ธรรมเนียมสกุลอวิน

แม้จะเป็นถึงผู้นำตระกูลใหญ่ แต่ฟ้ากลับลิขิตมิให้เขามีทายาทโดยสายเลือด

เขา...คือผู้นำตระกูลผู้เคร่งธรรมเนียม ผู้ชายที่ไม่อาจมีบุตร

นาง...คือเด็กสาวกำพร้าที่เขารับเลี้ยงและทะนุถนอมราวแก้วตาดวงใจ

อวินหลี่บุรุษผู้เงียบขรึม สง่างามดุจหยกน้ำค้างบนยอดเขา ตัดสินใจอุ้มเด็กหญิงกำพร้าผู้หนึ่งมาเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ กลายเป็น "ซือเหม่ย" ดอกไม้แรกแย้มในเรือนหลังใหญ่

ทุกย่างก้าวของนาง เขาเป็นผู้สอน ทุกหยาดน้ำตาของนาง เขาเป็นผู้เช็ด

ใครเลยจะรู้ว่าใจคนมิใช่หยก จะต้านทานไฟแห่งความรู้สึกได้นานเพียงใด?

"เมื่อบุปผางามผลิบานเต็มกิ่ง เหตุใดบุรุษจะหักใจไม่เหลียวแล"

ในห้วงวัยสิบหกสิบเจ็ดของหญิงสาวซึ่งถือเป็นวัยครบบรรลุนิติภาวะตามธรรมเนียมครอบครัวใดต่างรีบจัดหาคู่หมาย ส่งบุตรสาวออกเรือนให้สมชื่อแต่ตระกูลอวิน กลับเลือก “แต่งเขยเข้าบ้าน” เพื่อรักษาดอกไม้ให้งามอยู่ในสวนของตน

พิธีรับขวัญลูกเขยจึงดำเนินไปท่ามกลางม่านแดง ขนบโบราณ และแววตาที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ย

“หากเจ้ายังยินดีให้ข้าอยู่ ข้าก็จะไม่ไปไหนตราบชั่วลมหายใจสุดท้าย”

นี่คือเรื่องราวของรักต้องห้ามที่สวรรค์มิได้ลิขิต แต่ใจคนกลับผูกไว้แน่นหนาหากจะผิดธรรมเนียม ก็ขอให้ผิดอย่างมีเกียรติ...หากจะรัก ก็ขอให้รักจนสุดลมหายใจ

ความผูกพันระหว่าง “บิดา” และ “บุตรสาว” ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปสู่สิ่งที่ยากจะเอ่ยชื่อ...รักต้องห้ามที่อ่อนโยน หอมหวาน...และเร่าร้อนเสียจนหัวใจสั่น

เป็นเรื่องผิดศีลธรรมรับไม่ได้ข้ามเลย