล้ว สิ่งที่ข้ารู้มีเพียงแต่ว่าข้าต้องฝึกบำเพ็ญเพียร เพื่อจะได้ขึ้นเป็นมหาเทพขั้นสูงสุดในสักวันหนึ่ง ข้าถูกส่งตัวมาอยู่ในนิยายจีนโบราณตั้งแต่ข้าจำความได้ พวกเขาบอกให้ข้าเกิดใหม่และใช้ชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น และคำว่าควรจะเป็นที่ว่ามันหน้าตาเป็นแบบไหนกัน ข้าเองก็มิรู้หรอก ดังนั้นเวลาว่างส่วนใหญ่ของข้าจึงหมดไปกับการนั่งฝึกสมาธิและฝึกวิทยายุทธต่างๆ อย่างที่ข้าจะนึกออก และหากไม่ใช่เพราะมีเสียงเรียกของท่านเง็กเซียนฮ่องเต้มาฉุดรั้งความคิดของข้าเอาไว้ล่ะก็ ป่านี้ข้าคงได้ขั้นเซียนเพิ่มอีกขั้นแล้วเป็นแน่

" ไป๋เยว่ เจ้าต้องถูกลงโทษ จงไปจุติยังโลกมนุษย์ตามคำสั่งของข้าเสียเดี๋ยวนี้ "

สิ้นสุดคำสั่งเสียงเผด็จการนั้นก็ทำเอาดวงตาสีเงินเข้มของข้าลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ ในทันที ก่อนข้าจะตวัดดวงตาคมมองไปยังท่านเง็กเซียนฮ่องเต้ซึ่งมาปรากฏตัวอยู่ตรงเบื้องหน้าของข้า และสีหน้าของเขายังคงไร้อารมณ์เช่นเดิม

"เหตุใดข้าต้องถูกลงโทษ ข้ายังมิได้ลงมือทำอันใดผิดเลยนะ"

ข้าเอ่ยถามท่านเง็กเซียนฮ่องเต้ด้วยน้ำเสียงเรียบตึงก่อนจะลอบมองไปยังคนร่างสูงเพรียวซึ่งถอนหายใจออกมาเบาๆ และเอ่ยตอบคำถามของข้ากลับมาเสียงนิ่งขรึม ซึ่งนั่นมันก็ไม่น่าจะเป็นเหตุผลที่เพียงพอสำหรับตัวของข้าได้เลยสักนิดเดียว...นี่ท่าน...กินยาไม่เขย่าขวดรึอย่างไร...

"ก็เพราะเจ้ามัวแต่บำเพ็ญเพียรละทางโลก! จนละเลยไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์เลยอย่างไรเล่า ข้าถึงจะต้องส่งให้เจ้าได้ลงไปเรียนรู้ในโลกมนุษย์ด้วยตนเองเสียบ้าง เจ้าจะขึ้นเป็นมหาเทพโดยที่ไม่รับรู้ความทุกข์ร้อนของพวกมนุษย์หรืออย่างไร "

" แต่ข้าไม่มีความจำเป็นต้องลงไปทำเช่นนั้นเสียหน่อย หากท่านอยากเข้าใจพวกมนุษย์นัก ทำไมท่านไม่ลงไปเองเล่า"

"แต่นั่นมันเป็นคำสั่งข้านะไป๋เยว่! เจ้าต้องลงไปช่วยชีวิตมนุษย์ตามคำสั่งของสวรรค์! เจ้าห้ามปฏิเสธ!"

" แต่ข้ายังไม่มีความคิดที่จะลงไปเสียหน่อย- "

" หากเจ้าไม่ฟัง ข้าก็คงต้องทำเช่นนี้กับเจ้านะเทพเซียนไป๋เยว่! "

และยังไม่ทันที่ข้าจะได้เอ่ยคัดค้านอะไรเขาต่อ ท่านเทพเง็กเซียนฮ่องเต้ก็ได้อาศัยโอกาสที่ข้ากำลังเผลอจำกัดพลังเทพเซียนของข้าลงได้อย่างง่ายดาย นี่ข้าไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรเลยหรือยังไงกัน...

