สุดปลายสะพาน (ฉบับเขียนใหม่ ฉลองครบรอบ 20 ปี)

นิยายเรื่องสุดปลายสะพานเรื่องนี้ ผู้เขียนได้เขียนจบสมบูรณ์เมื่อปีพ.ศ.2548 ส่งประกวดจนเข้ารอบสุดท้ายนายอินทร์อวอร์ดและได้รับการตีพิมพ์เมื่อปีพ.ศ.2549 แต่ด้วยสังคมไทยในยุคนั้นยังไม่เปิดกว้างเรื่องเพศที่สามและเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการทำการุณฆาตหรือ mercy killing ทำให้เนื้อหาบางตอนถูกตัดทอนออกไปเพื่อความเหมาะสมโดยไม่สนใจและไม่ปรึกษาผู้เขียน  

ในวันเปิดตัวหนังสือ ผู้เขียนได้เคยประกาศกร้าวไว้ว่าหากมีโอกาส จะตีพิมพ์เวอร์ชันที่เป็นออริจินอลของตนเองให้จงได้ แต่คำพูดเหล่านั้นรวมถึงความฝันได้เลือนรางหายไปพร้อม ๆ กับวัยที่มากขึ้น  

จนเมื่อปี2567ได้มีตัวแทนมาติดต่อขอนำบทประพันธ์ไปทำเป็นหนังหรือซีรี่ส์ ทำให้ผู้เขียนเกิดแรงบันดาลใจตัดสินใจกลับมาตรวจทานต้นฉบับเดิมอีกครั้ง แต่ด้วยวัยและทักษะที่มีมากขึ้นทำให้จากการแก้ไขเล็ก ๆ น้อย ๆ กลายเป็นการเขียนใหม่ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบโดยยึดโครงเรื่องเดิม เพิ่มตัวละครและฉากสำคัญรวมถึงความสมเหตุสมผลจนกลายมาเป็น “สุดปลายสะพาน ฉบับเขียนใหม่ ฉลองครบรอบ 20 ปี” ที่ท่านเห็นอยู่ตอนนี้  

ผู้เขียนยังคงเป็นผู้เขียนคนเดิมโดยเปลี่ยนนามปากกาจาก “สุริศร วัฒนอุดมศิลป์” เป็น “วีรศิลป์ วิฬารศิลป์” 

เรื่องย่อ 

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นกลางฤดูฝนปี 2543 ประเมษฐ์แพทย์หนุ่มอนาคตไกล ฉลองวันเกิดของตัวเองเพียงลำพังท่ามกลางพายุฝนห่าใหญ่และคนไข้ที่ตายคามือ และจากความพังพินาศของโครงการ mercy killing ที่เขาพยายามผลักดัน ทำให้เขาหงุดหงิดสิ้นหวังจนเดินข้ามถนนเข้าสู่สวนสาธารณะที่เขาไม่เคยคิดจะไป ที่นั่นเขาได้พบกับสะพานไม้สีขาวงดงามที่ซ่อนตัวอยู่ตรงส่วนลึกด้านใน และน่าแปลกที่สะพานไม้เป็นสะพานที่มีอยู่แค่ครึ่งเดียว 

ที่นั่นเขาได้พบกับนักกีตาร์ชื่อเนรัญผู้มีรอยยิ้มสดใสและแววตาเศร้า ยามที่ทั้งสองเฝ้าสบตากันก็เหมือนสายสัมพันธ์ที่เริ่มถูกถักทอจนผูกพันเหนียวแน่นทั้งความรักและการพลัดพรากที่ไม่อาจเลี่ยงได้ พวกเขาไม่รู้เลยว่าชีวิตนับจากนี้จะเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน แต่เรื่องราวความรักของพวกเขาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ตั้งแต่วันนั้น...ที่สุดปลายสะพาน...