แตงโมของป้า

ฉันรู้จักพงมาตั้งแต่เขายังสูงแค่เอว

ตอนนั้นเขาวิ่งเล่นในซอย ขี่จักรยานคันเก่า ๆ ผ่านหน้าร้านผลไม้ฉันทุกวัน

แต่ละวันเขามักหยุดมาทัก มาช่วยยกกล่อง หรือแค่ยืนคุยเล่นใต้ต้นมะม่วง

สิบกว่าปีผ่านไป...เด็กคนนั้นค่อย ๆ โต กล้ามแขนขึ้น ช่วงตัวยืดยาว ใบหน้าคมขึ้นจนฉันต้องแอบมองเงียบ ๆ บ่อยครั้ง

เขาอายุสิบแปดเต็ม สู้งาน ขยัน และยังซื่อใสเหมือนเดิมในบางมุม

แต่ในบางครั้ง...สายตาที่เขามองฉัน ไม่เหมือนเด็กข้างบ้านอีกต่อไป

วันนั้น ฉันเหมาแตงโมล็อตใหญ่จากสวน ได้มาเต็มกระบะ

ตอนเช้าฉันโทรหาเขา

“พง บ่ายนี้ว่างไหม มาช่วยป้าขนแตงโมหน่อยสิลูก” 

“ได้ครับป้า เดี๋ยวผมไป” 

เขาตอบเร็วเหมือนตั้งใจรอฟังคำชวน 

บ่ายวันนั้น อากาศร้อนจนไอแดดเต้นระยับบนลานดิน

เหงื่อเขาหยดลงคอ เสื้อยืดสีเทาของเขาเปียกแนบเนื้อ ฉันเห็นแล้วใจสั่นเองแบบไม่รู้ตัว

ตอนฉันก้มยกแตงโม...ฉันรู้สึกได้ทันทีว่าสายตาเขาจ้องอยู่

จ้องไม่ใช่ที่แตงโม แต่เป็นตรงร่องเสื้อยืดสีดำของฉันที่มันเปิดเวลาโน้มตัวลง

“อย่ามัวมองแตงโมป้า เดี๋ยวก็มืดพอดี” 

ฉันหลุดพูดออกไป ทั้งที่พยายามเก็บอาการ 

เขาสะดุ้งเล็ก ๆ หน้าแดง แต่ไม่ละสายตา

เรายกแตงโมกันจนหมดแรง ก่อนมานั่งพักใต้ต้นมะม่วง ม้านั่งหินอ่อนเดิมที่เราเคยนั่งคุยตอนเขายังเด็ก

ฉันหยิบมีด จะผ่าแตงโมให้เขากินดับร้อน

“อยากกินแตงโมไหม เดี๋ยวป้าผ่าให้...” 

เขาเงยหน้ามองฉัน ยิ้มบาง ๆ แต่แววตากลับคมกว่าที่เคยเห็น

“ผมอยากกินแตงโมป้ามากกว่า...” 

ทุกอย่างเงียบชั่วขณะ ลมหายใจเหมือนค้างอยู่กลางคอ

ฉันวางมีดลงข้างตัวช้า ๆ

ค่อย ๆ เลื่อนมือไปจับชายเสื้อยืดสีดำที่เปียกเหงื่อ

แล้วฉันก็เลิกมันขึ้นช้า...จนถึงเนินอก

ผิวขาวโค้งอวบเผยออกมาเหมือนแตงโมลูกย่อม ๆ

นุ่ม แน่น ขาวสะอาด จนฉันเองยังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นชัด

เขามองไม่กะพริบ

ฉันหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะกระซิบ

“อยากกินก็เอาสิ…” 

คำนั้นเหมือนปลดกุญแจบางอย่างในตัวเขา

พงค่อย ๆ โน้มหน้าเข้ามา มือสองข้างประคองเอวฉันไว้แน่น

ริมฝีปากเขาแตะเบาที่อกฉัน ร้อน วาบ และซ่านไปทั้งร่าง

เสียงลมหายใจเราสองคนดังแทนบทสนทนา

ฉันหลับตา ปล่อยให้ทุกสัมผัสเกิดขึ้น โดยไม่ผลัก ไม่ห้าม ไม่อาย

เขาละเลียดอย่างอ่อนโยนแต่ลึกซึ้ง

เหมือนเด็กหนุ่มที่ได้ลิ้มรสผลไม้หวงห้ามครั้งแรก

ฉันได้แต่กดมือแน่นลงบนไหล่เขา กายสั่นเหมือนใบมะม่วงต้องลม

ในค่ำวันนั้น...ไม่มีแตงโมผลไหนหวานเท่ารสชาติจากอกของฉันอีกแล้ว

และไม่มีใครต้องผ่าแตงโมแบ่งกันอีกต่อไป

เพราะเด็กหนุ่มตรงหน้าฉัน...ได้กิน “แตงโมของป้า” จนหมดใจ