" จำเป็นต้องทำกับข้าขนาดนี้เลยหรือ จะมากไปแล้วนะข้ายังมิได้ลงมือทำอันใด- "

ท่านเง็กเซียนฮ่องเต้ยังไม่ยอมตอบคำถามของข้าแต่อย่างใด เขาทำเพียงแค่สะบัดฝ่ามือของตนเองน้อยๆ และปล่อยให้ข้าถูกกระแสพลังพัดผ่านส่งเทพเซียนร่างระหงส์ให้ตกลงไปสู่ภพมนุษย์เบี้องล่างในทันที…

และให้ตายเถอะ ท่านนี่มันโคตรจะเผด็จการทางสวรรค์เลยท่านเง็กเซียน!...หากข้าได้เป็นเทพเซียนสูงส่งกว่าท่านเมื่อไรล่ะก็ ท่านโดนดีแน่ คอยดูเถอะ!

ณ โลกมนุษย์…

ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายซึ่งตกลงมาบนหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่บริเวณริมเชิงเขาซึ่งห่างใกล้จากตัวเมืองหลวงไม่มากนัก มีหญิงงามนางหนึ่งมีชื่อว่า 'เหวินซูเหนียง' นางกำลังนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้ของบ้านทรงจีนเรือนเก่าๆ และคอยอุ้มชูร่างของเด็กชายตัวเล็กวัยสามขวบเศษเอาไว้แนบอกด้วยความนึกท้อแท้ต่อชะตาของตัวนางเองอย่างถึงที่สุด...

"เสี่ยวเปา เจ้าอดทนอีกหน่อยนะลูกรัก…"

เสียงคนร่างบางกระซิบลูกน้อยออกมาแผ่วเบาก่อนที่นางจะค่อยๆ ลูบเรือนผมนุ่มของเด็กชายตัวเล็กซึ่งกำลังซุกหน้าเข้ากับน่าอกคู่สวยของนางอยู่ตลอดด้วยสภาพอ่อนแรงเต็มที

เด็กชายตัวน้อยเริ่มแสดงอาการหิวโหยออกมามากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากนางยังหาอะไรมาให้เขากินไม่ได้เลย คนร่างสวยทั้งพยายามดิ้นรนไปหาเก็บผักมาขายที่ตลาดในเมืองชนบทซึ่งนางไม่เคยได้มาพบ

แต่ทว่านางก็กลับไม่มีผู้ใดช่วยรับซื้อเอาไว้เลย เพราะข่าวลือที่พวกชาวบ้านชาวเมืองต่างเอามานินทาว่าร้ายเหวินซูเหนียงและเอาแต่มองนางด้วยท่าทีเย้ยยันสุดแสนรังเกียจนั่น ทำให้คนร่างบางต้องหาทางไปต่อได้อย่างยากลำบากนัก

" ชิ นังผู้หญิงแพศยา อย่ามาใกล้แผงขายผักของข้านะ! หากแผงของข้าไม่มีผู้ใดมาซื้อ เพราะรังเกียจขี้หน้าของเจ้าเล่าจะทำเช่นไร!"

" นี่ๆ พวกเจ้า! อย่าคิดไปซื้อของจากนางนะ เดี๋ยวจะโดนลางร้ายจากนางติดตัวเอาหรอก!"

คำพูดเหล่านั้นยังคงตอกย้ำอยู่ในโซนประสาทของเหวินซูเหนียงอยู่ตลอด ซึ่งสภาพของคนร่างสวยในตอนนี้ก็มีแต่อาการเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด ไม่ว่านางจะทำอย่างไร ก็ลบภาพจำของผู้หญิงชั่วร้ายซึ่งถูกขุนนางตระกูลใหญ่ขับไล่ไสส่งออกมาไม่ได้เลย

และที่แย่กว่านั้นนั่นก็คือ การที่นางพยายามจะเอาฝีมือจากการเย็บปักทักร้อยไปขายผ้าปักให้กับร้านค้าร้านหนึ่งในตลาด แต่นางก็กลับโดนเจ้าของร้านค้าผ้าแห่งนั้น หัวเราะเยาะใส่แล้วโยนผ้าปักลานมังกรของนางทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเหยียบย่ำมันลงไปกับพื้นอีกครั้งอย่างนึกโมโห

"นี่เจ้ายังคิดว่าจะมีใครคิดซื้อของจากผู้หญิงเช่นเจ้าอยู่ด้วยอีกหรือเหวินซูเหนียง! เอาของน่ารังเกียจเช่นนี้ออกไปจากร้านของข้าเลยนะ!"

