อุบัติรักแม่จ๋าคนโปรด (อ่านฟรี)

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พุทธศักราช 2537 และพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม)  

ห้ามทำการลอกเลียนแบบ ดัดแปลง หรือนำเนื้อหาไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต 

ชื่อเรื่อง : อุบัติรักแม่จ๋าคนโปรด 

นักเขียน : นามปากกา สามล้อเลี้ยวโก้ง 

นักวาด : Nu Mo  

 เรื่องอื่นในแก๊งเทเลทับบีส์ 

1. อุบัติรักเลขาคนโปรด (เตชัส + น้ำบุญ) 

2. อุบัติรักคุณหมอคนโปรด (เวรอน + ลูกตาล) 

3. อุบัติรักแม่จ๋าคนโปรด (ดินแดน + เจ้าเอย) 

4. อุบัติรักหลานสาวคนโปรด (โฬม + บินนี่) 

แนะนำพระนางของเรื่อง 

พระเอก  

ชื่อ ดินแดน ฐิระเชษฐ์ อนันตกุล 

อายุ 32 ปี ส่วนสูง 189 เซนติเมตร น้ำหนัก 72 กิโลกรัม 

ลักษณะและบุคลิก สีผิวเหลืองแทน ผมตรงดำ ใบหน้าหล่อทะเล้น เป็นคนตลกเฮฮา ชอบกวนประสาทเพื่อน แต่เขากลับซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ที่แม้แต่เพื่อนสนิทในแก๊ง ของเขาเองก็ไม่เคยรับรู้มาก่อน 

อาชีพ ลูกชายเพียงคนเดียวของประธานบริษัท Thailand Entertainment ซึ่งทำธุรกิจด้านสื่อโทรทัศน์ สื่อสิ่งพิมพ์ สื่อดิจิทัล และสื่อสังคมออนไลน์ในไทย และหลายประเทศในเอเชีย ทั้งยังเป็นหุ้นส่วนไนต์คลับหรูหราใจกลางกรุง รวมถึงคาสิโนถูกกฎหมายในประเทศเพื่อนบ้านร่วมกับเพื่อนๆ ความร่ำรวยของดินแดนนั้นเหลือเฟือจนถึงขั้นเปิดฮาเร็มส่วนตัวเพื่อเลี้ยงสาวๆอกอึ๋ม ก้นใหญ่ ไว้จำนวนสิบสี่คน ตามสไตล์หนุ่มรักสนุก 

นางเอก 

ชื่อ เจ้าเอย จารวี ปรีดาสวัสดิ์ 

อายุ 28 ปี ส่วนสูง 158 เซนติเมตร น้ำหนัก 44 กิโลกรัม 

ลักษณะและบุคลิก ผิวขาวชมพู ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตากลมโต ผมสีน้ำตาลหยักโสก เป็นคนยิ้มรับให้กับทุกเรื่อง มีน้ำใจ มักช่วยเหลือผู้อื่นในขอบเขตที่ตนเองทำได้ สู้ชีวิตและเข้มแข็งเสมอ 

อาชีพ ผู้ช่วยเชฟประจำ เนเจอร์แกรนด์รีสอร์ท และในทุกวันหลังเลิกงาน เธอต้องรีบกลับบ้านไปเตรียมของ เพื่อทำขนมหวานส่งแม่ค้าในตลาดสดตอนเช้ามืด และกำลังวางแผนเรียนปริญญาตรี ในสาขาการตลาดเชิงสร้างสรรค์ เพราะความฝันที่อยากมีใบปริญญาติดตัว และอยากเปิดร้านขนมหวานเล็กๆเป็นของตัวเอง  

บทนำ   

“แม่จ๋า...ไปทำงานอีกแล้ว เอยบอกแล้วไงให้อยู่บ้าน” 

“แค่ไปช่วยป้าน้อยแกะกระเทียมเอง แกหาคนไม่ค่อยได้น่ะเอย...” 

“ไม่ต้องโกหกเอยเลย คนงานป้าน้อยเยอะแยะ” 

หญิงสาววัยยี่สิบแปดปี รีบปรี่เข้าไปประคองแม่วัยห้าสิบห้าปี ขณะกำลังเปิดประตูรั้วเดินเข้ามา 

เจ้าเอย มักจะบ่นแม่ผู้เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเธออยู่เป็นประจำ เหตุเพราะมักจะแอบไปรับจ้างทำงานนอกบ้านอยู่บ่อยครั้ง ทั้งที่หลายปีมานี้มีสุขภาพไม่สู้ดีนัก 

ทว่าหัวใจของคนเป็นแม่ย่อมไม่สามารถทนให้ลูกสาวผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ต้องออกไปทำงานตรากตรำ ดูแลตนอยู่เพียงฝ่ายเดียวได้ จึงจำใจมองข้ามความห่วงใยของเจ้าเอยมาเสมอหากรู้ว่าในหมู่บ้านมีงานรับจ้าง 

“เอยเหลือแม่แค่คนเดียวแล้วนะ เรามีกันแค่สองคน ถ้าแม่เป็นอะไรไปเอยจะอยู่ยังไง” 

หญิงสาวพร่ำบ่นแม่ตนเองไม่หยุดปาก พลางยกถาดกับข้าว น้ำดื่มมาวางไว้บนโต๊ะจนพร้อมสรรพ 

“แม่ถึงอยากให้เอยหาใครดีๆสักคนไง มัวแต่ทำงาน อยู่กับคนแก่ๆแบบแม่ เดี๋ยวก็ได้ขึ้นคานกันพอดี...คนคนนั้นก็ดูจริงใจดีนะลูก...” 

