[BL] ทำไมหลุดเข้ามาในนิยายแล้วก็ยังต้องเจอวันสิ้นโลก?!
***อ่านฟรีจนจบ แล้วจะเปิดให้อ่านต่ออีก 3 วันแล้วจะติดเหรียญถาวร (20/10/68)***
ชื่อเรื่อง : ทำไมหลุดเข้าไปในนิยายแล้วยังต้องเจอวันสิ้นโลก?!
แท็ก : Boy’s love / Apocalypse / ทะลุมิติ / ซอมบี้ / พลังพิเศษ
จำนวนตอน : 44 ตอน + 4 ตอนพิเศษ
ผู้แต่ง : ปลาปักเป้าคุง
ผู้วาดภาพประกอบ : PINKY
สถานะ : จบแล้ว
•─────•❋•─────•
ข้อมูลลิขสิทธิ์
สงวนลิขสิทธิ์ในประเทศไทยตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
เจ้าของผลงานปลาปักเป้าคุง ห้ามมิให้คัดลอก ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำ จัดพิมพ์เนื้อหาหรือภาพประกอบ ดัดแปลงเป็นแถบบันทึกเสียง ตลับวีดิทัศน์ หรือกระทำการอื่นใด โดยวิธีการใด ๆในรูปแบบใด ๆไม่ว่าส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ เพื่อเผยแพร่ในสื่อทุกประเภท หรือเพื่อวัตถุประสงค์ใด ๆ นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงานปลาปักเป้าคุง
คำเตือน (Warning)
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย และเหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป เนื่องจากมีเนื้อหาที่แสดงถึงการใช้ความรุนแรงทางร่างกาย ทางเพศ ทางวาจา บทบรรยายถึงเลือด การฆ่าฟัน การฆ่าตัวตาย และเนื้อหาล่อแหลมทางศีลธรรม ตัวละครในเรื่องอาจมีการพูดจาหยาบคายหรือประพฤติตนไม่เหมาะสม อีกทั้งชื่อบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเนื้อเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และหากมีข้อผิดพลาดประการใดผู้แต่งต้องขออภัยมา ณ ที่นี้
Trigger Warning
Ableism / Abusive relationship / Attempted murder / Child abuse / Blood / Cannibalism / Corpse / Domestic violence / Supernatural / Sexually explicit contents / Violence
•─────•❋•─────•
เรื่องย่อ :
ข้าวปั้นได้เผชิญหน้ากับวันสิ้นโลกที่เต็มไปด้วยซอมบี้เป็นเวลา 3 ปีเต็ม ก่อนที่เขาจะถูกฝูงซอมบี้รุมกินจนตาย จากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองได้เข้ามาอยู่ในนิยายโรแมนติกที่บอกเล่าเรื่องราวความรักระหว่าง ท่านประธานบริษัทผู้เย็นชากับเลขานุการสาวบ้านนอก
ทว่าบทบาทที่เขาได้รับนั้นไม่ใช่ทั้งพระเอกผู้เย็นชา พระรองผู้แสนดี ตัวร้ายผู้มืดมน หรือตัวประกอบ A B C ที่ผ่านไปมาในเนื้อเรื่องหลักแต่อย่างไร
เพราะบทบาทของเขาคือ...
ภรรยาชายที่จดทะเบียนของตัวร้ายผู้มืดมน
หรือก็คือ ตัวประกอบ Z ที่ปรากฏอยู่แค่ในเนื้อเรื่องภาคพิเศษเท่านั้น!
แต่สำหรับข้าวปั้นที่เป็นเด็กกำพร้า และต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากเพียงลำพังมาตลอด 22 ปี การที่รู้ว่าตัวเองจะได้มีครอบครัว (ถึงครอบครัวที่ว่าจะไม่เต็มใจเท่าไหร่) ก็ทำให้เขามีความสุขมากแล้ว
เขาหวังว่าความสงบสุขเช่นนี้จะไม่ถูกทำลาย...
แต่เขาก็ไม่สมหวัง
เพราะจู่ ๆ โลกในนิยายโรแมนติกก็เกิดวันสิ้นโลกขึ้น บนถนนเต็มไปด้วยซอมบี้ สัตว์กลายพันธุ์ พืชกลายพันธุ์ และผู้มีพลังพิเศษ
ข้าวปั้นที่คิดว่าตัวเองหลุดพ้นจากซากศพเดินได้พวกนั้นแล้ว...