คนร่างบางถึงกับน้ำตาซึมและหลั่งน้ำตาออกมาน้อยๆ ก่อนที่นางจะค่อยๆ คุกเข่าลงไปกับพื้นและก้มเก็บเศษผ้าที่ถูกเหยียบย่ำขึ้นมาถือมันเอาไว้เอง แม้ว่าในมือของเหวินซูเหนียงจะสั่นเทาไปเพราะความหวาดกลัวจากเจ้าของร้านตรงหน้าก็ตามที

"ท่านแม่ ข้าหิวจัง…"

เสียงเล็กๆ ของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ทำให้หัวใจของเหวินซูเหนียงแทบแตกสลายมากขึ้นเรื่อยๆ นี่นางไร้ความสามารถแม้ในการหาอาหารให้แก่ลูกของข้าถึงเพียงนี้เลยหรือ...

นางลอบมองไปยังถ้วยน้ำชาเปล่าๆ ที่แทบจะไม่มีอะไรเหลือทิ้งภายในบ้านเก่าๆ อย่างคนหมดอะไรตายอยากที่สุดในชีวิต แต่แล้วเมื่อลูกชายตัวเล็กของนางเงยใบหน้าขึ้นมามองดูเหวินซูเหนียงด้วยแววตาคาดหวังกลมโตและแสนจะไร้เรียงสานั่น ก็ทำให้เหวินซูเหนียงค่อยๆ พยายามฝืนยิ้มออกมาดื้อๆ

" เดี๋ยวแม่จะหาข้าวมาให้เจ้ากินนะเสี่ยวเปา อดทนอีกนิดนะลูก..."

สิ้นสุดคำพูดปลอบใจของนางเอกสาว เสียงเปิดประตูไม้เก่าๆ ของเหวินซูเหนึยงก็ถูกกระแทกออกมาอย่างแรง พร้อมๆ กับการมาปรากฏของชายวัยกลางคน สองสามคนซึ่งเดินเข้ามาในบ้านพักของเหวินซูเหนียงและแสดงรอยยิ้มเย้ยหยันในทันที เมื่อพวกเขาได้พบกับตัวตนของหญิงสาวในสัญญาใช้หนี้เข้าเสียที

"นี่เหวินซูเหนียง...ในที่สุดพวกข้าก็ได้เจอเจ้าเสียที ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องชดใช้หนี้ให้แก่พวกเราแล้วนะ เจ้าจะบ่ายเบี่ยงไปถึงเมื่อไรกัน..."

คนร่างสวยถึงกับพูดไม่ออก นางไม่เคยกู้หนี้ยืมสิ้น จากผู้ใดมาก่อนเลยสักนิด แต่หากเป็นอดีตสามีชั่วช้าของนางที่หลอกให้รักและไปกู้หนี้ยืมสิ้นมาด้วยเพื่อหวังจะเอาไปใช้สำเริงรักกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่นาง เหวินซูเหนียงมิได้รับรู้เกี่ยวกับสัญญากู้ของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ นางเพียงแต่โดนกล่าวหาว่ามีชู้และคิดจะกำจัดนางทิ้งในภายหลังเพราะเหตุไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาอีกแล้ว เหตุใดนางจักต้องยอมรับสภาพหนี้ที่ไม่ได้ก่อแทนผู้ชายชั่วช้าพรรค์นี้ด้วยเล่า...

" เหตุใดข้าต้องชดใช้หนี้แทนกงซุนเฉินด้วยเล่า หากพวกเจ้าต้องการเงินก็ไปตามเอาที่เขาเสียเถอะ ข้าหย่าขาดกับแม่ทัพชั่วผู้นั้นแล้ว และข้าก็ไม่มีเงินชดใช้ให้พวกเจ้าหรอก"

" หึ ท่านแม่ทัพใหญ่โตนั่นไม่ใช่คนที่พวกข้าจะไปคิดตามทวงคืนได้ง่ายๆ เสียหน่อย หากเจ้าไม่มีเงิน! งั้นเจ้าก็เอาตัวของเจ้ามาชดใช้หนี้ให้กับพวกข้าแทนแล้วกัน!"

