รักเธอเกินใจ

"ฮัลโหลค่ะ"

(ฮัลโหลครับ ใช่พี่ข้าวหรือเปล่า) แกล้งถามทั้งที่ตัวเองเป็นคนโทรมาเนี่ยนะ รูปหน้าโพรไฟล์ของฉันก็โชว์หราขนาดนั้นว่าใครเป็นเจ้าของไลน์นี้

"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"พี่ลืมอะไรไว้ที่ห้องเอิญหรือเปล่า" เมื่อยืนยันว่าฉันคือคนที่เขาตั้งใจโทรมา เขาก็ยิงคำถามใหม่ขึ้นมาทันที

"ไม่ค่ะ พี่มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ลืมอะไรนะ" ตอนที่เดินออกจากห้องเอิญ ฉันจำได้ว่าตัวเองเช็กของทุกอย่างจนมั่นใจแล้วว่าไม่ได้ลืมอะไรไว้แน่นอน หรือว่าเด็กคนนี้จงใจกุเรื่องขึ้นมาเพื่อแกล้งฉันกันแน่

"พี่คงจะจำไม่ได้ เมื่อคืนพี่เมามากนี่ครับ" น้ำเสียงเขาดูเรียบนิ่งหากแต่แฝงไปด้วยความกวนประสาทเล็ก ๆ ภาพรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ลอยเข้ามาให้นึกถึง เจอกันแค่ครั้งเดียวแต่เข้ามาสร้างความทรงจำจนตายเลยนะ เด็กคนนี้

"ถึงเมา พี่ก็จำได้ทุกอย่าง"

"ถ้าจำได้ทุกอย่างจริง ทำไมพี่จำเรื่องที่จูบกับผมไม่ได้ล่ะครับ"

เกิดความเงียบขึ้นมาหนึ่งอึดใจ เผลอยกนิ้วลูบปากตัวเองทันที

"เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ เราต้องการอะไร" ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีเอิญอยู่แล้ว ทำไมถึงมายุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงคนอื่น ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด “พูดมาตรง ๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม"

กระทั่งเสียงทุ้มตอบกลับมาชัดเจนว่า

"ผมอยากกินข้าว พี่ไปกินกับผมได้ไหม" เขาเน้นคำว่า กินข้าว อย่างจงใจ มันทำให้เผลอคิดไปไกลถึงขั้นที่ว่า ข้าว ของเขาอาจจะไม่ใช่ข้าวจริง ๆ กระทั่งเขาถามมาอีกว่า "พี่กินข้าวรึยัง ไปกินข้าวกับผมไหม"

ฝากกดติดตามนามปากากเพื่อที่จะไม่พลาดการอัปเดตต่าง ๆนะคะ