บิดามันเถอะ!
ดังนั้น หลังจากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในนิยายมาเกือบ 2 ปี ข้าวปั้นก็กลายเป็นหัวหน้าครอบครัว
ข้าวปั้น : อาหารไม่พอเหรอ? ไม่เป็นไร ฉันมีพลังมิติ
ข้าวปั้น : ที่อยู่ไม่ปลอดภัยเหรอ? ไม่เป็นไร ในมิติมีบ้านอยู่
ข้าวปั้น : สามีพิการเหรอ? ไม่เป็นไร ฉันเลี้ยงดูได้
หลังจากนั้นไม่นาน
ข้าวปั้นมองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าด้วยท่าทีสับสน “หืม? คุณไม่ได้พิการเหรอ?”
ชายหนุ่มย่างก้าวเดินอย่างมั่นคงเข้าไปกอดข้าวปั้นแน่น และเอ่ยเสียงต่ำ “ฉันหายแล้ว จากนี้ไปฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง”
ข้าวปั้นกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะยกมืออกอดตอบอย่างมีความสุข
ข้าวปั้นคิดในใจ : เอาล่ะ! ตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวสามารถคืนให้ได้~
•─────•❋•─────•
ในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่มาร์วินสนใจอีกต่อไป...
เขาถูกหักหลัง ถูกหลอกลวง ถูกทอดทิ้ง ถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม และไม่ว่าเขาจะเลือกเดินไปทางไหนก็ดูเหมือนจะมีบางสิ่งที่นำพาเขาไปยังชะตากรรมอันโหดร้ายอยู่เสมอ
ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะอยู่คนเดียว ไม่เปิดใจให้ใครอีก
ทว่า...
มาร์วินมองภรรยาชายที่เพิ่งจดทะเบียนด้วยดวงตาสับสน ทั้งที่เขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่เต็มใจกับการแต่งงานในครั้งนี้ และมักจะทำตัวเย็นชาใส่อีกฝ่าย
แต่ทำไมภรรยาชายคนงามของเขาถึงยังคงยิ้มมาที่เขาเสมอกันล่ะ?
มาร์วินส่ายหัว เขารู้ว่าภรรยาชายคนนี้ก็คงเป็นเหมือนกับคนอื่น ๆ หลังจากที่หลอกเอาทุกอย่างไปจากเขาแล้ว สุดท้ายก็จะทิ้งเขาไปด้วยเช่นกัน
เพราะถ้าไม่มีประโยชน์ ก็ไม่มีทางที่จะได้รับความใจดีที่ไร้เงื่อนไข...
นั่นคือสิ่งที่เขาได้เรียนรู้จากการใช้ชีวิตดิ้นรนมาเกือบ 30 ปี
แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด!
หลังจากวันสิ้นโลกมาถึง ภรรยาชายคนนั้นก็ยังคงไม่ทอดทิ้งเขา ทั้งที่ขาทั้งสองข้างของเขาถูกกำหนดให้พิการ และเป็นได้แค่ตัวถ่วงไร้ประโยชน์
แล้วทำไมกัน...
มาร์วินมองภรรยาชายที่กำลังอุ้มเขาทั้งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก และร่างกายที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด เขาถามด้วยเสียงแหบพร่า
“ทำไมไม่ทิ้งฉัน?” ตอนนี้ฉันไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว
ภรรยาชายของเขาหลุบตามองต่ำ ค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมาสบตากับเขา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“คุณเป็นสามีของผม เป็นครอบครัวของผม ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ”
เมื่อได้ยินคำนั้น มาร์วินรู้สึกว่าโซ่ตรวนที่เคยฉุดรั้งเขาไว้ถูกปลดออก ก้อนเนื้อในอกที่เคยคิดว่าตายไปแล้วกลับมาเต้นอีกครั้ง
เขาค่อย ๆ ยกมือขึ้นกอดคอของภรรยาแน่น ดวงตาสีฟ้าหม่นที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผมหน้าม้าสีขาวเงินมีประกายแสงสีแดงลอดผ่าน
มาร์วินคิดในใจ : เธอเป็นคนพูดเองว่าจะไม่ทิ้งฉัน ดังนั้นฉันจะไม่เปิดโอกาสให้เธอกลับคำ
เพราะเธอเป็นของฉัน
จากนี้ และตลอดไป
•─────•❋•─────•
Guest