หนึ่งในพวกมันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหดและรีบสืบเท้าเดินเข้ามาใกล้ กระทั่งคนร่างงามรีบคว้าตัวเสี่ยวเปามากอดแนบข้างกายของนางไว้ โดยที่สภาพร่างกายของนางก็กำลังสั่นไหวไปกับความหวาดกลัวจากพวกเขาทั้งตัว แต่ทว่าก็ไร้มือของผู้ใดหยิบยื่นเข้ามาช่วยเหลือนางและลูกชายของนางเลยสักคนเดียว...

" อย่า! อย่าเข้ามานะ! อย่ายุ่งกับข้า! ถอยออกไป!!"

คนร่างงามพยายามยื้อแย่งแขนของตนเองกับเหล่าชายฉกรรจ์ทั้งสองคนเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ในขณะที่ลูกชายของนางเองก็กำลังถูกหนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้นจับกุมตัวไปท่ามกลางเสียงร้องไห้ระงมหาคนเป็นแม่และน้ำเสียงสะอึกสะอื้นจนแทบขาดใจ

" ท่านแม่...แม่จ๋า...ฮือ! อย่าทำอะไรท่านแม่ของข้าเลยนะได้โปรด...ปล่อยท่านแม่ของข้าเถอะ!! ท่านแม่!!!"

" ไอ้เด็กเปรต! แกกล้ากัดข้ารึ! อยากตายนักใช่ไหมห๊ะ!! ก็ได้ข้าจะสงเคราะห์เจ้าให้เองแล้วกัน! "

" เดี๋ยว! อย่า! อย่าทำอะไรลูกข้านะ! เสี่ยวเปา! อย่าทำอะไรเขา! ข้ายอมทุกอย่าง...ข้ายอมทุกอย่างแล้ว! อย่าทำอะไรเขาอีกเลย...ฮือ! ปล่อยลูกข้าเถอะ! ได้โปรด!"

" หึ ปล่อยน่ะ ข้าปล่อยแน่ แต่ไอ้เด็กเวรนี่ มันต้องตายก่อน! "

สิ้นสุดเสียงขู่เข็ญของเหล่าชายฉกรรจ์ทั้งสามคนเสียงฟ้าร้องคำรามก็ดังขึ้นประกอบกับลมพายุก็โหมกระหน่ำพัดเข้ามาในตัวบ้านของเหวินซูเหนียงในทันที

กระทั่งหนึ่งคนจากในกลุ่มชายฉกรรจ์พวกนั้นถูกแรงลมพัดกระชากให้กระเด็นออกไปกระแทกต้นไม้เข้าอย่างจัง ส่วนอีกคนก็หลุดร้องเสียงหลงโอดโอยเนื่องจากแขนของเขาถูกจับไว้ด้วยความตื่นตกใจกลัวอย่างถึงที่สุด

" นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นว่ะ! "

เสียงสบดดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อร่างกายขาวผ่องในชุดคุณหนูสีขาวราวกับเทพธิดาเลือกที่จะเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงเบื้องหน้าของพวกเขา ดวงตาสีเงินคมกริบของนางยังคงจดจ้องไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์พวกนั้นซึ่งกำลังหวาดกลัวการมาปรากฎตัวของหญิงสาวแปลกหน้าอย่างชัดเจน อีกทั้งใบหน้าอันแสนจะงดงามราวกับเทพธิดาของนางยังคงมองกราดใส่พวกเขาราวกับขยะ

‘เหตุใด...บรรยากาศรอบๆ ตัวของนางมันถึงได้เย็นยะเยือกจนหนาวจับใจถึงเพียงนี้....’

" นี่พวกเจ้า..กล้าดียังไง มายุ่งย่ามกับผู้หญิงคนนั้น.. เห็นทีชะตาชีวิตของพวกเจ้า คงจักต้องดับสลายโดยที่ไม่รู้ตัวเสียแล้ว"

ไรท์ talk : ไง กลับมาแล้วน้า กว่าจะจบเจอแมวเด็กข่วนหลังดุมาก ก็เอาน้องมาฝากเลี้ยงกันอีกคน 555 ก็ฝากเลี้ยงลูกด้วยนะคะลูกนี่ไม่ดื้อเลยจริงๆ (เรียบร้อยแค่ไม่กี่ตอน) แต่แกเป็นคนดีมาก (เหรอ) ก็เอ็นดูแกหน่อยนะคะ 555