“แม่...” น้ำเสียงยืดยาวใบหน้าหงิกงอเตรียมตั้งท่าเอ่ยบ่น 

“หยุด...อย่าเพิ่งบ่น ฟังแม่ก่อน” 

“แต่เอย...” 

“เจ้าเอย...เจ้าเอยลูกแม่ คนเราไม่ได้อยู่ค้ำฟ้าหรอกนะลูก แม่อยากให้ลูกสาวแม่เจอคนดีๆ มาอยู่เป็นเพื่อน แม่ไม่อยากให้เอยใช้ชีวิตคนเดียวหากวันนึงแม่ไม่อยู่...” 

“แม่!” 

“เอย...อย่ายึดติดกับแม่ ลองเปิดใจดูบ้างสิลูก ดูสิ...ลูกแม่ถ้าดูแลตัวเองสักหน่อยก็สะสวยจนใครๆก็อิจฉาแน่ๆ” 

นภา ยกมือขึ้นจับผมที่ย้อยปกแก้มใสของเจ้าเอยทัดไปหลังใบหู ก่อนลูบแก้มนุ่มๆของลูกสาว และเอ่ยชมออกมาพร้อมรอยยิ้ม 

................................................................................

“ไอ้ดิน! ไอ้ดิน! ไหน เจ้านายมึงอยู่ไหน ไอ้ลูกเวร!” 

“คือ...คือ นายท่านครับ นาย...เอ่อ...” 

ชายวัยหกสิบห้าปี เดินถือไม้เท้ากระทบพื้นเสียงดังตึกตัก ตะโกนเรียกลูกชายตัวดีที่มักจะหมกตัวอยู่ในฮาเร็ม 

ปึก! 

“มึงจะหลบให้กูไหม หรือมึงจะให้กูสั่งทุบที่มุดหัวของนายพวกมึง!” 

ด้วยแรงสนั่นจากไม้เท้าที่กระแทกลงพื้นไปเพียงหนึ่งครั้ง พร้อมเสียงตะหวาดดุดัน ก็ทำเอาเหล่าบอริการ์ดที่ยืนเรียงรายกันอยู่ต่างพากันหลีกทางให้กับผู้ที่เป็นใหญ่กว่านายตนเอง 

ตึก ตึก ตึก...ปึง! 

“ไอ้ดิน!” 

“อุ้ยป๊า ตกใจหมด...” 

“ว้าย! กรี๊ด!” 

ด้วยความโกรธจัด ไม้เท้าหนักที่ใช้พยุงขาขวา ถูกยกขึ้นกระทุ้งประตูไม้ที่ไม่ได้ลงล็อกเอาไว้ จนเปิดไปกระทบกับผนังด้านใน 

หญิงสาวราวสิบคน ต่างพากันกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อปรากฏผู้มาใหม่สองคน 

บ้างก็เปลือยเปล่าล่อนจ้อน บ้างก็เปิดอกอวบสัดส่ายไปมา บ้างก็สวมใส่ชุดชั้นในรูปร่างผิดแผลกแปลกตา พากันคว้าเศษผ้ามาปกปิด และเร่งรุดออกจากห้องไป 

“ป๊า...เด็กผมตกใจหมด” ดินแดน เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีไม่สะทกสะท้าน พลางรูดซิบกางเกงขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง 

“เฮ้อ...กูจะทำยังไงกับลูกจังไรอย่างมึงดี มึงบอกกูสิ” 

ศักดิ์ชัย ถูกเลขาส่วนตัวพยุงร่างกายที่เหนื่อยหอบจากความโกรธเกรี้ยว ตรงไปนั่งบนโซฟาที่ยังคงมีของเล่นผู้ใหญ่อุจาดตาวางเรี่ยราดอยู่ 

“แล้วป๊าจะเอาไงกับผมอีก งานบริษัทผมก็ไปช่วยตามใจป๊าแล้ว อีหนูพวกนี่ก็แค่ความสุขเล็กๆน้อยๆเอง ป๊าจะอะไรนักหนา” ดินแดน ที่นั่งเปลือยท่อนบนอยู่เอ่ยบอกพ่อให้เข้าใจ 

“กูจะไม่มาเหยียบที่นี่เลย ถ้ามึงไม่ไปเอาลูกหลานคนในบริษัทมาคลุกอยู่ในฮาเร็มอโคจรของมึง!” ศักดิ์ชัย ชี้หน้าก่นด่าลูกชายตัวดีด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบจากอารมณ์โกรธจัด 

“เอ้า! ผมเปล่าน้า...เค้ามาเอง”  

“ไอ้...ไอ้ลูก...”